tu ich nie spotkasz
kamienny wiatr
nie rozbudza ukojenia
stalowe spojrzenia tną na oślep
palce znają tylko krzyk
pomiędzy zawsze i nigdy

tu nikt nie czeka poranków
świt jest miejscem kaźni
czerwonych strug
gorzkie niewybaczenie
zalega popiołem na językach

tu nie znajdziesz tęsknoty
za przestrzenią słów
czystym zachwytem
dłońmi podającymi wodę
ciepłem milczenia
bo nie może brakować nieznanego

Dobre, ale może następnym razem coś bardziej puchatego?

Navajero pisze: Dobre, ale może następnym razem coś bardziej puchatego?

Przyszło mi po lekturze jednej książki. O oblężonym Leningradzie tam było.
Dzięki :hug:

Jasne, zwal wszystko na mnie

Navajero pisze: Jasne, zwal wszystko na mnie

Powinieneś się cieszyć, że inspirujesz poetów

Się cieszę

A leżał trochę bo musiałam znaleźć pierwsza linijkę i tytuł. I dziś znalazłam.

Smutkiem tu wieje. Ładnym smutkiem ale smutkiem.
Navajero, natchnąłbyś ją na coś bardziej optymistycznego.. Co?
Piękny wiersz Gosiu, bardzo plastyczny i wyrazisty.

Sarah, dziękuję.

Ładny, chociaż smutny wiersz.
A, i teraz już wiem, skąd ta wspominka na czacie, że jak coś Navajero przeczytam, to będę smutne wiersze potem pisać

Kareen pisze: Ładny, chociaż smutny wiersz.

dziękuję bardzo.

Kareen pisze: A, i teraz już wiem, skąd ta wspominka na czacie, że jak coś Navajero przeczytam, to będę smutne wiersze potem pisać

No to trochę żart był, a trochę nie. Bo to akurat po książce z cyklu o Razumowskim.
Bo lekturze trylogii Materia Prima żadnych smutnych wierszy nie pisałam

Od wczoraj myślę, pora napisać.
Bardzo dobry. Przypomniał mi mniej popularną, ale bardzo dobrą powieść "Batalista" Perez-Revertesa - klimat daje się kroić i eksportować
Refleksyjne wiersze pisujesz znakomite. Może pora na tomik? (Serio.)

Romek, dziękuję :*

To wiersz, który najdłużej pisałam. A "Batalistę" - bardzo lubię.

A mnie się wydaje, że sposoby widzenia i opisywania świata przez poetę i prozaika są całkowicie różne, to zupełnie odmienne rozumienie i używanie języka. Myślenie poetyckie znakomicie widać w ostatnim, do gruntu oryginalnym, wierszu Sarah "Miłość na kruchym spodzie", w wierszu Ithilhin są natomiast kalki ("stalowe spojrzenie", "czerwonych strug"), błędy logiczne ("nie rozbudza ukojenia" - ukojenia się nie rozbudza, bo wtedy nie byłoby ukojeniem, lecz rozbudzeniem; "świt jest miejscem kaźni" - czas nie może być miejscem, to trochę jak w powiedzonku kaprala, że rów trzeba kopać od tego drzewa aż do obiadu; "tu nie znajdziesz tęsknoty/(...) za dłońmi podającymi wodę/ ciepłem milczenia" - w warunkach potwornej wojny za tym właśnie się tęskni itp).
Proza nie wymaga aż tak restrykcyjnej precyzji języka, jak poezja, i być może dlatego autorzy zazwyczaj piszący prozę mają kłopot z poezją - bo inaczej myślą

Juliahof, dziękuję za spojrzenie.

Juliahof pisze: autorzy zazwyczaj piszący prozę mają kłopot z poezją

pełna zgoda