Początek jednej z największych przygód,

która najczęściej kończy się bólem.

Małym stateczkiem, miast floty brygów,

wściekłe bałwany ochoczo prułem.



Choć w morskiej toni kryją się troski,

a prądy pragną przyoblec w trwogę,

na ustach czując smak bryzy gorzki,

w niepamięć pchnąłem powrotu drogę.



Przez ciernie losu ciągnęła wiara,

przez wszystkie drzazgi, co we mnie tkwiły,

przez które każda ma struna drżała,

które nadzieję dawniej zabiły.



Spytałem wody, co śpiewa szumnie,

czy nie widziała aby mej gwiazdy,

która zwrócona swym blaskiem ku mnie

mieniła się na obliczu krasnym.



Rzec nic nie chciała, prosiłem wiatru,

który owiewał twarz mą zmęczoną,

by prawdy bukłak choć lekko nakłuł,

lecz ten wnet pognał ku innym stronom.



Ląd lada chwila z mych oczu zniknie,

a ja świadomie brnę coraz dalej,

czasem nadziei spragniony krzyknę,

w głębokich wodach utopię żalę.



Wiatr ślad porywa, nim sięgnę wzrokiem,

nim dłoń wyciągnę, przesłania piana,

szukam mej gwiazdy pijackim krokiem,

nie chcę się ocknąć samotnym z rana.



Jątrzy się serce, pluje czerwienią,

ponad rozsądek wzbierają fale,

niegdyś spokojne wody się pienią,

albo zatonę albo się spalę.



Ach, gdybym mógł zawrócić...