Latest post of the previous page:

Sarah, dziękuję ;*

Sarah pisze: Ale ciągle czekam na ten jeden, radosny i uśmiechnięty wiersz )

Navajero pisze: Oto, to! Ja też czekam

se napiszcie

ithilhin, Pani się nie focha !
Pani się do lustra uśmiechnie i to opisze !

Sarah pisze: ithilhin, Pani się nie focha !
Pani się do lustra uśmiechnie i to opisze !

:hug:
się nie focham.

Końcowa linijka bardzo, bardzo fajna. A całość... hehehe.

No będę się powtarzał, uwaga, powtarzam się. Nie lubię poezji. Nie lubię "babskiej" poezji. Mogę docenić, że porządnie napisana, że gra na uczuciach, dostrzec udane porównania i środki stylistyczne, ale do mnie to po prostu nie trafia. I chociaż widzę w tym sporo ładności i uczucia, to najchętniej bym złapał za kreślidełko metaforyczne komputerowe, i metaforycznie komputerowo pokreślił, zmieniając rozkład wierszy, składnię i tak dalej.

Jak tak dalej pójdzie, dostanę bana na komentowanie wierszy

Ładne.
Aczkolwiek spodziewałem się nie tak oczywistej puenty.
(Za to wesołości się nie domagam, refleksja nad rzeczywistością u mnie w cenie )

szopen, Romecki, dziękuję  :hug:

Podoba mi się!

Mamba, merci!

Bardzo nastrojowy i ładny wiersz. O dziwo określenia użyte w wierszu podobają mi się, oprócz " tęsknota w skrawkach żądzy", może zamiast tego po prostu "w skrawki tęsknota porwana"

Ostatni wers stanowi bardzo ładne zwieńczenie całości.

Przemek, dziękuję.

Przemek pisze: może zamiast tego po prostu "w skrawki tęsknota porwana"

ale to zmienia znaczenie

ithilhin pisze: ale to zmienia znaczenie

No tak, trochę też do końca nie wiedziałem o co peelce chodzi, a może tak:
"Tęsknota podchodzi żądzą" ?

czyli zamiast

ithilhin pisze:
łapię powietrze
puste miejsce obok
dreszcz
tęsknota w skrawkach żądzy

"łapię powietrze
puste miejsce obok
dreszcz
tęsknota podchodzi żądzą"

A nie uważasz, że to jednak już za mocno?
No i to podchodzenie - mi się kojarzy z podchodzeniem do gardła. Wiadomo czego. :>

Ok, na pewno nie miałem tu jakichś złych skojarzeń Podchodzi, czyli jakby w tej tęsknocie jest sporo żądzy zarazem, tęsknota/samotność jest nią nasiąknięta jakby.
Ale to Twój wiersz, ja tylko zarzuciłem luźną propozycję, zrozumiem, jeśli kłoci się to z Twoją koncepcją.

tęsknota nasiąka - to mi się podoba
dzięki za dobre chęci.

ithi pisze: jesteś zapachem o świcie pamięcią
na skórze dotknięciem
zapisanym w liniach papilarnych

czekam
liczę pocałunki których zabrakło
kołyszę żal w muszli dłoni
palce zaklinają samotność nocy

odchodzisz ukradkiem za dnia
nie patrzysz za siebie
tam mnie nie ma

łapię powietrze
puste miejsce obok
dreszcz
tęsknota w skrawkach żądzy

jestem w świecie po drugiej stronie powiek

Ładna pointa, ale gdyby była bliżej wersów:

nie patrzysz za siebie
tam mnie nie ma

jej sens szybciej by dopadał.

A początek jakoś od razu tak zobaczyłam:

jesteś zapachem o świcie pamięcią na skórze dotknięciem

Więcej melodii wygrywa.

Muszle dłoni, samotność nocy, skrawki żądzy. Hm, tę ostatnią metaforę, tzw. dopełniaczową, rozpisałabym inaczej. Jak dla mnie przegania delikatność z jaką prowadzisz wiersz.

Pozdrawiam i przepraszam, jeśli.... ale chyba nie.

Wrotycz, dziękuję. Pomyślę ;*