Przed wojną panienka z przedmieścia Grudziądza
poznała ułana z „dupą jak z mosiądza”.
Chętnie poszła z nim na błonia,
Sprawnie wsadził ją na konia.
Po czasie o sprawstwo w sądzie go posądza.

Kiedyś na to się mówiło "bezpretensjonalna twórczość inspirująca się ludowością". Jak dla mnie jednak, hm hm, jest to nie poezja tylko coś, cośmy z kolegami po pijaku układali. Dlaczego? Bo zbyt dosłowne, jak na mój gust - bo pamiętam, cośmy w nastoletnich latach określali mianem "konia" i "wsadzaniem na konia" i jaki to rechot wywoływało u nas, napalonych nastolatków. A teraz już nie wywołuje...

Przed II wojną coś takiego uprawiali za parę groszy na ludowych popijawach Znaczy wynajmowali kolesia który "upoetyczniał" biesiadę. Po wchłonięciu poł litra na głowę, nikt nie narzekał

W pewnym skrzypku śpiewano "tradycja...". Jest osadzona na różnych poziomach, potrzebne jest zachowanie i ludowej

Jest limerykowy humor i o to chodzi :)

Yakamoz pisze: Jest limerykowy humor i o to chodzi

Ot, dobrze rozumujesz