słowa chłoszczą niczym bat
przeźroczyste pieką rany
suchy deszcz z nich raptem spadł
w stylu chłodno nienagannym

przecież kiedyś będzie syt
zanim wkroczy między dwoje
nieśmiertelnik wtórny splin
wciąż mylony ze spokojem

czy zagoją się bez szram
czy otworzą skaleczenia
równokształtny w zamian stan
albo zawsze już na przemian

tu przydarza nam się raz
wszak nikt więcej nie zaprosi
choćbyś styks przepłynął wpław
choćbyś krzyczał wniebogłosy

Podoba mi się tu taki zabieg, że choć obraz jest cielesny i krwawy, to nie można mu odmówić subtelności. Ani przez chwilę nie mamy wątpliwości, że to tylko opis metaforyczny, bo choć mówi o ranach, od pierwszego wersu wiemy już, to tylko słowa, słowa, słowa. Pewnie niejeden uznałby to za słabość wiersza, ale jak dla mnie to raczej przejaw autorskiej konsekwencji.

Jestem pod wrażeniem celności interpretacji, miałam obawy, iż zasugerujesz dołączenie instrukcji obsługi jak do pralki automatycznej

Dziękuję za komentarz

Tylko słowa i aż słowa.
Bardzo ciekawie ujęłaś temat i zamknęłaś go w dobrych rymach i formie:)

Cieszę się, że mi się udało, bo nie zawsze wena jednakowo dopisuje, dziękuję