Błęzydian pisze: a ja dalej nie wiem, jakimi akrobacjami Was na wstępie uraczyć

Błęzydian pisze: jakimi akrobacjami Was na wstępie uraczyć

Błęzydian pisze: Może jeszcze dodam, że jestem zagorzałym orędownikiem literatury podyktowanej bezpośrednim doświadczeniem i na pewno znajdzie to wyraz w moich komentarzach.

Błęzydian pisze:Może jeszcze dodam, że jestem zagorzałym orędownikiem literatury podyktowanej bezpośrednim doświadczeniem i na pewno znajdzie to wyraz w moich komentarzach.

Błęzydian pisze:kursor miga i miga, a ja dalej nie wiem, jakimi akrobacjami Was na wstępie uraczyć

Błęzydian pisze:Będzie więc prosto i nudno: z wykształcenia jestem polonistą, z zawodu redaktorem i copywriterem (co pozwala mi się łudzić, że mój głos dzięki tej deklaracji będzie przez Was uznany za bardziej wartościowy).

Błęzydian pisze: Nawiasem mówiąc, nie rozumiem, skąd się wziął ten stereotyp, że polonista jest sparaliżowany teorią, wcale tak nie musi być

Błęzydian pisze: Pisząc o literaturze ściśle powiązanej z doświadczeniem, miałem na myśli raczej umocowanie tekstu w tym, co w autorze najżywsze, najbardziej palące.

Nie ma przeszkód, byś wykorzystał realne wydarzenia, jakie ci się przytrafiły, w ramach fikcyjnej fabuły. Powinieneś jednak pamiętać, że cały ładunek emocjonalny tych wydarzeń istnieje tylko dla ciebie, o ile nie podejmiesz się opowiedzieć całego twojego życia, aż do danego wydarzenia… Ale nawet wtedy ktoś, kto cię czyta, niekoniecznie podziela twoje reakcje. Incydent, który przelewasz na papier, nie ma tego samego znaczenia dla tego, kto o nim czyta, co dla ciebie, który go przeżyłeś. I niestety, wielcy pisarze nie są tymi, którzy płaczą przez całe życie; są tymi, którzy sprawiają, że płaczemy czytając. By zainteresować czytelnika, nie mów mu o sobie; mów mu o nim samym.