Tutaj można komentować teksty konkursowe i dzielić się przemyśleniami na ich temat.
Zapraszam.

G.

3 > 4 > (1=2)

Głos oddany.

Nr 1 - Autor(ka) wysoko mierzył(a) ale coś się zaplątało jak włóczkowa lalka. Czytałem dwa razy i jakoś nie złapałem osi fabuły. Facet latający po polach z aparatem w 1954 szybko by wzbudził zainteresowanie panów zupełnie pozbawionych poczucia humoru. No i piącha za literówki które winien wychwycić spellcheck.
Nr 2 - Bardziej scenka niż opowiadanie.
Nr 3 - Oho, świeżakowe fantasy które jest w miarę spójne i się broni. Rzadka rzecz na Wery. Oczywiście w TW zaprzągłbym woły do pługa Plus za podejście do tematu. Minus za zamknięcie, które bardziej na otwarcie wygląda. PS sferostyk i kaganaty Cię zdradzają.
Nr 4 - Duże Ilości Naraz Imion i trochę za bardzo należy się domyślać kto jest kto. Potrzebowałem drugiego czytania. Historyjka jakich wiele. Końcówka mocno deus (a raczej mortus) exowa.
Mój głos na nr 3

Kilka słów o tekstach świeżo-krwawych:

Jedynka - potencjał jest, ale pogubiłam się. Mam wrażenie, że limit znaków bardzo Autora ucisnął, wątki się rozpełzły, nie zostały domknięte. Interpunkcja skrzeczy: przecinki kicają jak chcą, potrzebne albo i nie. Najbardziej jednak ugryzł mnie w oko taki oto fragmencik:
Uwielbiam na was patrzeć, kiedy w świetle Księżyca baraszkujecie na podłodze, a raczej na trawie, która wyrasta na moich oczach.
Jako zwyczajnie użyty zwrot frazeologiczny: coś dzieje się na moich oczach - babol w stanie czystym.
Może zatem przeczytać to dosłownie? Trawa rośnie na oczach patrzącego, bowiem on jest pod ziemią. A pod ziemią można widzieć tylko tzw. trzecim okiem i trzeba być bytem demonicznym, bo normalne oko nie da rady. Ale nawet jeśli to byt demoniczny, to, kurczę, jemu trawa na tych oczach wyrosła, to jak coś widzi?

Dwójka - brak akcji, tylko jeden zatrzymany w czasie moment, ale to ważny moment, więc niech będzie. Ale patos! Patos jest jak buldożer - raz przejedzie i koniec.

Trójka - biedny Autor! Pomysł na jakieś pięć ksiąg, a tu mu dali 12K! W rezultacie nic nie wyszło tak jak powinno: bohaterowie piórkiem maźnięci, historia opowiedziana niemal w podpunktach, klimatu zero, bo gdzie go zrobić, skoro trzeba upchać info wszelkie tu i teraz i natychmiast?

Czwórka - tu idzie punkt ode mnie. Nie jest to tekst idealny, zdarzają się błędy, ale potencjał jest jak złoto. Naturalne dialogi, emocje, a najbardziej mnie ujęło, że szkatułkowo umieszczona w środku historia o odważnym przebiśniegu - banalna i oczywista - przedreptała mi po plecach dreszczem wzruszenia. No, jak ktoś taki numer potrafi zrobić, że walnie banałem i zrobi to tak, że mnie to wzruszy, to ja ze zdumienia daję punkt! Może nie szybko, ale będzie z Autorki (bo myślę, że to kobieta) pisarka, zobaczycie!

Czy będzie temat do zgadywania autorów?

Bartosh16 pisze: Czy będzie temat do zgadywania autorów?

Będziesz zgadywał nowych ? Szacun.
Jeśli tylko ktoś sobie życzy - można tutaj.

G.

Nr 3 - DJ Raptor

Ja jeszcze o trójce: za samo to, że człowiek czyta świeżakowe fantasy bez łapania się za głowę i bez ciągłego rechotu, to już za to należy się duży plus. W czwórce natomiast nie pasuje mi takie wyjęte żywcem z pisemek dla nastolatek zakończenie i love story rodem z shoujo. Jedynka jest strasznie poszarpana, do tego literówki i błędy interpunkcyjne; a dwójka jest potwornie krótka w porównaniu do pozostałych trzech.

Tekst 1
Strasznie nudna historia, ale dobrze napisana. Odniesienia biblijne są zabawne, bo do czego mają prowadzić? Ona jest Żydówką? No może na siłę znajdzie się Salomon i żona Lota, ale brakuje mi tu konsekwencji.
Zabawne jest też to, że Autorka opisuje takie wydarzenia, które są chyba dość uniwersalnym doświadczeniem ludzi tamtych lat, np. że ktoś się upił i zamarzł w rowie. Ja tu widzę prawdę. Społeczne patole też są fajne. Nie wiem tylko, po co całe to przynudzanie przed ostatnią sceną. Fajna jest zmiana narracji, ale gdy się już zmieniła, to miałam ogromny cringe. Raz, że deus ex machina, dwa, że to było tak wprost napisane jakbym dostała w twarz łopatą (nie rób tak, to boli!), trzy, że nie mam pojęcia, po co aż tak się rozwodzić na początku. Fajny realizm magiczny, skoki narracyjne, trochę to momentami było niespójne albo chaotyczne, albo ciągnęło autorkę nie to, co powinno ciągnąć, ale w sumie kupuję to. Napięcie też na plus, bo jakimś cudem przebrnęłam przez romanso-obyczaj. Hybryda gatunkowa też na plus. Zaciekawiło mnie, bo autorka próbuje przeprowadzić tu jakiś temat, ale jeszcze trzeba do tego trochę wprawy. Masz fajne wyczucie. Idź w to głębiej. Uważaj na banał i obyczajowość, bo widzę, że szukasz głębiej, a obyczajowość trzeba wtedy porzucić, wyjść poza nią, żeby do tego czegoś się dokopać. Jeśli odrzucisz obyczaj i nudy, i zapanujesz nad chaosem i natłokiem myśli, to możesz pisać nieźle. Pisała to MargotNoir?

Tekst 2
Nie wiem, o czym to było. Że dziewczę, że wiosna, ale nie mam pojęcia, o czym to było. No i że śmierć. Nie obeszło mnie to. Coś tam autor (autorka?) próbował, ale chyba nie wyszło. Czytam, czytam, licząc, że się rozkręci, ale się skończyło.

Tekst 3
To też mnie nie obeszło. Informacje, informacje i jeszcze raz informacje. Płytkie jak kałuża. Przed wyruszeniem w podróż należy zebrać drużynę. Napisane nieźle. Może to nawet niezły początek fantasy. Tyle. Zapomnę za 5 minut.

Tekst 4
Płytkawe. Zwykławe. Gadka-szmatka. Banał. Rzuciłabym po akapicie. Ładne opisy kwiatów: "otwarte mordki białych lilii". Nigdy nie pomyślałam, że lilia ma mordkę. Fajne. Zatrzymało się na poziomie serialu, obyczajowości, co też jest ok, ale mnie jako czytelnika kompletnie nie interesuje. Próbujesz z emocjami, to jest fajne. Poszukaj na nie innego sposobu, bo tu zamykasz je w ładnych słowach, a one czasami nie dają się zamknąć. Nie powiem ci, czego masz szukać, ale szukaj sposobu na to, jak oddać emocje w tekście. Szkatułka na plus.


Odnoszę wrażenie, że oprócz tekstu 3, wszystko pisały kobiety. Fajnie, że są kobiece bohaterki. Fajne też było to, że próbowaliście szukać głębiej, z różnym skutkiem, ale widzę tę próbę. Chyba tylko tekst 1 troszkę się zahaczył o mój brzuch i to nawet nie ze względu na opowieść, ale samo poszukiwanie. Ja lubię, gdy ktoś szuka, dlatego punkt dla jedynki.

1. Gęsty tekst, ciężki formą, nieodpowiednio wyważony. Opisy, opisy, przemyślenia, opisy, nagle rusza akcja, koniec. Gdyby rozpisać na coś dłuższego to może, a tak brakuje mi tu bardziej przemyślanej dynamiki, jakiejś siły napędowej, która poprowadzi przez cały tekst, a nie tylko szturchnie pod koniec.

2. Ot, dość pretensjonalny obrazek, nic więcej. Nie zapada w pamięć, a to chyba najgorsze co można o tekście powiedzieć.

3. Dwie tony informacji na przywitanie i przez ten natłok gubią się ważniejsze sprawy literackie - bohaterów nie od kalki, detale świata w ruchu, a nie tylko w opisie. Sporo "zapożyczeń", plus doza fantastysztuki naiwnej (rybi jaszczuroludzie, pokryci czarnym olejem wiedzie prym). Pomimo tego wszystkiego, jest to coś, co jak popodlewać pracą i czytaniem, może stać się czymś więcej. Punkt więc dla tego tekstu.

4. Tekst przypomniał mi dlaczego nie lubię tekstów o normalnym życiu. Jak bym chciał o tym słuchać, to bym z ludźmi rozmawiał, a nie książki czytał. Takie to wszystko pastelowo-smutaskowe i na koniec on umiera, a ona nie zdążyła. Esencja szarości.

Absolutnie nie zgadzam się na przypisywanie Tekstu 1 MargotNoir. Nie wygląda mi to na jej styl.

Poza tym, o ile tekst 4 jest bardzo "babski", a 3jka bardzo "męska", to jednak co do jedynki byłbym sobie w stanie wyobrazić, że pisał ją facet.

Tekst 1 - za dużo, za szybko w narracji, a historia rysuje się ciekawa i warta dopieszczenia. Dialogi mnei bardzo raziły, wrowadzały dużą nierówność i sztuczność w stylu.

Tekst 2 - zbyt krótkie i zbyt infantylne, żeby się zatrzymać. Niestety mnie nie urzekło.

Tekst 3 - Napisane sprawnie, to super. Historia mnie nie pociągnęła, ale dla fanów gatunku na pewno będzie mieć to coś.

Tekst 4 - Tu mnie najbardziej zatrzymało, bo niby historia banalna, ale opowiedzina z emocjami, do tego motyw przebiśniegów też niby wprowadzony w sposób oczywisty, ale do opowieści bardzo to pasuje.

Tekst 1 - przeładowany dramatami. Ktoś zamarzł w rowie, kogoś zagryzły psy, główna bohaterka znika, a do tego zakończenie zupełnie niespodziewane, lecz wcale nie na plus, w sensie spoistości fabuły. Kazirodztwo i tajemnica rodzinna to byłby temat na zupełnie odrębne opowiadanie. A tak - wszystko się rozpełza, plącze w nadmiarze. Do tego miejscami styl łopatologiczno-szkolny. Na szczęście, są również i fragmenty pisane bardziej płynnie.
Tekst 2 - sympatyczna miniaturka, lecz zbudowana na skojarzeniach oczywistych, więc przez to dość banalnych.

Moje typy (edit)
Tekst 1 - Babette
Tekst 2 - ???? a niech będzie że Katka
Tekst 3 - DJ Raptor
Tekst 4 - Gelsomina

Pierwszy tekst szuka w ciekawych, obyczajowych realiach, ale brakuje mu tempa, dramatyzmu, ostatecznie - emocji, które wybrzmiewają. Podejrzewam, że to kwestia przepisania pewnych fragmentów na nowo, a przystrzyżenia reszty.

Drugi tekst... uprzejmie napiszę, że nie chwyciła mnie myśl, iż nowe życie czyni świat piękniejszym dla matki. Tak pewno jest, ale to jednak za mało, samo stwierdzenie jest banalne.

Trzeci tekst za to jawi mi się jako połączenie Howarda z Lovecraftem - i ma to swój urok. Gdyby wziąć parę solidnych cegieł pumeksu i doszorować te ściany do czysta, powstałby całkiem niezły prolog do jakiejś awanturniczej fantasy. Bo jako zamysł na samodzielne opowiadanie, za mało. No, ale przecież widać, że tu się kroi trylogia - i tym razem nie będę kpić, to się może obronić tu poszedł punkt, trochę na kredyt, ale co tam

Czwarty tekst ma jakiś pomysł, jakiś styl, ale dla mnie nosi cechy przegadania typowego dla literatury kobiecej, ja się z najwyższym trudem przez takie teksty przebijam, a treść w gadulstwie mi, niestety, umyka. Więc nie dotarło, choć widać, że autorzę dobrze kombinuje.