Edit: tfu, tfu w przedostatnim akapicie miało być napisane "Później ich ciała zamieniły się [...]" przekleiłem wersję, gdzie tego jeszcze nie zmieniłem, sorki :x

Trudno pisać podobne rzeczy tak, żeby przemawiały do czytelnika, skłaniały do zadumy, a nie brzmiały jak sentymentalne pierdoły. Jeśli chcesz podpatrzeć, jak się to powinno robić, zajrzyj tutaj: http://weryfikatorium.pl/forum/viewtopi ... 15&t=20641
Co do twojego tekstu - nie podoba mi się najpierw zalew sentymentalizmu, a potem wielkie "łups". Rozumiem, że powinnam się wzruszyć, ale szczerze mówiąc, czuję wyłącznie irytację, że ktoś próbuje manipulować moimi emocjami, na dodatek tak nieudolnie. To wszystko.

Dzięki za opinię, w sumie nie do końca chodziło mi o wzruszenie czytelnika. No cóż.. możliwe,
że nie pykło. Podesłany tekścik przeczytałem jakiś czas temu i zaprawdę jest zacny.

Zwróć uwagę na to, jak ruin oszczędnie używa przymiotników. Jego tekst wywołuje takie wrażenie, bo język jest prosty, wstrzemięźliwy. U ciebie, w bardzo krótkim tekście, mamy takie kwiatki, jak:

ciało zamieniło się bezosobową chmurę rozżarzonego pyłu

Tu każdy rzeczownik jest do-określony, i to nie zawsze w sensowny sposób. Znasz jakieś osobowe chmury? Bo ja nie.

lśniącym brylanciku

- jeśli nie jest lśniący, to diament, jeszcze nieoszlifowany. Brylanty ze swojej natury są błyszczące, nie trzeba tego dodatkowo podkreślać, jak nie trzeba mówić, że ludzie zazwyczaj mają cztery kończyny, a dwa plus dwa równa się... sam wiesz.

Chcieli skryć go w dłoniach, przyłożyć do piersi i poczuć ciepło bijące od światełka.

- To jest tak słodkie, że aż mdli.

migoczące punkty, świecące na horyzoncie

- dwa razy odniesienie do faktu, że punkty były jasne.

Nie wiedzieli, że całe niebo pokrywa karmazynowa łuna

- czemu? Jeśli to była kosmiczna katastrofa, to chyba wszyscy powinni się orientować, że nadciąga apokalipsa.

pusta przestrzeń w kosmosie

– przestrzeń kosmiczna jest pusta z definicji.

No fakt bieda straszna :x

Generalne, zamysł był taki, że nie widzieli tej łuny, bo oślepli. Ta przestrzeń to mnie trochę skołowała, bo wyszedłem z założenia, że skoro przestrzeń kosmiczna może być wypełniona jakimiś asteroidami, to może też być pusta, no ale wyszedł potworek :v
Pierwszą połowę chciałem zrobić słodziutką, żeby w drugiej był taki przeskok, ale przesłodziłem jak Korwin herbatę.

Kadah pisze: Znasz jakieś osobowe chmury?

No niestety nie, a bym poznał :c

Cóż ta gwiazdka to chyba nie będzie najjaśniejszy punkt w mojej karierze hue :>

Orly pisze: Potrafili godzinami gapić się na migoczące punkty, świecące na horyzoncie.

zrezygnowałabym ze świecące na horyzoncie*, ponieważ wcześnie zostały porównane do brylanciku i tak dalej. Przy okazji znajdzie się miejsce na inne słowa.

Orly pisze: Nie wiedzieli, że całe niebo pokrywa karmazynowa łuna. Nie usłyszeli eksplozji. Najpierw stracili wzrok.

Napisałabym... Niebo pokryła karmazynowa łuna, a później rozległ się huk eksplozji. Zadźwięczał im w uszach, nim stracili wzrok.***
Dopiero się uczę, więc wybacz dywagacje. Ogólnie przeczytałam z zainteresowaniem

Cóż ta gwiazdka to chyba nie będzie najjaśniejszy punkt w mojej karierze hue :>

Nie przejmuj się, nie jest aż tak źle. Twój kolejny tekst będzie lepszy

Jakoś mniej skupiałam się na błędach, a bardziej na tym, co mi się podobało. A podobał mi się pomysł przedstawienia ludzi, którzy zachwycali się czymś, co w końcu ich zniszczyło. Światełko wydawało im się miłe, cieplutkie, te "słodkie" określenia przekonały mnie o tym, że bohaterowie przywiązali się do niego. A ostatecznie ich zniszczyło.
Przemawia to do mnie, dzięki!