Latest post of the previous page:

Labirynt brudnych wspomnień

- Dlaczego tak się uparłaś? Przecież odwiedziła cię raz i to po pięciu latach.
- Co noc śniłam, że próbuję wydostać się z labiryntu. Ciemne korytarze, które prowadziły zawsze w jedno miejsce. Do meliny, gdzie matka leżała nieprzytomna i obnażona, a obok niej mężczyzna ze spuszczonymi spodniami i puste butelki. Myślałam, że ona umarła. Wystraszyłam się i wtedy zrozumiałam, że ją kocham.
- Ale mówiłaś, że kiedy tylko doszła do siebie, wpadła w złość i skrzywdziła twojego brata.
- Tego jej nie wybaczę. To on mnie tam zaprowadził. Pięcioletni chłopczyk, którym mogłabym się zaopiekować.
- Jednak chcesz ją odwiedzić.
- Chcę znaleźć inne wyjście z labiryntu.

Labirynt brudnych wspomnień

Skaczę w kałuży, deszczówka pryska na wszystkie strony, bawię się grudkami błota. Raz, dwa, trzy, cztery, ból. Jest gorąco, czekolada się topi i brudzi mi ręce. Całuję usta Malwiny czarne od jagód. Osiemnaście, dziewiętnaście, dwadzieścia, dwadzieścia jeden. Przednia szyba jest cała upstrzona szczątkami owadów. Piasek Cascais oblepia mi ciało, Atlantyk wyrzuca na brzeg śliskie rozgwiazdy.
– Wracaj! – Ktoś krzyczy.
Dwadzieścia cztery, … pięć. Jeszcze nie, proszę, jeszcze nie! Jasiek, Rudy i ja strzelamy z procy do gwiazd, popiół z ogniska barwi nam twarze na szaro. Osiem, dziewięć, trzydzieści. Biały szum. Lizał mnie pies. Pimpuś. Raz, dwa… Pimpek!
– Nic. Kończymy. Czas zgonu?

Podziękowania dla Miśqa79 za konsultację!

Tym razem będę czysty – bez czynów, bez słów, bez gestów obelżywych, bez zbędnej żądzy i pożądania zwierzęcego, tego, które na drogę tragedii sprowadza. Poranek budzi już z falą słabości, co przezwycięża najwytrwalszych, lecz przetrwałem i z tarczą wyruszam dalej. I choć z tarczą porannej wiktorii nie czuję się wcale pewniej niż gdybym wyszedł jak niewinne pisklę przeciw czarnej żmii grzechu. Każda godzina jak kamień milowy, jak fundament i przedmurze, lecz co ze zwycięstwa bitwy pierwszej, drugiej i piętnastej gdy przede mną batalia ostateczna. I pojawia się ona, kusicielka, która jednym czynem, słowem, gestem wybudza demony uśpione.
Pomóż, Boże, przezwyciężyć pokusę.

Labirynt brudnych wspomnień

Idzie przez soczyście zieloną łąkę. Rozgląda się, wypatruje białej sylwetki. 
Dociera do miejsca, gdzie ziemię przecina powykrzywiany rów. Za nim drugi i trzeci. Pół wieku nie zatarło osobliwego labiryntu.
Schodzi po zielonej pochyłości.
Wpada po kolana w błotnistą breję. Ryk spadającego pocisku. Sypiące się na głowę grudy rozmiękłej ziemi. Woń stęchlizny, krwi, prochu, gówna i szczyn. Krzyk komend. Jęk rannych.
Ostry dźwięk oficerskiego gwizdka. Ściska broń do bólu. Serce przyspiesza.
– En avant!  
Wspinają się na śliski parapet. Bojowy okrzyk zagłusza palbę. Honneur et patrie.

Przeciera oczy. Pośród zielonej trawy krąży biały kształt.
– Tu jesteś.
Zarzuca jagnię na plecy i zawraca.

Bardzo ładne drable daliście mi do poczytania, dziękuję i gratulacje. Dalej zabawę poprowadzi Thana.

Ha! Dziękuję bardzo!

Wymieniam morze w Skrzydle I na strumień.

Aktualna Tabela:

Skrzydło I: czarodziej, oko, dziewczyna, słońce, strumień, ręka, wspomnienie, przygoda, grzech

Brzuch: słodki, zapomniany, złoty, brudny, wesoły, cichy, ostatni, czarny, lepki

Skrzydło II: kraina, duch, słowo, zwierzę, kwiat, labirynt, mrok, księżyc, król.

Temat: Strumień lepkich słów. Czas: do 6 lipca.

Strumień Lepkich Słów.

- Za karę musi wejść do Strumienia Lepkich Słów - oznajmił Zyhyron III władca Krainy Strumieni.

Niejednokrotnie widziałam co dzieje się z ludźmi, którzy ponieśli tę karę, więc błagałam go o litość dla córki. Jest za delikatna. Nie zniesie tego. Prosiłam, żeby w zamian ukarał mnie.

- Lepsze to niż śmierć. - Był nieprzejednany.
- Jesteś okrutny. Lud cię nienawidzi - powiedziałam. - Kiedyś...
- Wrzućcie ją do Strumienia Samobójczych Myśli. Natychmiast - rozkazał żołnierzom.

Nim mnie dopadli spojrzałam na córkę. Jej naga skóra lśniła, jak wtedy, kiedy wyciągali ją z Zakazanego Strumienia Wierszy.

- Matko - krzyknęła. - Ta kąpiel była tego warta. On te wiersze pisał dla ciebie.

- Zabić je.

Strumień lepkich słów

Zróbmy coś szalonego, wiemy przecież jak wszystko się skończy, mamy wino i chusteczki, dookoła umiera świat, co może pójść nie tak? Popatrzmy wspólnie na upadające wieżowce, zatańczmy w deszczu z okruchów szkła pasadoble do muzyki alarmowych syren, zliżmy sobie z czół strużki krwi – tak namiętnie, jak tylko potrafimy. Wieczorem zawędrujemy na skraj dogorywającej planety, położymy się na resztkach cywilizacji i przypomnimy sobie wszystko, co mówiliśmy, żeby się zdobyć. Słowa będą jak strumień lepkiej cieczy – oblepią nas, zespolą dłonie, ochłodzą, ogarną. Damy się porwać temu strumieniowi. Ostatniemu, który jeszcze nie wysechł.

Będziemy patrzeć na koniec, ale nie nasz.
Nie nasz.
Nie.

Zwykły szkolny mecz w piłkę. Szósta na siódmą. Ten nowy, nieśmiały rudy chłopak, który przyszedł tydzień temu z innej szkoły. Jest dobry. Pada nieoczekiwanie, na jego twarzy pojawia się grymas bólu. Podchodzisz. Podajesz rękę, pomagasz wstać. A potem, nie wiadomo dlaczego, pocieszajacym gestem starszego kolegi mierzwisz rudą czuprynę. Zaczyna się następnego dnia, tuż przed geografią. Korytarz wibruje brzęczeniem jak gniazdo os.
Pedał!!!
Ciota.
Gejoza!
Parówa.
Wracasz cichy. Wkradasz się do domu, umykając przed pytającym wzrokiem mamy i bierzesz kąpiel. Pumeksem trzesz skórę tak mocno, że łzy mieszają się z wodą i krwią. Jeszcze nie wiesz.
Lepkich słów zmyć się nie da.

Strumień lepkich słów

- Wyskakuj z kasy siostra, bo inaczej...
Słowa oblepiają ją, jak wata cukrowa uśmiechniętą buzię dziecka. Justynie nie jest do śmiechu. Ostatnim razem, kiedy jadła różową słodycz była dzieckiem, które czekało na przejażdżkę karuzelą.

- Jesteś śliczna. Za tydzień znów zabiorę cię do lunaparku. - Łagodny głos w mroku pokoju, stał się nagle chrapliwy i brzydki. Zaczęła krzyczeć.
- Ciiii maleńka...
Nagle rozbłysło światło. Znów poczuła, że jest bezpieczna.
- O, nareszcie będę miała spokój. Tatuś nie źlobi ci ksiwdy. Tatuś cię kocha. Da liziaćka. - Śmiech urwany głośnym trzaśnięciem drzwiami.

- Fajne berbecie. Najwyższy czas, żeby poznały dziadziusia.
- Czas na prawdę. - Tym razem Justyna zatrzaskuje drzwi.

Kocham cię.
Siedzieli na kanapie, grając w „Tekkena” losowo wybranymi postaciami. Żeby nie było nudno, na początku przegrani robili przysiady, pompki. Wkrótce przestali mówić, o co zakłady. A stawka rosła wraz z niewyartykułowanym przez gusta.
Zaczęła przegrywać, więc pogładził po bruzdach.
Kocham cię.
Zaczęli na ustach.
- Kocham cię.
Jego słowa między jej usta.
Kocham cię, kocham cię, kocham cię.
Ustał.
Odprowadził ją na dół. Ulica ciemna i pusta.
Gdy drzwi się zamknęły, wzięła chusteczkę. Obtarła usta.
Kocham cię.
Potem łyk wody – rozlała się chłodem jak krusta.
Kocham cię.
Wypluła na chodnik. Lecz smak już zdążył weżreć się w usta.

Dziękuję Wam bardzo! Fajne drabelki, w każdym jest coś ciekawego. Batutę dyrygenta otrzymuje Gelsomina (za pierwszy utwór, bo choć niby niepozorny, to bardzo zyskuje przy drugim, trzecim i czwartym czytaniu).

Bardzo dziękuję Thano. Nie ukrywam, że jestem miło zaskoczona.
Wszystkim gratuluję wspaniałych pomysłów.

Wymieniam strumień ze Skrzydła I na tajemnicę.

Skrzydło I: czarodziej, oko, dziewczyna, słońce, tajemnica, ręka, wspomnienie, przygoda, grzech

Brzuch: słodki, zapomniany, złoty, brudny, wesoły, cichy, ostatni, czarny, lepki

Skrzydło II: kraina, duch, słowo, zwierzę, kwiat, labirynt, mrok, księżyc, król.

Temat: Tajemnica Zapomnianej Krainy. Czas: do 14 lipca.

Tajemnica Zapomnianej Krainy

Ten z lewej to pewnie lekarz, a ten skośnooki, w mundurze, chyba wojskowy. Może wreszcie czegoś się dowie.
– Wie pani, gdzie pani jest? – zapytał wojskowy.
– Pamięta pani swoje imię? – zapytał lekarz.
Pokręciła głową. Spojrzeli na siebie porozumiewawczo.
– Jest pani w szpitalu. Spała pani. Długo. Bardzo… długo – powiedział lekarz.
– Świata, który pani znała, już nie ma. Jest wojna – wtrącił wojskowy. – Potrzebujemy takich osób, jak pani, to znaczy… ojczyzna Ziemia potrzebuje – poprawił się.
– Takich?
– Takich, które nie pamiętają dawnego świata i nie zdradzą nic Obcym.
– Nie zdradzę! – Obiecała.
Gdy wyszli z kanałów, zobaczyła świat, jakiego nie pamiętała i nigdy nie chciała widzieć.

Tajemnica Zapomnianej Krainy

Miał może siedem lat. Piłka, kopnięta z całej siły, odłupała ze ściany kawał tynku. Pod spodem zobaczył jakiś pożółkły papier. Dziwne starodawne litery, takie same jak te na potrzaskanych płytach w zarośniętej części cmentarza. Wyobraził sobie, że znalazł ślady zaginionej cywilizacji, cenne jak staroegipskie hieroglify. Ale dziadek wytłumaczył mu, że tu byli Niemcy i na szczęście ich nie ma.

- Zobacz, dziadku, co to? Piegowata wnuczka malutką dłonią, z całej siły próbowała wyrwać z ziemi spory kamień pokryty prawie już niewidocznym napisem.
- Nie ruszaj, Wiki, to kawałek macewy, żydowskiego grobu. Niech leży.
- Dziadku? Oni byli dobrzy, czy źli?
- Po prostu byli...

Tajemnica Zapomnianej Krainy

– Opowiedzieć ci historię? – Mężczyzna zwraca się do dziewczynki o oczach wypełnionych niezrozumieniem. – Czasem wchodzi się do magicznej krainy, w której dzieją się różne, piękne rzeczy. Ta kraina jest... zapomniana. Żeby się do niej dostać, trzeba zasłużyć.
– A czy… jest w niej Bóg?
– Oczywiście! Bóg jest wszędzie. – Na twarzy mężczyzny wykwita delikatny uśmiech. – Najważniejsze jest jednak to, że kraina nie może zostać poznana przez innych ludzi. Oni by wszystko zniszczyli. To, co się wydarzyło… To właśnie ta kraina. Musi zostać naszą tajemnicą, rozumiesz?
Dziewczynka kiwa głową, choć bardzo się boi takiej tajemnicy. Mężczyzna zapina ostatnie guziki. Otwiera drzwi. Czuć woń kadzidła.