ILE JUŻ TRUDNEJ HISTORII ZA NAMI

Splątały na wieczność się nasze konary
Ja siwa sosna Ty dąb stary
Tylko nas dwoje zostało na polanie
Na jeszcze życie a potem konanie

Ile już trudnej historii za nami
Igraszek i gier startymi kartami
Stóp wokół nas znaczonych na piasku
Deszczu i mgły porannego brzasku

Widzieć nam było rodzenie i śmierć
Sznur na gałęzi nie życia chęć
Koszmar istnienia pożaru swąd
Rany na sercu jak skóry trąd

Ale też radość pod naszym cieniem
Dotyk i uśmiech znaczony marzeniem
Zapach wytchnienia narkotyk natury
Uśmiercał realizm mazał kontury

A my stoimy ponad widnokrąg
Niezmienna rzeka w złocie pól,łąk
I tylko kora narasta warstwami
Ile już trudnej historii za nami

Swietnie. Bardzo mi się całość podoba. Tylko niektóre rymy takie jakby częstochowskie.

Dziadek Mickiewicza pisze:Niezmienna rzeka w złocie pól,łąk

Zastanawiam się, co robi ten samotny przecinek w tekście pozbawionym wersyfikacji oraz dlaczego każdy wers z dużej litery? I jeszcze w tytule "zwiało" kropkę nad z.

Pozdrawiam
n