- Powiedz coś... Proszę.



Stałem sobie spokojne na moście w parku.

Trzymałem w ręku papierowy kubek z poranną kawą.

Stałem sobie myśląc o tym jakie życie jest piękne.

Myśląc o tym jakim jestem szczęściarzem, o tym jak wszystko się dobrze układa. Rodzina, dom, praca.



Praca... Lubię swoją pracę.

Robię to co lubię i dostaję za to pieniądze.

Nic wielkiego, starczy na dostatnie życie.

Nigdy nie chciałem być bogaty, czy sławny.

Wyznawca zasady, że szczęśliwe życie nie równa się życia z pieniędzmi.

I tak w moim wypadku było...



- Nie stój tak spokojnie... Odezwij się!



Stałem sobie spokojnie na moście w parku.

Wypatrywałem kaczek pływających po stawie.

Obserwowałem ludzi chadzających alejkami.

Patrzyłem na zielone drzewa.

Na ptaki, które radośnie tańczyły w powietrzu,

to wzlatując, to nurkując znienacka.

Ujrzałem niebieskie niebo zabrudzone mlecznymi chmurami.



Myślałem o pięknie jakie nas otacza. Myślałem o tym, jak nigdy wcześniej.



- Powiedz coś! – krzyczała przez łzy.



Stałem sobie spokojnie na moście...

Nareszcie dostrzegałem piękno tego świata.

Nareszcie dostrzegłem piękno życia... wzloty i upadki.



Nie miałem odwagi spojrzeć jej w oczy. Nie chciałem dopuścić do siebie tego co ona próbowała mi powiedzieć. Nie patrząc nad nią odczuwałem jak jej mokre oczy wpatrują się we mnie.



-To już koniec... Słyszysz? Koniec!



Krzyk.

Słyszałem.

Z każdą chwilą wwiercało się to głębiej, głębiej.

W lepką postać mojego sumienia.

To było... poczucie winy.



Krzyczała. Była zalana łzami. Nie potrafiłem zareagować. Wciąż stałem wypatrując piękna, które zanikało.



Papierowy kubek wyślizgnął mi się z ręki. Upadł na deski mostu, czarna kawa pokryła drewno.

Wzloty i upadki.



Papierowy kubek potoczył się leniwie i wpadł do stawu.



Stałem sobie spokojnie na moście myśląc.

Hmmmmm, tekst przeczytałem szybko, gładko i z uśmiechem. Uważam, że jest prosty, trafiający do odbiorcy, jednocześnie pobudzający wyobraźnię. Co rozumiem przez prosty? Otóż nie zmusza do zastanawiania się "Co autor miał na myśli?", ale do tego, jak ja i tylko ja go interpretuję, a to, uważam, jest właśnie cały urok.

Nie wiem, czy tekst stoi na naprawdę wysokim poziomie, bo nie siedzę w takich klimatach, zresztą, mało mnie to interesuje, ponieważ mnie zdecydowanie porwał. Za takim stylem jestem zdecydowanie za... aż sobie skoczę do innych Twoich tworów

Pozdrawiam!

Dodane po 1 minutach:

Ps. Pomijam błędy gramatyczne, być może umyślnie się ich dopuściłeś i w paru miejscach pozamieniałbym pewne wyrazy dla jeszcze lepszego odbioru.

Liryka zawsze kojarzyła mi się z czymś wzniosłym, niepojętym wręcz przez umysł innych odbiorców. Te wewnętrzne pytania, chaos odpowiedzi i czysta filozofia.



Musisz pamiętać, że tutaj największą rolę spełniają detale.

Ja również nie jestem profesjonalistką w tej dziedzinie, ale brakuje odpowiedniego układu wersów, które tworzą kolejno zaakcentowane strofy. Początek przyzwoity, potem moje wyobrażenie pryska niczym bańka mydlana, bo wprowadzasz zamęt w postaci nieregularnej budowy. Oczywiście zwracam honor, jeżeli jest to jakiś określony gatunek liryki, o którym jeszcze nie zaczerpnęłam wystarczającej wiedzy.



Z gramatyką nie masz większych problemów, nad interpunkcją, stylem:

Wyznawca zasady, że szczęśliwe życie nie równa się życia z pieniędzmi.

Z każdą chwilą wwiercało się to głębiej, głębiej.

niczym na placu budowy

i nadmiernym używaniem --> "..." proszę popracuj.



Nawet o tak później porze, czytając ten tekst, jestem w stanie oddać się magii owej scenerii

Na ptaki, które radośnie tańczyły w powietrzu,

Ujrzałem niebieskie niebo zabrudzone mlecznymi chmurami.

ach cudne.



Reasumując wszystko, z chęcią przeczytam coś jeszcze. Do pisania marsz! Dobranoc.

- Powiedz coś... Proszę.

Będzie jak zechcesz, lecz nie będzie tego wiele.



Mogłoby być nawet fajnie, ale wszystko psuły w moich oczach ciągłe powtórzenia. Rozumiem liryka, ale nadmiar zawsze boli. Na początku nie przeszkadzało mi to tak, ale z biegiem czasu, z każdym wersem przeczytanym było gorzej. Cóż, zapewne taki miał być zabieg.

Nic wielkiego, starczy na dostatnie życie.

Rozumiem, że to miała być ironia? Dostatni znaczy - bogaty, zasobny. Chociaż wydaje mi się, że mogłeś pomylić znaczenia tego wyrazu z czymś innym, bo stoi w opozycji z resztą tego akapitu.



Kilka potknięć, sucho opisane, mimo to nie jest zupełnie złe. Nie zaciekawiłeś mnie na tyle, by sięgnąć po kolejne Twoje twory.



Pozdro.

Moim zdaniem, gdybyś jeszcze podłubał w tekście, efekt byłby ciekawszy. Przeszkadzło mi "sobie". Stoję sobie... Nie, jakoś mi nie leży taki zwrot.



A tutaj:

Krzyczała. Była zalana łzami.

Krzyczała, zalana łzami. To "była" burzy nastrój.



Takie są moje odczucia - tekst nie porusza, a powinien. Ale gdyby Ci się chciało, możesz jeszcze nad nim popracować. Myślę, że warto.