To kawałek opowiadania, które właśnie zacząłem pisać Miłego czytania



Ostatnia bitwa







19 października. Działa rosyjskie zdawały nam coraz większe straty. Obdarci, brudni, głodni i zdziesiątkowani broniliśmy odwrotu armii napoleońskiej.

Kartacze fruwały nad naszymi głowami raniąc i zabijając towarzyszy broni. Straty VIII Korpusu, po trzech dniach walki były ogromne. Poległo ¾ żołnierzy. Na miejsca naszych rodaków, przybyły posiłki, pozostałości po korpusach Macdonalda, Victora, Augereau, ale to wszystko i tak zdawało się niczym wobec przygniatającej przewagi wroga.

Nagle ucichły działa przeciwnika. Chłodny wiatr targał postrzępionymi mundurami, niosąc ze sobą swąd prochu i dymu. Z porannej mgły, na wprost naszych oddziałów, wynurzyły się dwie kolumny piechoty.

Widząc to, pułkownik Sosnowski, wjechał między nasze szeregi, rzucając rozkazy. Szybko ustawiliśmy się w trzy, zwarte szeregi. Padła komenda ładuj i karabiny były gotowe do strzału. Kompani w pierwszym rzędzie przyklęknęli celując w nieprzyjaciela. Rosyjskie wojsko równym krokiem zwierzało w naszym kierunku. Mogliby nas zadreptać nie marnując ani jednej kuli. Miażdżyli nas samą liczebnością.

Ręka pułkownika, trzymająca szable, wzniosła się.

- Pal! – Ostrze opadło wraz z komendą.

Huk. Salwa wdarła się miedzy formujących szyk żołnierzy nieprzyjaciela, siejąc spustoszenie i zbierając okazałe żniwo. żołdacy cara ignorując straty kontynuowali przegrupowanie.

Kolejna salwa. Efekt ten sam.

Nerwowe ładowanie, czekanie na komendę i ciągnę za spust kładąc następnego trupa. Wróg odpowiada ogniem. Towarzysza obok, kula trafia w głowę obrywając mu brodę. Jego krew i szczątki kości lądują na mnie. Zwieramy szeregi zastępując poległych i rannych. Strzelamy prawie non stop. Jeden szereg pluje ogniem, a drugi ładuje broń. Szybka zamiana miejsc, przyklęk i walimy ołowiem w nieprzyjaciela.

Słychać nasze baterie, ale nawet one nie są w stanie powstrzymać natarcia. Niespodziewanie zjawia się Książe Józef Poniatowski. Siedzi na swoim koniu z obnażoną szablą. Twarz ma brudną i podrapaną, ranny już dwa razy w tej bitwie, ale w siodle trzyma się wyprostowany.

-Bagnet na broń! – krzyczy.

Cały batalion wykonuje rozkaz w mgnieniu oka. Jestem pod dowództwem księcia od samego początku. Dla mnie jak i dla każdego polskiego legionisty jedno słowo, jeden gest, czy chociażby sama obecność ukochanego wodza i dowódcy, stanowiła największa inspiracje. Zbędne były wtedy pompatyczne przemowy. Każdy polski żołnierz z wiaderkiem wody, poszedłbym za nim do piekła. Bez słowa sprzeciwu.

Pułkownik Sosnowski zsiadł z konia i dołączył do batalionu.

- Za Polskę! – głos Poniatowskiego wzbił ponad huk strzałów.

Prowadzeni przez księcia, ruszyliśmy do kontrataku zupełnie zaskakując tym posunięciem moskali. Spadamy jak lawina, siejąc śmierć i zniszczenie. Mieszamy się za przeciwnikiem.

Niesiony impetem, z okrzykiem na ustach, dźgam rosyjskiego porucznika w pierś. Bagnet zgrzyta o żebra. Oficer pluje krwią. Zamieram na chwile pod jego spojrzeniem. Pełnym wyrzutów i zaskoczenia. Otępienie szybko mija, przecież to tylko zaborca. Nadepnąłem czarny mundur i wyszarpnąłem ostrze. Rzuciłem się w wir dalszej walki, która szala wszędzie na około.

Waliłem kolbą, kopałem, pchałem bagnetem, robiłem wszystko by przeżyć. Wymazany krwią pomieszaną z błotem, wyciskałem z siebie resztki sił. Zaabsorbowany walką z przeciwnikiem nie zauważyłem zachodzącego mnie od tyłu następnego wroga, ale w porę z pomocą przyszedł pułkownik ze swoim pistoletem.

Do walki wkraczają kolejne carskie bataliony.

- Odwrót! – Ktoś krzyczy po francusku.

Zaraz po nim słychać kolejne głosy. Polacy widząc uciekających francuskich towarzyszy broni, idą w ich ślady.

- Do miasta! – Tym razem, to pułkownik Sosnowski.

Rozproszeni wycofujemy się, szukając schronienia za murami . Jeszcze tylko nasza artyleria, tłukąc raz za razem, wzbija fontanny piasku. Próbuje osłonić nam odwrót. Zostawiamy po sobie pole usłane trupami nieprzyjaciela i własnych kolegów. Ranni wiją się w bólach, pozostawieni na pastwę wrogich bagnetów.

Urodzilam sie 19 pazdziernika Opowiadanko ocenie jutro.

mój brat też

Data smierci ksiecia Józefa Poniatoiwskiego :(

Nie widzę niestety w tym nic, co mogło by mi się podobac. Surowo, sucho opisane jakieś fakty ,prawdopodobnie nawet historyczne. A ja historią zyje od jakiś kilku lat i mam jej stanowczo dosyć.Pozdrawiam

Opisanie czegoś, co dzieje się szybko tak jak np. bitwa nie jest łatwe, lecz uważam, że poszło Ci dość dobrze, aczkolwiek jeszcze popraw żeby było bardziej przekonywujące

Ciekawa jestem, jak radzisz sobie z fragmentami mniej dynamicznymi ale na tej podstawie sądzę, że powinno być w porządku. Zaraz przejrzę forum w poszukiwaniu Twoich wcześniejszych publikacji



Styl dobry, nieco zbyt wiele przecinków

o, i jedna literówka



Trzymaj się co najmniej tak dobrze a nawet jeszcze lepiej

Dziekuje

Głównie o to mi chodziło, aby sprawdzić jak sobie poradze z tekstem batalistycznym.





P.S Staram się być coraz lepszy

Podoba mi się ;-)



Pomimo tego,że historia jest dla mnie dziedziną nauki trudną i nieco nużącą, opowiadanie nie znudziło mnie wcale - co więcej,nie widziałam sucho opisanych wydarzeń historycznych, ale postaci z emocjami i uczuciami.śmierć i ból przyprószone lekką nutką optymizmu przy końcu.



Pozdrawiam ;-)

Tak więc przeczytałem. Dobrze napisane, ma swój batalistyczny klimat ( nie to co Wywerka-Prekurat, Piwowoński- jednak ma). Jedna uwaga. Nie krzyczeli w tamtych czasach: Pal! Tylko: Ognia! (broń prochowa była zapalana). Dopiero w czasach I Wojny światowej został przyjęty zwyczaj wydawania rozkazu w formie: Pal! ( najcześciej przy bitwach morskich, kiedy okret wyrzucał całą salwę burtową - dawało to efekt, jakby sie palił przez parę sekuund)

Dzięki. Tego nie wiedziałem. Człowiek uczy się całe życie.



Pozdrawiam