nie ma nic. w hotelu polonia pustki.
jakiś gość wynosi zwinięty dywan. nic. telefon
zajęty. recepcjonistka pyta kiedy może wyjść.
nawet stolarz nie dokończył drzwi.
ten z drugiego piętra przygruchał sobie małolatę. jezus
ma przyjść za kilka dni a okna dalej nieumyte. obracam się
za każdym razem. w tym skamienieniu
jest nieskończoność: niedosyt. są puste pola ścięte lasy.
jest obietnica zmartwychwstania:
zaprzepaszczona.

Widziałem Twoje wiersze w kilku innych miejscach. Dobre są.

Nad tym też przyjemnie jest przysiąść.

Miło mi słyszeć

Pod większością starych tekstów już bym się nie podpisała. Głównie ze względu na sentymentalizm, który był pewnym urokiem młodości. Teraz nie potrafię już patrzyć na świat z taką "czułoscią".

Masz coś z prozy?

Oj nie, prozy nie pisuję. Jeszcze

Zofia Welke pisze:Oj nie, prozy nie pisuję. Jeszcze

Skuś sie:) po poezji widać że może być niezła:)

Dzięki. Kto wie, może kiedyś. Jak coś napiszę, to się do ciebie zgłoszę po recenzję;)

W recenzjach cienki jestem jak dupa węża.

Ale jak zamieścisz tekst w miniaturowni albo tuwrzuciu to kolegialne spojrzymy:)

Śmiało, nie krępuj się. Jak pierwsze kroki to w dobrym miejscu jesteś.

dlaczego kropki używasz? Wiersz jest interesujący.

Zofia Welke pisze: nie ma nic. w hotelu polonia pustki.
jakiś gość wynosi zwinięty dywan. nic. telefon
zajęty. recepcjonistka pyta kiedy może wyjść.
nawet stolarz nie dokończył drzwi.
ten z drugiego piętra przygruchał sobie małolatę. jezus
ma przyjść za kilka dni a okna dalej nieumyte. obracam się
za każdym razem. w tym skamienieniu
jest nieskończoność: niedosyt. są puste pola ścięte lasy.
jest obietnica zmartwychwstania:
zaprzepaszczona.

Wiersz z wyraźnie oddanym klimatem - moja myśl pierwsza.
Druga. Nic - nie jest tutaj pojęciem pustki, ale marazmu, beznadziei, tandety, braku szans na zmianę, niemożności wiary w coś wartościowego jak życie przynajmniej dobrze skończone. Stolarz nie dokończył drzwi - nie można wyjść z hotelu. (Polonia może być odniesieniem do rodzimych obyczajów.) W hotelu nie ma nic swojego. Podmiot liryczny jako jedyny to zauważa, dystansuje się nie wprost, ale w obserwacji miejsca, w którym utknął.
Bardzo mi podoba metafora: w tym skamienieniu jest nieskończoność . Stąd i pointa wiersza.

Naprawdę dobre, dodające znaczeń, przerzutnie.
Obyczajowo-filozoficzny liryk, nieprzegadany, niepatetyczny. Umiejętne połączenie profanum i sacrum.
Podoba mi się.

Zapis również:)