Asymetria złotych słów

W wąskich uliczkach cmentarza delikatnie szumiał wiatr.

*

Grób dziennikarza znajdował się na końcu alejki, pod rozłożystym kasztanem. Okazały pomnik z czarnego granitu, dwie imponujące kolumny, głowica w finezyjnym kształcie odwróconego liścia, ładny bukiet z czerwonych, ciemnolistnych dalii. Gdyby ktoś podszedł bliżej, mógłby zobaczyć pięknie wyrzeźbioną postać anioła, który z zamyślonym wyrazem twarzy obejmował szczupłymi dłońmi palący się znicz.
Na zawsze w naszej pamięci, głosił jeden z wykutych w kamieniu i pokrytych złotą farbą napisów.
Pod spodem, niezmywalnym markerem o takim samym kolorze, ktoś dopisał koślawymi literami jedno słowo.
Drań.

*

W wąskich uliczkach cmentarza delikatnie szumiał wiatr.

Pomysł mi się podoba. Wykonanie - wybacz, bracie - niestety nie.
Primo, w klamrowych zdaniach masz babola: na cmentarzu to już raczej alejki niż ulice, główna aleja (jeśli jest), ale nie uliczki. Niżej zresztą o tym wiesz
No i masz mocno nasiloną nadprzymiotnikozę (rozłożystym - Okazały - imponujące kolumny - finezyjnym - ładny - pięknie - zamyślonym - szczupłymi - palący) -> i tak dalej, jest tego po prostu dwa razy za dużo )

Proste, ale z pomysłem. Nie przenicowało mi świadomości, co nie znaczy, że nie ma tu ciekawej obserwacji. Językowo brat Roman wytknął. Niezłe, God.

Do zastanowienie się -- gdyby do tych klamr wrzucić asymetrię? (1.delikatnie szumiał - 2.wył potępieńczo, że sobie pokiczuję). Asymetria - Symetria? Przekombinowane? Zbyt oczywiste? Jak żyć?

Pomysł mi się podoba, ale co do wykonania zgodzę się z Romeckim. Dużo tu przymiotników.
Ale zamysł fajny.

Ech. Taki świetny pomysł (obserwacja?). Tak sknocony niedbałością. Że jak krótkie, to szybko, poleciało, cześć.
Więc jest ten drabbel ujęciem filmowym. Ogólny plan, najazd, szczegóły, a potem zatrzymanie na tym najważniejszym, stanowiącym puentę.
Tak? No to po pierwsze i zasadnicze, prosi się raczej o czas teraźniejszy. Po drugie, mam wrażenie, konsumując ów obrazek, że był pomysł na klamry i puentę, środek pełni rolę wypełniacza.
Jednak mnie taki obrazek i tylko obrazek nie do końca się podoba. Mnie brakuje fabuły. Brakuje narratora. Jego brak jest na pewno celowy, ale symptomatyczny. Zamierzona rzeczowość osłabia wymowę. Przez to jest walnięcie, ale jakoś - moim zdaniem - gubi się Literatura.
Klamra z identycznych zdań też się przykłada do takiego swoistego... zdepersonalizowania. Może nawet infantylności, bo mnie kojarzy się z bajką, opowiastką dla dzieci. Rzeczywistość, jak mi się wydaje, zmieniła się przez sam fakt oglądu napisu na pomniku. Coś w matrixie drgnęło, w ciągi cyfr zakradło się czknięcie algorytmu stworzonego z marmuru i złoceń.
"Drań"? Być może. Ale ogranicza domysły. Kto użyłby takiego słowa? Ktoś dobrze wychowany. Wyklucza na przykład młodociany wygłup. A stworzenie własnej historii autora dopisku to sól tego drabbla. Nie wahałbym się przed demokratycznym "skurwysynem".

Szacun za ideę. Kapitalna. Na różnych poziomach.

Tak, pomysł też mi się podoba. Ale, jak już zauważyli inni komentatorzy, przymiotniki są wrogami pisarza. Ja bym to widział tak:
Grób dziennikarza był na końcu alejki, pod rozłożystym kasztanem. Pomnik z czarnego granitu, dwie kolumny, głowica w kształcie odwróconego liścia, misternie wyrzeźbiona postać anioła obejmującego szczupłymi dłońmi palący się znicz. Na płycie leżał świeży jeszcze bukiet z czerwonych dalii. Na zawsze w naszej pamięci, głosił pokryty złotą farbą napis.
Pod spodem, niezmywalnym złotym markerem ktoś dopisał koślawymi literami:
DRAŃ.

Obraz, wywołany w naszej wyobraźni tekstem krótszym nie różni się wiele od tego stworzonego tekstem dłuższym. To, co straciliśmy na objętości, zyskaliśmy na sile.

Złote słowa w asymetrii... taa, które prawdziwe?
Na zawsze drań pozostanie w naszej pamięci
s
Mnie się mini podoba, również klamra podkreślająca doskonałą obojętność natury wobec ludzkich ocen.
A poza tym od razu zobaczyłam ludzkiego anioła, młodą dziewczynę, która markerem zostawiła na pomniku ślad po doznanej krzywdzie. Czyli duży jest potencjał w drabblu.