https://www.focus.pl/artykul/wyczuleni-na-zycie?page=1

Pierwszy raz zetknąłem się z pojęciem Osób Wysoko Wrażliwych i rzeczywiście temat jest dla nauki dość świeży. W skrócie sprowadza się do tego, że podwyższona wrażliwość polega na tym, że do świadomości dociera więcej bodźców niż u osoby typowej. Stąd reakcje OWW są dużo mocniejsze.
Mnie zaskoczyły głównie dwie rzeczy: że jest to żadne zaburzenie, ale uwarunkowana ewolucyjnie cecha, występująca nie tylko u ludzi i że jest to bardzo powszechne, bo obejmuje ok 15-20% społeczeństwa.

Większa wrażliwość to po prostu kolejny atrybut, taki jak niski/wysoki wzrost, albo kolor włosów. Główna różnica polega na tym, że dotyczy psychiki, więc jest mało widoczny i łatwo go sprowadzić do etykietek takich jak "wrażliwiec" albo "snowflake", by użyć delikatniejszych.
Dobrze, że zaczyna się o tym mówić.

Jason pisze: https://www.focus.pl/artykul/wyczuleni-na-zycie?page=1
Dobrze, że zaczyna się o tym mówić.

Też mnie to cieszy, ponieważ należę do WWO Wcześniej myślałam, że coś jest ze mną bardzo nie tak, ale dzięki tym informacjom zrozumiałam, że taka moja uroda.
Zdaje się, że natrafiłam na termin WWO na blogu "wonder and ponder". Jest tam też wiele fajnych wskazówek jak sobie radzić w codziennym życiu, żeby się nie przebodźcować itp.

Hehe... a ja poświęciłem większość młodzieńczych lat na tępieniu/przytęperowaniu tej WWO...
A tu klops, nie było takiej potrzeby
Oby żonka w to uwierzyła (psycholog xD)

Z ciekawości: ktoś słyszał o jakimś rzetelnym rutynowym teści (np. stosowanym przez psychologów) by stwierdzić, kto jest HSP? Badania pozwalające na ukucie terminu prowadzono za pomocą MRI, ale jak się takie osoby rozpoznaje/potwierdza u nich tę cechę chociażby w Polsce?
Pytam, bo zainteresowanie tematem pewnie spowoduje wysyp samozdiagnozowanych z googla, a internetowe psychotesty jak zwykle są skonstruowane tak, że doskonale wiadomo, jak trzeba odpowiadać, żeby "wyszło".

Tu chyba najważniejsza jest samoobserwacja. Porównując się z rówieśnikami, dość szybko można wychwycić różnicę. Ja już jako dziecko wiedziałem, że jestem inny.

Dyrektor podstawówki z takim wschodnim akcentem i "L" zamiast "Ł" twierdził, że "ma zamalą silę przebicia". Kto mógł wiedzieć? Teraz jestem WOWW. Wytłumioną Osobą... Emocjom ciężko się przebić do świadomości, ale pulsują pod skronią.

Człowiek sam o sobie jest w stanie stwierdzić prawie wszystko - stąd taka popularność horoskopów. Ja kiedyś tego samego dnia zdiagnozowałam u siebie jednocześnie nadczynność i niedoczynność tarczycy na podstawie objawów z listy.
Jeśli wrażliwość sensoryczna to jakaś mierzalna cecha, to jak - poza obrazowaniem mózgu - się ją mierzy?

O ile dobrze zrozumiałam, to wysoka wrażliwość, czyli reaktywność układu nerwowego, może być jednym z wymiarów temperamentu (temperament jest cechą wrodzoną i niezmienną, w odróżnieniu od charakteru). Przynajmniej tak by wynikało z opisu tej cechy. A temperament się mierzy, i to bardzo ładnie mierzy. Np. kwestionariuszami autorstwa Strelaua albo arkuszem MMPI-2. W MMPI-2 wyjdzie wszystko, dlatego bardzo lubię ten test

Aktualnie nie znam żadnych opracowań na temat wysokiej wrażliwości, ale często zdarza się, że nadaje się nową nazwę czemuś, co już istnieje i ma się dobrze, ale po nowemu lepiej brzmi.

A co do stwierdzenia, że z opisu wszystko pasuje: to ma nazwę - tzw. "efekt Forera". Jak damy opis pt. "Czasem jestem wesoły, a czasem smutny. Czasami wolę przebywać z innymi, ale zdarzają się momenty, kiedy wolę być sam. Czasem trudno mi znieść, że złoszczę się na bliskich, ale nie zawsze mogę się przed tym powstrzymać" itd. Kto się pod tym nie podpisze?

MargotNoir pisze: Człowiek sam o sobie jest w stanie stwierdzić prawie wszystko

Mnie raczej chodziło o wrażliwość sensoryczno - emocjonalną, odbieranie bodźców niedostrzegalnych dla innych i zarazem silną reakcję emocjonalną, niewspółmierną do reakcji innych. Moim zdaniem, coś takiego można stwierdzić porównując się z otoczeniem.

No to dodam jeszcze:

http://gnu.univ.gda.pl/psychobaza/ps_os ... nt_5_8.htm

Badaczem temperamentu jest prof. Jan Strelau.

Wolha.Redna pisze: MMPI-2

O. Myślałam, że to tylko do zaburzeń.

Navajero pisze: Mnie raczej chodziło o wrażliwość sensoryczno - emocjonalną, odbieranie bodźców niedostrzegalnych dla innych i zarazem silną reakcję emocjonalną, niewspółmierną do reakcji innych. Moim zdaniem, coś takiego można stwierdzić porównując się z otoczeniem

Tylko, że trudno się porównywać z innymi, zwłaszcza z jakąś większą grupą, stanowiącą sensowną próbę. Rozumiem, że można mieć jedną, dwie zaufane osoby, z którymi można szczerze porozmawiać o tym, jak i co odczuwają, ale co to za porównanie?

Obserwacja większej grupy w momenie, gdy mamy dostęp tylko do ich reakcji nic nie da, bo skąd wiemy, czy reagują inaczej, bo inaczej odczuwają, czy może mają inne mechanizmy reagowania, sposoby okazywania emocji, lepszą/gorszą samokontrolę?

Trzeba by było przez lata przy każdej bzdurce biegać z notatnikiem po wszystkich obecnych i dopytywać: słyszałeś to? czujesz to? przeszkadza ci to?

No, ale w zasadzie na porównaniach opiera się normalizacja wszystkich testów (nie tylko psychologicznych - normy dla wartości np. TSH w populacji ustala się podobnie).

Jak się to robi: gdy tworzy się test, bierze się jakąś w miarę dużą grupę ludzi określonej płci i wieku i mierzy się, jakie wyniki uzyskują. Jeżeli test jest dobry, wyniki powinny zbliżać się do rozkładu normalnego. Jak już się te wyniki ma, no to się je przekształca na normy (tenowe, stenowe lub centylowe) i potem, jak się ludzi tym testem bada, to wyniki "wysoki" "średni" lub "niski" określa się w odniesieniu do tych ustalonych wcześniej norm (i dlatego właśnie stwierdzenia typu "naród X jest inteligentniejszy od narodu Y" nie mają sensu, bo dla każdej populacji normy są ustalane oddzielnie, a dla testów inteligencji norma ma wynieść 100 plus/minus 2 odchylenia standardowe).

MargotNoir pisze:Tylko, że trudno się porównywać z innymi, zwłaszcza z jakąś większą grupą, stanowiącą sensowną próbę.

Nie ma potrzeby, to nie badanie naukowe. Jeśli rozkrwawisz sobie palec i skręcasz się z bólu, w sytuacji kiedy Twój kumpel z podwórka tylko syknie, widzisz różnicę. Choć tu raczej nie chodzi o ból, ale porównanie jest adekwatne. Ja np. jako dziecko spałem bardzo niespokojnie, bo słyszałem dźwięki których inni nie wychwytywali, a jeśli panowała cisza, to szum własnej krwi w uszach, jakby to głupio nie zabrzmiało. Przez jakiś czas bałem się tego panicznie, myśląc, że to zbliżające się kroki.

Navajero pisze:Ja np. jako dziecko spałem bardzo niespokojnie, bo słyszałem dźwięki których inni nie wychwytywali, a jeśli panowała cisza, to szum własnej krwi w uszach, jakby to głupio nie zabrzmiało. Przez jakiś czas bałem się tego panicznie, myśląc, że to zbliżające się kroki.

Też tak miałam słyszałam tętno krwi, jak spałam na boku, szłam do rodziców i mówiłam, że nie mogę spać, bo ktoś chodzi. A mieszkaliśmy wtedy na 6 piętrze. Dziwne, że rodziców nie zaniepokoiło, że słyszę jakieś chodzenie

reakcje atypowe są typowe w każdej grupie społeczne, nadwrażliwcy to osoby które mają dość udawania...