Smartwatch zawibrował gdy wychodziłam z sali konferencyjnej. Włożyłam notebooka pod ramię i spojrzałam na wyświetlacz.

"Wjechaliśmy do miasta. Będę pod dworcem za jakieś dwadzieścia minut"

Osiemnaście minut później stałam przy obrotowych drzwiach, gdzie tłum objuczonych bagażami przyjezdnych wymieniał się z tłumem równie obładowanych wyjeżdżających. Gdzieś w pobliżu uliczny grajek improwizował na saksofonie motyw przewodni z Indiany Jonesa, dokładając trzy grosze do ogólnego harmidru. Nagle zauważyłam zielonego forda manewrującego pomiędzy taksówkami walczącymi o miejsce na postoju. Kierowcy udało się znaleźć kawałek wolnego krawężnika i zaparkować. Podeszłam bliżej.

- Gosia!
- Hej Mała! Czekaj, tylko się rozliczę za benzynę.

Zapłaciła i wyciągnęła z bagażnika wyświechtany plecak ze stelażem. Uściskałyśmy się i ruszyłyśmy w stronę najbliższej kawiarni. Mogłabym przysiąc, że nie zmieniła się od czasów liceum. Mimo, że obie byłyśmy już w wieku, gdy większość ludzi wybierając mieszkanie, zwraca bardziej uwagę na bliskość przedszkola i placu zabaw, niż knajpy, dla niej czas jakby się zatrzymał. Ten sam roztrzepany warkocz. Ten sam styl rodem z india-shopu. W oczach ta sama ciekawość świata. Dopiero po dłuższej chwili zauważyłam siwe pasma i kurze łapki, świadczące, że nie mam już do czynienia z nastolatką.

Przy kieliszku wina zaczęłyśmy wymieniać się opowieściami. Ja mierzyłam czas skokami rozwojowymi syna, ona nowymi tatuażami, symbolami kultur, które miała okazję poznać. Ja żaliłam się na stres podczas rozmowy o pracę, ona narzekała, jak nikt się nie chciał się zatrzymać, gdy po nocy łapała stopa w Gruzji, ale ostatecznie trafiła na wóz strażacki. W pewnym momencie zapytała:

- Czy czujesz się szczęśliwa?

Milczałam chwilę zastanawiając się.

- Nie wiem, ale czuję, że jestem tam, gdzie być powinnam.

Uniosła kieliszek w toaście i skinęła głową.

- Rozumiem. Ja szczęśliwa czuje się dopiero w ruchu.

Skończyłyśmy wino i odprowadziłam ją na peron. Ruszyła w drogę, będącą dla niej celem, a ja wracając do domu zastanawiałam się, czy następnym razem uda nam się spotkać szybciej niż po dekadzie. Jednego byłam pewna: ile by czasu nie minęło, usiądziemy do rozmowy, jakbyśmy pożegnały się dzień wcześniej. Niektóre przyjaźnie tak mają.

MsMarple pisze: Smartwatch zawibrował gdy wychodziłam z sali konferencyjnej. Włożyłam notebooka pod ramię i spojrzałam na wyświetlacz.

To tylko pierwszy akapit, całość po prostu kuleje. Słaby warsztat, a fabuła o dwóch przyjaciółkach sztampowa i nie zaciekawia.

Pozdrawiam.

RebelMac pisze: To tylko pierwszy akapit, całość po prostu kuleje. Słaby warsztat, a fabuła o dwóch przyjaciółkach sztampowa i nie zaciekawia.

Przykro mi. Postaram się lepiej następnym razem.

Myśl, że są przyjaciółkami pomimo dzielących je różnic, właściwe są przeciwieństwami - w porządku.
realizacja, jak stwierdził przedpiśca, słaba. Przy czym nie chodzi tylko o sam styl. Widzisz, za dużo masz zbyt szczegółowego opisywania. Na przykład - jaka różnica, czy minut osiemnaście, czy kwadrans?
Niemniej, pamiętaj, to ćwiczenie czyni mistrza, nie zniechęcaj się

Romecki pisze: jaka różnica, czy minut osiemnaście, czy kwadrans?

Wbrew pozorom, dla mnie duża. Kwadrans daje pięć minut czekania (1/4 czasu przy dwudziestu minutach podanych). Osiemnaście minut, oznacza, że chce się być punktualnym, ale z minimalnym zapasem. Coś jak odwrotność "fashionably late". Czy lepiej brzmiałoby "dziewiętnaście i pół"?

Romecki pisze: Niemniej, pamiętaj, to ćwiczenie czyni mistrza, nie zniechęcaj się

Nie mam zamiaru. Po to chyba jest to forum, coby ćwiczyć i dostawać fidbak? A konstruktywna krytyka jeszcze nikomu nie zaszkodziła

Ja się nie znam to się wypowiem
A poważniej - gdyby porównać ten utwór do np miniatur Adrianny, widać różnicę. Kiedy jednak nie ma z czym porównywać, to jest całkiem całkiem. Wybacz, że taką gimnastykę stosuję, lecz jedyne co chcę powiedzieć to to, że fajnie piszesz, ale jeszcze wymaga ćwiczeń to pisanie.

MsMarple pisze:

Romecki pisze: jaka różnica, czy minut osiemnaście, czy kwadrans?

Wbrew pozorom, dla mnie duża. Kwadrans daje pięć minut czekania (1/4 czasu przy dwudziestu minutach podanych). Osiemnaście minut, oznacza, że chce się być punktualnym, ale z minimalnym zapasem. Coś jak odwrotność "fashionably late". Czy lepiej brzmiałoby "dziewiętnaście i pół"?

Nie w tym rzecz. Ten szczegół miałby znaczenie, gdybyś mu je nadała w tekście. A tam tego nie ma - dopiero tu wyjaśniasz, jak to dla niej ważne. Rozumiesz? Pół zdania, trzy słowa, ale wyjaśnienie, nie tylko czysty opis

MsMarple pisze: Wbrew pozorom, dla mnie duża. Kwadrans daje pięć minut czekania (1/4 czasu przy dwudziestu minutach podanych). Osiemnaście minut, oznacza, że chce się być punktualnym, ale z minimalnym zapasem. Coś jak odwrotność "fashionably late". Czy lepiej brzmiałoby "dziewiętnaście i pół"?

OK, a czy takie samo znaczenie ma to dla bohaterki? tekstu? Jeśli tak to gdzie to jest pokazane?

P.Yonk pisze: A poważniej - gdyby porównać ten utwór do np miniatur Adrianny, widać różnicę.

Hmm... Adrianna ma za pasem duuże doświadczenie. Ja miniatur napisałam... jedną. Wiem, że nie jest to element łagodzący i dlatego nie wspominałam wcześniej, ale serio, jest to pierwsza miniatura i chyba trzeci skończony utwór w moim dorosłym życiu (reszta to scenki, bądź pozaczynane kawałki bez puenty)

P.Yonk pisze: fajnie piszesz, ale jeszcze wymaga ćwiczeń to pisanie.

Dziekuję. Że wymaga, to wiem. Dlatego wysyłam tekst tu, a nie na konkursy I bardzo będe wdzięczna za konkrety i sugestie na czym się skupic, bo samemu ciężko siebie oceniać.

ithi pisze: OK, a czy takie samo znaczenie ma to dla bohaterki? tekstu? Jeśli tak to gdzie to jest pokazane?

Myślałam, że tak. Na zasadzie kontrastu między dziewczynami. Jedna pisze "jakieś dwadzieścia minut" jeździ stopem i ubiera się w india-shopie. Druga nosi smartwatcha, siedzi na konferencjach z notebookiem i jest punktualna do przesady.

MsMarple pisze: Myślałam, że tak. Na zasadzie kontrastu między dziewczynami. Jedna pisze "jakieś dwadzieścia minut" jeździ stopem i ubiera się w india-shopie. Druga nosi smartwatcha, siedzi na konferencjach z notebookiem i jest punktualna do przesady.

No to masz tu pole do popisu. Chociażby niech ona się zirytuje na to jakieś - niekoniecznie do koleżanki - bo przecież ją zna, może tylko do siebie. Bo przecież to może być mniej niż dwadzieścia, albo więcej niż dwadzieścia.
Poza tym można więcej dać czytelnikowi z tego tekstu, pokazać ich więź.
Masz bardzo fajne zamknięcie, ale drogę do niego podałaś nieco na skróty.

ithi pisze: No to masz tu pole do popisu. Chociażby niech ona się zirytuje na to jakieś - niekoniecznie do koleżanki - bo przecież ją zna, może tylko do siebie.

No właśnie chyba nikt tego nie wyłapał. One się nie widziały od 10 lat, od czasów liceum. Nie znają się całe dorosłe życie, a jednocześnie, gdy się spotykają, to się nie liczy. Wysłuchają swoich kontrastowych doświadczeń bez oceniania, która ma lepiej i rozejdą się na kolejną dekadę. Co się liczy dla nich, to to, że druga jest szczęśliwa ze swoimi wyborami.

MsMarple, to jest doskonale widoczne. Chodzi o sposób podania.

ithi pisze: MsMarple, to jest doskonale widoczne. Chodzi o sposób podania.

Szczerze nie rozumiem. Skoro jest podane, to czemu bohaterka miałaby się się irytować? Jej przesadna punktualność nie wpływa na to, że inni traktują czas orientacyjnie.

Wiem, że jak trzecia osoba mówi, że jest się koniem, to czas zainwestować w siodło, więc to nie to, że upieram się przy swoim. Po prostu staram się zrozumieć zarzuty, coby wiedzieć na co zwracać uwagę. Bo ja siedzę w głowach obu postaci i wydaje mi się, że wiem czemu się zachowują, jak się zachowują, ale nie potrafię ocenić, co widzi czytelnik. No i wyczuć, które fragmenty rozwinąć, co skrócić a co w ogóle wywalić, to zupelnie czarna magia

MsMarple pisze: Szczerze nie rozumiem. Skoro jest podane, to czemu bohaterka miałaby się się irytować? Jej przesadna punktualność nie wpływa na to, że inni traktują czas orientacyjnie.

to była tylko propozycja, przykład jak coś można podkreślić, nie jedyny słuszny sposób.

MsMarple pisze: No i wyczuć, które fragmenty rozwinąć, co skrócić a co w ogóle wywalić, to zupelnie czarna magia

Mi brakowało bardziej soczystego opisu ich rozmowy. Wrażeń, emocji. Pokazałaś nam je przez szybę kawiarni, a my chcemy być bliżej. Poczuć.

Kurczę, w kawiarniach do których chodzę nie podaje się wina.

Kawałek mi się podoba. Jest pomysł, jest próba konsekwencji w wykonaniu. Jest niezłe zamknięcie. Minuty mi nie przeszkadzają, był to jasny sygnał, że bohaterka jest punktualna i to jest dla niej istotne (choć w tej sytuacji absurdalne). Żeby ją wyraźniej pokazać, to mogłaś chyba tylko opisać perfekcyjne poprawianie rzeczy na stole w kawiarni

Rozumiem. Ja szczęśliwa czuje się dopiero w ruchu.

Ale po co ona to mówi? Przecież przyjaciółka doskonale o tym wie. Takie coś może powiedzieć facetowi, którego poderwała parę minut wcześniej, a nie koleżance, która zna ją doskonale.
A w Gruzji na stopa zatrzymuje się każdy

Całość jest poprawna, z kilkoma potknięciami językowymi i największym zarzutem - tam jest zupełny brak emocji. U Ciebie ok? U mnie też. To do zobaczenia. Kontrastowość dziewczyn i fakt, że mimo tego się dogadują, to imho zbyt mało.

G.