Bardzo go kocham, choć wciąż zapomina o ważnych rzeczach. Muszę pilnować, żeby wstawał o właściwej porze i wołać go na obiad.

Wszedł między drzewa dawno temu. Pewnie po drodze z maszyny zgubił świecąco-dzwoniącą zabawkę. Mógł powiedzieć; umiem znajdować rzeczy.

Zaczynam czuć niepokój. Wie, że nie lubię ciemności, na początku zostawiał mi na noc zapalone światło. Wzmaga się wiatr, przynosząc nowe zapachy. Zrywam się instynktownie; sznur wrzyna się w szyję.

Wydaję piskliwy odgłos, za który często na mnie krzyczał i kulę się. Przymykam oczy i przypominam sobie jego dobry dotyk, o którym ostatnio też zapominał.

Czekam na powrót mojego człowieka.

Wizimir, bardzo przyjemnie się rozszyfrowywało!

Prywatnie brakowało mi tam gdzieś wplecionego słowa "puszka".

Ostatnie zdanie jest, jak dla mnie, zbędną kropką nad i. Wolałabym tekst bez niego. Ale poza tym - super. Klimatyczne, wyraziste - jakoś udzielił mi się nastrój (choć krótkie teksty rzadko tak na mnie działają).

Ładne. Dobry dotyk mi trochę nie zagrał. Ale ładne. Tkliwe.

Wizimir pisze: Muszę pilnować, żeby wstawał o właściwej porze i wołać go na obiad

Tu mi coś nie gra. IMO powinno być Muszę pilnować żeby cośtam i żeby cośtam Albo Muszę wołać go na obiad i pilnować, żeby ....

Szczerze, to prawie do końca nie łapałam o co chodzi, dopiero ostatnie zdanie mnie oświeciło Ale ładne.

Bardzo fajny tekst. Choć zatrzymało mnie na chwilę przy "świecąco-dzwoniącej zabawce". Musiałem ze trzy razy przeczytać to zdanie od początku, po tym już wiedziałem o co chodzi. Użycie określenia "maszyna" zmusiło do myślenia, inaczej popłynąłbym spokojnie dalej.
Lubię takie klimaty, właśnie chciałem wstawić swoją miniaturę, szczęśliwie spojrzałem najpierw tutaj. Odczekam z tydzień...

Dziękuję Wam bardzo za opinie, cieszy mnie że widzicie różne zalety i wady, udane zabiegi i potknięcia. Drabbel jak zawsze u mnie dość instynktowny, przyszedł i wyszedł (albo i nie), nie miał być szczególną zagadką - choć jeśli jest, to się cieszę, bo sam lubię takie, w których sensu trzeba się domyślić albo staje się jasny pod koniec. Na pewno nie jest nią dla miłośników twórczości pani Darii Zawiałow. Ostrzegam, teledysk drąży korytarze, nawet w twardych sercach (jak moje, tylko że nie).

Pan mnie, proszę Pana, podbiera. Pan wie, że kto kiedykolwiek miał psa, będzie z automatu, nieodwołalnie załatwiony.
No więc dałem się podebrać. Bez mrugnięcia okiem.

Ale jeśli Pan spróbuje następnego zagrania tego typu, to na Pańskich oczach rozjadę traktorem parę małych, puchatych koteczków.

Leszek Pipka, postaram się w takim razie na następny raz przygotować coś innego, gdyż koty też są miłe i nie zasługują na potraktowanie traktorem. Dziękuję za komentarz i ulegnięcie emocjonalnemu szantażowi.

Czuję mocne uderzenie emocji.
Bardzo mi się podobało. Brawo dla Pana!

Klimatyczne i całkiem dobrze napisane:)
Może Cię zaskoczę, ale po pierwszych dwóch zdaniach wiedziałam jak zakończysz tego drabbla:)
Dla mnie jest jednak zbyt oczywisty, choć na emocjach zagrałeś ładnie.
Dobre masz pióro, dobre dobre

Czarna Emma, merci!
Sarah, czasem przewidywalność bywa miłą odmianą, jednak z ostatnim zdaniem faktycznie przesadziłem. Zgadzam się z konstatacją i dziękuję za miłe podsumowanie .

Sarah pisze: Dla mnie jest jednak zbyt oczywisty, choć na emocjach zagrałeś ładnie.

Ta, świat się składa z poetów i szarej reszty. Poeci w lot rozszyfrowują znaczenia, szara reszta potrzebuje stempla na koniec. Dobra, przynajmniej jeden przedstawiciel potrzebuje. I nie uważa go za nadmiarowy. Pardon, z ogromnym szacunkiem dla poetów.

Leszek Pipka pisze: Ta, świat się składa z poetów i szarej reszty.

Przeczytałam : "prawników".

I kto wie, czy nie byłbyś wtedy bliżej prawdy

Przyzwoita setka bracie_Wizimirze, bardzo przyzwoita. Dobrze że to rozdzieliłeś enterami, bo tam się dużo dzieje.