Pozwól się zabrać w opowieść
Gorącą tętniącą życiem
Kruchą i ulotną jak wspomnienie
Do świata gdzie chwila trwa
I nie ma końca
Gdzie w lasach tańczą rusałki
Prastare dęby strzeżą bezdroża
I szepcą wędrowcom drogę do domu
Przez pola szczero złote
Knieje i góry , rzeki wijące dolinami
Do bezkresnego horyzontu
I korzystać z pokusy by iść dalej
Za to co doznane
I usnąć pod pamiętliwą gruszą
U stóp puszczy.

Oto sen waszego oddanego błazna
Dyl Sowizdrzał

Sowizdrzał pisze: Pozwól się zabrać w opowieść

Pozwoliłam
Jest ładnie, klimatycznie, obrazowo.
Choć w niektórych wersach zbyt szkolno-stereotypowo ( tańczące rusałki, prastare dęby ).
I gdy jest tak oczywiście, to i opowieść staje się jedną z wielu, a nie tą jedną, wyjątkową, wartą zapamiętania.

Sowizdrzał pisze: Do świata gdzie chwila trwa
I nie ma końca

Dużo w tej chwili zmieściłeś, rozciągliwa bardzo:)
Sympatyczne, rozbrajające, ale... wybiórcza interpunkcja, spacja przed przecinkiem i inne błędy: piszemy szczerozłote pola, brak 'się' tu: rzeki wijące dolinami.
Ale potencjał jest:)

Przeczytałam to parę razy i jestem trochę rozdarta wewnętrznie.

Trochę intryguje mnie brak interpunkcji, a trochę irytuje, bo z jednej strony mam dowolność interpretacji myśli, a z drugiej brakuje mi oddechu.

Sowizdrzał pisze: Pozwól się zabrać w opowieść
Gorącą tętniącą życiem
Kruchą i ulotną jak wspomnienie
Do świata gdzie chwila trwa

Zrobiłabym np.

Gorącą, tętniącą życiem
Kruchą i ulotną jak wspomnienie
Do świata, gdzie chwila trwa

Kumam, że to wszystko jest jedną myślą i dlatego mamy tylko jedną kropkę. Wierzę jednak, że interpunkcja jest bardzo ważna w poezji i się przydaje w prowadzeniu odbiorcy przez gąszcz naszych myśli.

no, warto przepracować, temat tyrany wiekami, dla mnie zawsze aktualny
"Pozwól się zabrać
opowieść tętniąca życiem
chwila trwa i nie ma końca..."
tak czytam