TEKST I
Wąż w kieszeni, czyli kalendarz świąt niezwykłych
Noc na warszawskim Śródmieściu. Dwóch Mężczyzn siedzi przy oknie. Pomiędzy nimi okrągły stół nakryty białą serwetą. W głębi pokoju widać kominek, w którym tli się kilka szczap. Za oknem pada deszcz, co chwila słychać grzmoty.
Mężczyzna nr. 1
mówiąc, mnie w palcach róg serwety
Widzisz, miałem ci już to dawno powiedzieć...
Mężczyzna nr. 2
To czemu mówisz mi dzisiaj?
Mężczyzna nr. 1
Bo dziś jest Dzień dramatu literackiego.
Mężczyzna nr. 2 wstaje, przeciąga się i idzie do kominka. Po drodze bierze leżący na parapecie plik kartek, aby po jednej wrzucać je do ognia.
Mężczyzna nr. 2
Dzień czego?
Mężczyzna nr. 1
Dzień popłacającego węża w kieszeni.
Mężczyzna nr. 2
ze śmiechem
Ty się chyba upiłeś!
Mężczyzna nr. 1
Nie. Zobacz... wstaje, podchodzi do kominka, wyjmuje w kieszeni czarny zeszyt i podaje go Mężczyźnie nr. 2 Zobacz w kalendarzu świąt niezwykłych i oryginalnych.
Mężczyzna nr. 2
wertując kalendarz
No tak... Ale czemu popłacającego węża?
Mężczyzna nr. 1
Skąd mam wiedzieć?
Mężczyzna nr. 2
Zastanówmy się. Skoro wąż w kieszeni ma popłacać, to musi w tym być jakiś cel.
Mężczyzna nr. 1
z wyraźnym żydowskim akcentem
Co nie ma poplacać, musi poplacać. Się chce handel, się musi mieć wenża, który poplaca. I kieszen... A propos, chcesz pan kieszen? Ładna jest, wenżowi bedzie cieplutko.
Mężczyzna nr. 2
wpadając w słowo
Co ci jest? Czemu ty tak dziwnie mówisz?
Mężczyzna nr. 1
wymachuje kalendarzem przed nosem kolegi
Kup pan kieszen, kup pan kieszen, bedziesz miał wenża.
Mężczyzna nr. 2
Przecież ja nie mam handlu!
Mężczyzna nr. 1
podrygując w rytm tańca 7:40, podśpiewuje
Tylko wonż, tyyyylko wonż uratuje twój interes.
Tylko wonż poplacać może tak jak... ech.
Poplacać może tak jak...
przestaje śpiewać
Newaźne. Kup pan wenża!
Zegar w Pokoju Obok bije północ. Mężczyzna nr. 1 siada na stół, dysząc ciężko.
Mężczyzna nr. 1
Co to, kurwa, było?
Mężczyzna nr. 2
Dzień popłacającego węża się skończył. Dziwny ten kalendarz.
Mężczyzna nr. 1 zeskakuje ze stołu i podchodzi do kominka. Rozgarnia pogrzebaczem żar i rzuca nań kalendarz
Mężczyzna nr. 1 i Mężczyzna nr. 2
chórem!
Już nie popłaci nam nigdy w kieszeni wąż.
Do ideału dąż, dąż, dąż!
Dziś dzień poezji rymowanej jest
Więc rymuj, bracie, i to fest!
Obaj robią przerwę na oddech i mówią z wysiłkiem, przezwyciężając napierające od wewnątrz rymy
Cholera jasna!
Noc na warszawskim Śródmieściu powtarza kawał o teściu, a narrator chodzi i czeka, aż go porwie jakaś rzeka...
======================================
TEKST II
Od kiedy mogłem już legalnie kupić piwo w monopolu, po głowie chodziła mi jedna, natrętna myśl.
Zamiast błąkać się po wynajętych pokojach, sępić u kumpli o kawałek podłogi do spania, to czy nie lepiej by było wziąć się za prawdziwą robotę i zarobić na własne M2.
Ojciec, kiedy jeszcze byłem dzieckiem, przerżnął naszą chałupkę w pokera, a matka ciągała mnie po różnych takich dziwnych miejscach. Wujowie i jej zramolałe koleżanki, brudne hotele i kilka razy nawet w namiocie spałem. Wszystko to wyrobiło u mnie wstręt do obcych miejsc i kiedy tylko nadarzyła się okazja, żeby lepiej zacząć zarabiać, wsiadłem w samolot i poleciałem do Londynu.
Przygarnął mnie kumpel z mojego miasta, dał łóżko do spania i na tym koniec. W Londynie, jeśli nie mówisz po angielsku, znaleźć robotę jest trudno, a moje doświadczenie z pracy w Polsce kończyło się na roznoszeniu ulotek i kręceniu zaprawy dla zapijaczonych budowlańców. Łatwego startu więc nie miałem. Pomógł mi obcy facet z naszego londyńskiego mieszkania, który właśnie był takim budowlańcem. Zacząłem więc kręcić cement w betoniarce, z utęsknieniem czekając na pierwszą wypłatę.
Z tymi tygodniówkami, to była fajna sprawa, bo uregulowałem za pokój, kupiłem fajek i żarcia na cały tydzień i jeszcze mi po przeliczeniu na nasz złoty, tysiak zostawał. Mijały tygodnie, odkładałem te funciaki i zacząłem optymistycznie patrzeć w przyszłość. Chłopaki na robocie mnie lubili, choć wódki z nimi nie piłem. Wolałem dorzucać co tydzień kilka cegiełek do mojego jeszcze niekupionego mieszkania.
Wszystko układało się dobrze, tylko ta samotność w łóżku i w sercu trochę mnie bolała. Chciałem mieć dziewczynę, choć jak z nią żyć i rozpoznać tę właściwą, to pojęcia nie miałem.
Któregoś dnia siedziałem po pracy nad brzegiem Tamizy i rozkoszowałem się stanem moich oszczędności. Podeszła do mnie dziewczyna i spytała, czy pozwolę jej gdzieś tam zatelefonować? Jakbym dostał bejsbolem w łeb... taka była śliczna! Zamroczyło mnie, ujrzałem anioła, ale diabła w niej siedzącego jakoś nie zauważyłem.
Oddałem jej nokię, zapominając wyłączyć cyferek na moim koncie bankowym. I to pewnie był ten haczyk, że ta laska tak od razu się mną zauroczyła. Nigdy nie grzeszyłem mega intelektem i na starcie z takim przeciwnikiem nie byłem gotowy. Dziewczyna była rankingową dychą, a ja przeciętnym chłoptasiem w tanich ciuchach, bo tych lepszych kupować ochoty nie miałem, uznając za niepotrzebne. Ta różnica między nami powinna od razu dać mi do myślenia, ale serce nie sługa, a głupich nie sieją, bo przecież sami się rodzą. Ślepy i głuchy wpadłem w jej ramiona, zapominając o reszcie świata, nieczuły na śmiechy kolegów i ich opowieści o blacharach.
Kwiaty, kolacje i rachunki do zapłacenia w drogich sklepach z ciuchami, wyleczyły mnie z tej naiwnej miłostki w dwa tygodnie. Na koniec kilka bluzgów i znów zostałem sam.
Na moje nieszczęście pojawił się wirus i Borys zamknął całą Anglię na dużą kłódkę. Z pięcioma stówami na koncie i statusem bezrobotnego mniej różowo widziałem już moją przyszłość. Rzuciłem palenie, jadłem tyle co nic, a i tak po dwóch tygodniach zostałem bez kasy. Kumple się wypieli, choć żebrałem i zaklinałem się na grób matki, że pieniądze zwrócę. Właściciel mieszkania bez zbędnej gadki kazał mi po prostu wypierdalać z pokoju.
Łaziłem po ulicach, coraz bardziej głodny. Spałem w bramach kamienic i czasem przepychałem się nieumiejętnie z innymi bezdomnymi, aż w końcu trzech kolesi sprawiło mi porządny oklep. Leżę teraz na brudnej podłodze w jakimś opuszczonym domu, patrząc na skrawek darmowej gazety z metra wyciągnięty z kieszeni.
Borys otwiera Londyn. Budowlańcy i fryzjerki wracają do pracy.
Gdybym tylko kurwa mać nie poznał tej Magdy!
======================================
Temat zrealizowany niesztampowo, dramatycznie jest jak najbardziej 
