(Dzwonek szkolny zabrzmiał, a więc i historia wraca, minione dzieje nasze.
Na przestrzeni wieków z iluż to opresji polska szabla ratowała kraj. Ileż to poematów jej poświęcono. A o pochwie, która była nieodłączną częścią i bezpieczną "przystanią" dla szabli na czas pokoju?! Nie znam ani jednego takiego utworu.
Najwyższy czas nadrobić chociaż fraszką, a właściwie odą, docenić też jej znaczenie)


Pochwo! Ty przez całe dzieje
szabli dawałaś nadzieję,
gdyż, jak nazwa twa wskazuje,
swojej szabli wyczekujesz,
czy stępiałej już, czy ostrej.

W pochwie zawsze jest radośniej.
Jest przystanią, odpoczynkiem...
Szablo, nie śpisz w pojedynkę,
więc pamiętaj o swej lubej,
złóż hołd, choćbyś miała w czubie.