Nazywał się Francisko Goya y Lucientes
był artystą
dwanaście lat uprawiał niepiśmienność
we wsi Fuendetodos
zabijał rówieśników przebranych za Maurów
i nieprawdziwe byki z głową gawrona
pierwszymi kreskami ożywiał piasek deptany
przez długorogie bydło
czasem uciekał na białą ścianę i dalej do obłoków
spękanych jak wyschnięte łajno

był Hiszpanem

nie wiem czy zdawał sobie sprawę z istnienia
Leonarda da Vinci
i Michała Anioła
ocalał na anioł pański klasztoru Aula Dei
w mieście Saragossa
na złocistej plaży pozostały ślady jego stóp
oraz cząstka powietrza
czysta aż po słońce

nigdy nie zapytał dlaczego nie jest kulisty

był atletą brzydoty
i korytarzem Inkwizycji zaginionych lub złych
świat tanecznych korowodów obwiesił na drzewach
gdzie ludzie-ptaki jak zagubione delfiny
poruszały falami
potem róża zakwitła mu w oczach
a zły Saturn otworzył usta

to był już przedostatek dziecka

nagle stopniał
Quinta del Sordo – Dom Głuchego nawiedziła
fala demonów
kamiennonogich bestii
sto tysięcy ciał odwinęło się z kłębka
i zapisana maczkiem kartka podana przechodniowi
nie powiedziała nic
była równie głucha jak skóra

mimo to wyszedł ze świata

spotkałem go wczoraj klęczącego na mokrych
płytach chodnika
z kawałkiem czerwonej kredy w dłoni
i pojemnym plecakiem na skarby
odmłodniał tak bardzo że wkraczał dopiero w fazę
bazgroty
krzywymi piorunami walczył z mrokiem
i klął

Pięknie.

Jedyna wątpliwość:

Quincunx pisze: (pn 01 lut 2021, 18:47) nie wiem czy zdawał sobie sprawę z istnienia
Leonarda da Vinci
i Michała Anioła

Dlaczego to tu jest?

Ale i tak pięknie. I końcówka świetna.

Ciekawy wiersz, najbardziej podobała mi się pierwsza zwrotka.

Quincunx pisze: (pn 01 lut 2021, 18:47) nie wiem czy zdawał sobie sprawę z istnienia Leonarda da Vinci i Michała Anioła

Raczej na pewno zdawał sobie sprawę – w 1771 odwiedził Włochy, żeby się przyjrzeć obrazom starych mistrzów.

:orcs-cheers:

FL

Tobie Thana dawno już planowałem podziękować za dobre Słowa wcześniejsze i grzywki rozwiewane przez niby przeciągi. Myślałem nawet, że cosik Cię schrupało i znikła Pani. Ale nie.
Więc...
Czytaj uważnie - dziękuję! Za kiedyś i za obecne. Spaceruj wiecznie uśmiechnięta i coraz szczęśliwsza. Oui.
Teraz o Leonardo i Michale... wtedy jeszcze biegał smarkun na prowincjach za rogacizną i nawet mu nie pikało pod kopułą, że jego mazaki będą kopiowane na chwałę chwał przez takich jak, przykładowo, ja.
Do wspomnianego przez Fanlianga 1771 roku było mu w czasie onym dalej niż do gwiazd.
Więc dlatego. I tak.
Życie to zagadka.

Za wizytki pokłony.
Oby nam się spokojnie przeżywało.
Pozdrawiam.

O, przepraszam! Niedopatrzenie w takim razie. Jakoś wydawało mi się, że tylko pierwsza zwrotka (mówi się tak o poezji białej?) dotyczy jego dzieciństwa.

Tak czy inaczej, miło nagle natknąć się na Goyę. Pozdrawiam również.

:orcs-cheers:

FL

Byłam tu byłam..
A że komentarza nie wpisałam?
Bo coś ładnego chciałam wpisać, ale niezależnie kiedy tu wracam - czuję smutek.
A ładnie o swoim smutku pisać chyba nie chcę (ani wczoraj, ani dziś).
Pewnie nie taki był Twój zamiar, ale coś mrocznie smutnego wyziera z tego wiersza, coś co mnie bardziej przytłacza niż pozwala smakować obrazy.
Ale, że zaglądasz czytając komentarze - to będziesz miał powód by zajrzeć po raz kolejny

Sarah pisze: (czw 25 lut 2021, 21:20) Byłam tu byłam..
A że komentarza nie wpisałam?

Nic się nie dzieje, Sarah.
Sztuka wyboru - kumam problem.
To wszystko po to, aby przypadkiem nie pomylić drzwi do łazienki z drzwiami prowadzącymi na balkon.
Też tak mam.

Widziałaś może Beksińskiego z 1975 roku - takie brodate krasnale palące ogniska na kamiennych świecach-słupach? Chyba wisi w Sanoku. Bez tytułu.
Usiłowałem namalować to już parę razy (świrek ulichwirek), ale zawsze mam wrażenie, że zamiast stać grzecznie przed sztalugą, ktoś zawieszał mnie na szóstym piętrze, głową w dół i z mokrym pędzlem w zaciśniętych ustach.
I weź tu sobie pokrzycz, facio! Prawda?

Czyli - rozumiem Twój dylemat. Literowy Goya nie strzeli za to focha, ja namaluję wreszcie te krasnoludowe świece-słupy z mrocznymi tłami i wszystko jakoś się poukłada.
Będę też zaglądał tutaj w poszukiwaniu komentarzy.
Lubię czytać Ludzikowe patrzenia.
Obiecane. Zaklepane.
Pozdrawiam Sarah.

Quincunx, Beksińskiego odwiedzam zawsze, gdy los rzuci mnie do Sanoka Tej przyjemności nigdy sobie nie odmawiam.
I dobre porównanie wybrałeś, bo stojąc przed jego niektórymi obrazami zawsze mam dylemat - czy bardziej mnie niepokoją czy cieszą oczy (duszę i zmysły).
Bardziej lubię Twoje słoneczne malowanki niż te z mrocznych spotkań ludzi lub samego siebie.
Ale to może czas taki.. nie uważasz? Za dużo szarości wokół.. za dużo.

Ten wiersz mi się podoba chociaż mam co do pewnych zdań duże wątpliwości, ale ogólnie na Tak.