Leży tuż przy mnie i oddycha spokojnie. Chyba coś śni. To jeszcze nie ten moment. Patrzę na niego z czułością. Jego piękna, męska twarz, z tą malutką blizną po wypadku. Tyle razy całowałam ją w uwielbieniu. Mój kochany. Jego usta, którymi wciąż od nowa odkrywał moje ciało, wywołując dreszcze rozkoszy i oddania; i te ramiona, którymi przyciskał mnie do siebie, tak czule, tak zaborczo, jakby świat poza nami nie istniał.
Mój mąż. Mój kochanek. Na zawsze razem, zespoleni ciałem i duszą. Wspólne dni i wspólne noce.
Tylko to chcę teraz pamiętać.

I jego oczy, jasne i ciepłe, których spojrzenie mówiło: „wszystko będzie dobrze”. Tego najbardziej będzie mi brakowało.
Mogłabym go obudzić, jeszcze bym zdążyła, i zobaczyłabym – strach, i może - zrozumienie.
Ale nie zrobię tego. Nie powinnam mu przeszkadzać, nie w tej chwili.

Jego oddech nagle przyspiesza, widzę pulsowanie żył. Walczy.
Właśnie gdzieś tam w środku dociera to do niego, do ostatnich dotąd nieświadomych obszarów świadomości, że to już, zaraz. Cały drży.
Chciałabym móc go przytulić i powiedzieć: „Jestem przy tobie. Nie martw się, to minie. Zapomniane i wybaczone”.

Jakby w odpowiedzi na moje myśli powoli uspokaja się, pogodzony i wdzięczny. Wręcz czuję, jak jego ciało się rozluźnia.
Palcami delikatnie wodzę mu po twarzy - jego usta, dotykam ich w naszym ostatnim, wspólnym pocałunku. Tak powinno być.
Jeszcze tylko chwila, jeszcze tylko jeden, głęboki wdech. Następnego już nie będzie. „Zapomniane i wybaczone”. Uśmiecham się do niego.
Wstaję i spokojnie się ubieram. Nie powinno mnie tu być gdy ich znajdą, martwych w naszym małżeńskim łóżku.

Ciekawie poprowadzony obrazek.
Z technikaliów, to nie bardzo rozumiem, co powoduje zgon... Ale to nieważne.
Ładnie napisane, z klimatem.

Trochę mi to przypomina dwa pewne moje utwory - pewne ff oraz początek dłuższego utworu, nad którym pracuję. A przynajmniej większa część tekstu, bo końcówka za to kojarzy mi się z jeszcze innym moim utworem.
W sumie, autorko postu, musisz się przyzwyczaić że Lamia lubuje się w porównywaniu tekstów innych do innych rzeczy (niekoniecznie zawsze do własnej twórczości, to bywa różnie), no, może na tym forum nie dałam Wam tego jeszcze zasmakować.
No ale dosyć tego, może lepiej skupię się na samym utworze, zamiast skojarzeniach, jakie we mnie budzą?

Generalnie, tekst uważam za udany, jest namiętność, są uczucia. To dobre cechy, które są cenione w takich utworach, o takiej tematyce. Urzekło mnie tu po prostu wszystko, i zgadzam się z komentarzem wyżej - jest klimat. Też nie znam powodów zgonu, ale według mnie to właśnie jest tu fajne! Jest pole do popisu, jeszcze większe niż w przypadku ogółu utworów zaliczanych do polezji.
Weny!

Podoba mi się. Dobrze się czyta i na chwilę sprawia, że człowiek się zawiesza, myśląc co dokładnie się tu wydarzyło.
Jak dla mnie przyczyną zgonu niebezpośrednią jest posiadanie kochanki. A bardziej bezpośrednią: jakaś trucizna? Takie wrażenie mam w oparciu o te drżenia i przyspieszony oddech. Trafiłam?

jagoda139 pisze: (śr 10 mar 2021, 19:35) jakaś trucizna?

Że też o tym nie pomyślałam! Polać Tobie!

Dobre. Podobało mi się. Przez chwilę myślałam, że bohaterka odłącza męża od respiratora.

Z technicznych spraw:

Medea33 pisze: (śr 10 mar 2021, 18:38) Jego usta, którymi wciąż od nowa odkrywał moje ciało, wywołując dreszcze rozkoszy i oddania; i te ramiona, którymi przyciskał mnie do siebie, tak czule, tak zaborczo, jakby świat poza nami nie istniał.
Mój mąż. Mój kochanek. Na zawsze razem, zespoleni ciałem i duszą.

Jedno ciało bym wymieniła na coś innego, ale skoro nikt więcej tego nie zauważył, to pewnie się czepiam

Medea33 pisze: I jego oczy, jasne i ciepłe, których spojrzenie mówiło: „wszystko będzie dobrze”.

Można napisać, że ktoś ma ciepłe oczy? Spojrzenie jak najbardziej, ale oczy?

dzięki, dzięki, cieszę się że się podobało się

z technikaliów:

Strzałka pisze: Medea33 pisze:

I jego oczy, jasne i ciepłe, których spojrzenie mówiło: „wszystko będzie dobrze”.

Można napisać, że ktoś ma ciepłe oczy? Spojrzenie jak najbardziej, ale oczy?

no i owszem, dla niej takie były

jagoda139 pisze: Jak dla mnie przyczyną zgonu niebezpośrednią jest posiadanie kochanki. A bardziej bezpośrednią: jakaś trucizna? Takie wrażenie mam w oparciu o te drżenia i przyspieszony oddech. Trafiłam?

no i owszem, dobra dedukcja, :clap:
a może ktoś doszedł do tego - kogo i dokładnie za co ona otruła?

Medea33 pisze: (pt 12 mar 2021, 19:57) no i owszem, dobra dedukcja,

Brawo ja!

Medea33 pisze: (pt 12 mar 2021, 19:57) a może ktoś doszedł do tego - kogo i dokładnie za co ona otruła?

No jak dla mnie męża i jego kochankę. Kochankę za fakt istnienia. Męża w sumie też za fakt istnienia kochanki. Ewentualnie rozważałam opcję byłego męża i jego obecnej partnerki.

jagoda139 pisze: a może ktoś doszedł do tego - kogo i dokładnie za co ona otruła?
No jak dla mnie męża i jego kochankę. Kochankę za fakt istnienia. Męża w sumie też za fakt istnienia kochanki. Ewentualnie rozważałam opcję byłego męża i jego obecnej partnerki.

Brawo ty!
Ich oboje i to w jednym łóżku. I jeszcze małe coś

Medea33 pisze: Nie powinno mnie tu być gdy ich znajdą, martwych w naszym małżeńskim łóżku.

Bo nie dość że on ma kochankę - to jeszcze bym jakoś zdzierżyła, jak by to ukrywał, co z oczu to z serca, byle dyskretnie, ale on jeszcze do tego miał czelność przyprowadzać ją do naszego domu i robić „to” w naszym małżeńskim łóżku, i tego już był za dużo

W tekście podobało mi się to, że aż do samego końca wydawało mi się, że mąż zrobił coś, co jeszcze nie zaważyło ostatecznie na związku, coś co będzie można jeszcze naprawić. I dlatego na koniec tak mi lekko przestawiło trzewia.

Z innej beczki, to jadę jutro do Obi. Zapytam ich o małżeńskie łóżka

Medea33 pisze: (śr 10 mar 2021, 18:38) Mój kochany. Jego usta, którymi wciąż od nowa odkrywał moje ciało, wywołując dreszcze rozkoszy i oddania; i te ramiona, którymi przyciskał mnie do siebie, tak czule, tak zaborczo, jakby świat poza nami nie istniał.

To nie pasuje mi stylistycznie...