Słońce pieści moje policzki babim latem,
Na skrzypkach leniwie gram,
w cieniu, który dają mi Karpaty,
tak dobrze, że jestem po ich stronie.

Echo odpowiada mi tysięcznym jękiem.

Promienie zdobią twarz moją ciepłem,
skrzypeczki piszczą melodie ludowe
Szczerzą się do mnie karpackie szczyty,
kieł za kłem.
Tak dobrze mi, po drugiej stronie pyska.

Słupem soli kruszy się echo,
kryształ za kryształem.

Zawodzą struny, skręcone jelita,
Wypala mi żar z polików gotyckie łuki.
Jak dobrze, mi tutaj, po wewnętrznej stronie Wielkiego Stepu.

Echo dwoi mnie w słowie, jękiem kobiecym.

Kością sunę po flakach wiszących,
poszerzam uśmiech skóry gniciem.
Zgrzytają zęby szczytów, nieuchronnie,
orogenicznie.

Słupami ognia pęka jestestwa orzech,
jak dobrze być poza jego skorupą.

Wyje dziecko gwałcone.

Jak dobrze, że Bóg uczynił mnie Węgrem.

Mocne. Czepiłabym się o inwersję tu i ówdzie, że po co? Ale się nie czepię. Nie tym razem, bo tu i teraz sens ponad wszystko.