Na takim bazowym poziomie jest całkiem poprawnie. Nie będę na siłę robiła łapanki - o nic się przy lekturze specjalnie nie potykałam (jedynie nie widzę sensu wykropkowywania przekleństw - bohaterowie, jak rozumiem, się nie hamują, więc należy to zapisać w całości i tyle).

Teraz, wchodząc w ten warsztat trochę głębiej.
Co mnie w tym tekście zmęczyło to monotonny rytm. Krótkie zdania, często się z sobą zazębiające myślą, taki ciąg ględzenia... Ja rozumiem konwencję. I to nie tak, że odrzucam ją w całości (wręcz przeciwnie, często siedzenie w głowie komentującego zgryźliwie codzienność bohatera fajnie działa). Twój narrator ma taki styl myślenia i okej, trudno narzucać, żeby był inny. Zwłaszcza, że jest to jakaś kreacja postaci. Ale niestety takie zabiegi bywają niełatwe. Tutaj, w moim odczuciu, robi się po czasie po prostu nużąco.

Jeśli decydujesz się na taki monotonny rytm, może treściowo trzeba by go przełamać? Komentarze narratora są... okej... ale po prostu pospolite i przyziemne. Konstatowanie rzeczywistości, uwagi, jakie wygłasza co drugi kierowca o korkach i kobietach za kierownicą. Może można by mu dać coś ciekawszego do spostrzeżenia albo pogłębić myśli czy emocje (zwłaszcza że stawiasz go w bardzo ciekawej sytuacji emocjonalnej, ale o tym za chwilę)? Strzelam trochę w ciemno - trudno mi wyczuć, co by pasowało do bohatera, ale ja bym szukała w tę stronę, bo połączenie pospolitego stylu z pospolitą treścią, w moim odczuciu, średnio zadziałało.

Fabularnie? Hmmm... Nie wiem. Są w tym elementy, które mnie ciekawią, ale mam wrażenie, że częściej w tym, czego nie dopowiadasz niż w realnej treści. Trudno mi się było zainteresować myślami i problemami bohatera, a to w zasadzie jedyne, co w historii dostajemy, więc niestety jako czytelnik nie miałam się czego "złapać", skoro to nie chwyciło. Przy czym tutaj bardziej bym zrzucała winę na styl, o którym pisałam wyżej, niż czysto na pomysł fabularny. Ta historia mogłaby być fajnie pogłębiona, zwłaszcza jakby wejść mocno w myśli i emocje, które w pół roku prowadzą człowieka od takiego "przeciętniaka" do potencjalnego mordercy z premedytacją. Tu mamy go już po tej przemianie (a przynajmniej on w to wierzy), ale fajnie by było, gdyby z tych rozkmin w samochodzie dało się wyłonić jakiś wielowymiarowy obraz jego psychiki.

Trochę też żałuję, że historia kończy się tak, jak się kończy. To już takie mocno "widzimisiowe" z mojej strony, ale po prostu chciałabym zobaczyć, czy bohater faktycznie jest w stanie za spust pociągnąć. Skonfrontować jego wyobrażenie o sobie z rzeczywistością. W reakcjach na ludzi w korku wciąż się zdaje jednak takim zwykłym człowiekiem, więc to mogłoby być ciekawe.
No i trochę po prostu trudno mi uwierzyć w to zakończenie. Taka spluwa na zatłoczonej ulicy... To już chyba ten typ z pontiaca powinien być tu bohaterem. Ciekawa jestem, co go popchnęło do bycia takim człowiekiem

Podsumowując. W moim odczuciu jest tu potencjał, podstawy warsztatu są, pomysł na historię jest, ale żeby się zrobiło ciekawie/angażująco/intrygująco (zależy, jakiego efektu szukałeś) trzeba by podkręcić realizację.

Powodzenia w dalszych pisarskich działaniach

Adrianna, bardzo dziękuję. Piękna krytyczna analiza i mnóstwo cennych uwag. Na takie spojrzenie liczyłem. Jestem wdzięczny. Wreszcie mam czego się uchwycić, nad czym pracować. Spojrzę na ten tekst jeszcze raz przez pryzmat twojej oceny. Ale też na inną szufladową pisaninę.

Dają mi do myślenia te wszystkie braki: monotonny rytm, nużąco, ciąg ględzenia, brak treściowego przełamania, komentarze narratora przyziemne i pospolite, nic ciekawego nie postrzega, nic głębszego nie myśli, pospolity styl z pospolita treścią, problemy i myśli bohatera mało interesujące (a nic poza nimi nie ma w tej historii), winny styl. Gdzieś tu tkwi klucz do mojej pisaniny. Odnotowuję też to, co twoim zdaniem zasługiwałoby na większą uwagę, czyli "przemianę" bohatera z przeciętniaka w pałającego żądzą mordu nerwusa, pogłębienie obrazu jego psychiki, myśli i emocji. Najciekawszy bohater, to typ z pontiaca - tego na pewno nie planowałem:))
Dzięki.

Wadą tekstu nie jest przyziemna tematyka. Tematyka i bardzo przyziemna może być poruszająca. Problem tkwi w postaci głównej i w przejaskrawionym otoczeniu - tam są sami bogacze i najgorsze chamy na tej drodze?
Bohater nie może zapomnieć o jakiejś dziewczynie. Problem w tym, że aby tak było, powinien okazywać przywiązanie do czegoś, co w niej kochał, co było dla niego wyjątkowe. Mógłby np. wspominać, że Jola to zawsze miała świetne poczucie humoru, jej żarty wyprowadzały go z dołka zawsze, itd. Itp.
I raczej nie żałowałby tak kobiety, która lekką ręką porzuciła go dla bogatszego. Pusta oklepana klisza.
I tym bardziej, jeśli ona żyje to nie pasuje tutaj zabieg z mówieniem do niej bez niej - to nie ten pomysł. To nie w tym kościele dzwonią niestety.
Nie czuje się że za bohaterem stoi jakaś realna postać z prawdziwymi uczuciami( nieważne czy miła czy niemiła postać). Mamy tu coś jak scenę z filmu Patryka Vegi, gdzie postacie są puste, płaskie, patetyczne, przejaskrawione.

Dzięki Luiza. Biorę sobie do serca tę radę, by "coś" znaleźć w Jolce, coś, co było przyczyną takiego pomieszania i rozpaczy u bohatera. Faktycznie, trzeba by pokazać, jaką konkretnie stratę odczuwa ten nakręcony facet. Jako mało wyrobiony piszący, zakładałem, że czytelnik sam sobie dopowie wszystko, czego nie ma w tekście. Ale to raczej nie działa.

Co do gadania do Jolki, to uznałem, że taki dialog do pustego siedzenia najlepiej pasuje do stanu psychicznego bohatera. W sumie przemyślę to.
Dziękuję za ocenę.

Trochę jak zacięta płyta. Nieprzerwany ciąg krótkich zdań do pewnego momentu dmucha w żagle, ale potem niestety zaczyna nudzić, a nawet irytować. Nurt myśli w połączeniu ruchem ulicznym początkowo dobrze współgra, buduje obraz postaci niestabilnej emocjonalnie i przeczucie, że coś tu zaraz wybuchnie (pozytywne skojarzenie z filmem Falling Down (1993)). Jednak na dłuższą metę robi się paplanina. Przestaje mnie interesować o czym ten koleś właściwie pitoli i przesuwam tylko wzrok po tekście.

Poza tym próbka potrzebuje podziału akapitowego, bo wygląda jak tzw. ściana tekstu i nieco mdli od samego widoku. Może to i szczegół, ale nie bagatelizowałbym walorów estetycznych.

Dzięki Max. O ile pamiętam, chyba nawet chciałem wtedy wejść w klimat filmu "Upadek". Duże miasto. Korek. Przegrany życiowo gość za kierownicą. Narastająca frustracja i agresja. Gonitwa szarpanych myśli. Wyszło z tego nudne ględzenie banalnego faceta, jak widzę.

Ogólnie, wszystkie uwagi komentatorów są dla mnie cenne i traktuję je niemalże jako wskazówkę "terapeutyczną";) Niechęć do pogłębienia psychologii postaci, może świadczyć o zamknięciu się autora na pewne psychologiczne obszary siebie. Do przemyśleń.

Jakub2024 pisze: (pt 29 mar 2024, 23:47) Jako mało wyrobiony piszący, zakładałem, że czytelnik sam sobie dopowie wszystko, czego nie ma w tekście. Ale to raczej nie działa.

Tak, czytelnik sobie zawsze coś dopowie. Ale właśnie "coś", nie "wszystko".
Żeby czytelnikowi chciało się dopowiadać, szukać między wierszami, to trzeba mu dać zachętę. Zaangażować. Nie może mieć poczucia "tu nic nie ma", tylko "okej, tu ewidentnie jest coś jeszcze głębiej".

Chyba czegoś nie rozumiem, bo logika mi się w końcówce nie spina. Dlaczego on pyta Jolkę, czy tam jest? Jedzie ze spluwą do pałacyku, więc wie, że Jolka jest tam, nie tutaj. Owszem, gada z nią przez całą drogę, ale przecież wie, że gada z myślami, z własną pamięcią. Co się dzieje w końcówce? Obcy facet strzela i bohater, umierając, szuka Jolki po drugiej stronie? Dlaczego? To by było logiczne, gdyby najpierw zrealizował plan, zastrzelił Jolkę, potem siebie - wtedy rozumiem, dlaczego jej szuka, ale tak? A ten obcy ze spluwą, to jest rzeczywiście obcy? Bo przyszło mi do głowy, że bohater przeżywa jakieś rozdwojenie i to jest on sam i sam do siebie strzela...