Nawiązując do treści z SB...

Szekspir. Jak dla mnie był najgenialniejszym psychologiem i prowadził najbardziej trafne obserwacje ludzkich charakterów, poczynając od pantoflarza-Romea, przez chorobliwie zazdrosnego Otella po despotkę - panią Makbet.

A Wy co sądzicie?

Przeczytałem Otello, Hamleta i Makbeta.

świetne. Po prostu świetne!

Co tu więcej dodać?

Chyba nic...









ZGADZAM SIę Z WEBEREM!

Nie należy zapominać o "Poskromieniu złośnicy"!



Forma i wykonanie! "Romea i Julię" można streścić w kilku zdaniach, ale nie sposób oddać głębi postaci. Natura ludzka zdaje się być niezmienna...

"Poskromienie złośnicy"... Tak.

Zgadzam się - jego sztuki to niby takie banałki, a jednak...

Może właśnie o to chodzi - o genialne ujęcie i wyśrodkowanie głębi i jakiejś takiej... zwięzłości?

Popieram. Banałki.



Ale to tylko dowód na to, że najmądrzejsze rzeczy są czasem najprostsze.

Makbet, Hamlet, Król Lear, Ryszard III, Otello, Romeo i Julia, Sen nocy letniej.

Niby nic szczególnego, a jednak coś w tym jest. Psychika bohaterów rzeczywiście zarysowana nieprzeciętnie, zwłaszcza jak na tamte czasy, a poza tym coś, co wciąga i każe wracać do dobrze znanych już scen...

dodajcie do tego jeszcze "wiele hałasu o nic" i przyznam wam racje



Szekspir był niesamowity... nie on jest niesamowity

Jak się przeczytało 3 lub 4 sztuki Szekspira to moim zdaniem dopiero nabiera się ochoty na więcej czytajcie dalej, dobrze radzę

Ja też bardzo lubię Shakespeare'a Muszę coś jego niebawem poczytać, bo już dawno nie miałam w rękach żadnej sztuki.

Moje relacje z Shakespearem to ciężka sprawa... Zacznijmy od tego, że w tym roku po raz trzeci przerabiałam w szkole 'Romeo i Julię' (po raz pierwszy po angielsku, ha!), co możę poważnie człowieka zniechęcić. Dostaję już odruchów wymiotnych na dźwięk słów 'Wyrzecz się rodu, porzuć tę nazwę' i 'Romeo, wherefore art thou Romeo?', a fraza 'Star-cross'd lovers' sprawia, że mam ochotę coś stłuc, ale obiektywnie przyznaję, że William wielkim dramaturgiem był, i to bez ironii. 'Makbet' sprawia po prostu, że człowiek czuje się lepiej. Dialogi wiedźm to dla mnie mistrzostwo, pierwsze 'Kiedy się tu spotkamy jeszcze? - Gdy błyśnie piorun, spadną deszcze' mogłabym recytować bez końca.

Zawsze to będę powtarzać - ludzie nie po to pisali sztuki, by je na lekcjach polskiego (angielskiego, literatury etc.) rozszarpywać na strzępy i wyciaskać z nich wszystkie soki.

kaem pisze: w tym roku po raz trzeci przerabiałam w szkole 'Romeo i Julię'

Przerabialiście?

Ciekawe na co? Jak przerobiliście na coś innego i to trzeci raz, to się nie dziwię, że może się nie podobać.

kaem pisze: Zawsze to będę powtarzać - ludzie nie po to pisali sztuki, by je na lekcjach polskiego (angielskiego, literatury etc.) rozszarpywać na strzępy i wyciaskać z nich wszystkie soki.

Przede wszystkim. Dramat to utwór SCENICZNY. A to oznacza, że jest przeznaczony do wystawiania na scenie. Inaczej autor dopisałby trochę opisów i nazwał powieścią, albo zrobił coś innego i nazwał cyklem trenów, poematem, eposem. Jeśli zaś napisał dramat, to znaczy, że należy go przed przeczytaniem obejrzeć. Na scenie. W teatrze, teatrze telewizji, zobaczyć nakręcony na podstawie tego film. Ma się wtedy zupełnie inny odbiór.



Co do analizy szkolnej. Ma ona pokazać, jakie sprytne teksty i podteksty autor w dziele swym wielkim zawarł, po to, by dorosły człowiek, który sięgał po literaturę będzie raz na ruski rok, odnalazł choć 10% tego, czego odnajdywać się uczył. Ot i wsio. Dlatego się szuka każdego niuansu. Po to, by samodzielnie odnaleźć kiedyś w czymś innym choć troszeczkę i nie czytać bez całkowitego zrozumienia, oglądać bezmyślnie, słuchać nie słysząc.

'Przerabialiście?

Ciekawe na co? Jak przerobiliście na coś innego i to trzeci raz, to się nie dziwię, że może się nie podobać. '

Ze słownika: przerobić - «zapoznać się z wyznaczonym programem, działem wiedzy; też: ucząc, wpoić komuś jakiś zasób wiedzy»



'Przede wszystkim. Dramat to utwór SCENICZNY. A to oznacza, że jest przeznaczony do wystawiania na scenie. Inaczej autor dopisałby trochę opisów i nazwał powieścią, albo zrobił coś innego i nazwał cyklem trenów, poematem, eposem. Jeśli zaś napisał dramat, to znaczy, że należy go przed przeczytaniem obejrzeć. Na scenie. W teatrze, teatrze telewizji, zobaczyć nakręcony na podstawie tego film. Ma się wtedy zupełnie inny odbiór. '

Tu się zgadzam. Można interpretacje lubić lub nie, ale dobrze znać.



'Co do analizy szkolnej. Ma ona pokazać, jakie sprytne teksty i podteksty autor w dziele swym wielkim zawarł, po to, by dorosły człowiek, który sięgał po literaturę będzie raz na ruski rok, odnalazł choć 10% tego, czego odnajdywać się uczył. Ot i wsio. Dlatego się szuka każdego niuansu. Po to, by samodzielnie odnaleźć kiedyś w czymś innym choć troszeczkę i nie czytać bez całkowitego zrozumienia, oglądać bezmyślnie, słuchać nie słysząc.'

Aha, jasne. Problem w tym, że edukacja szkolna w próbach zainteresowania młodego człowieka literaturą leży na całej linii. Kto lubi, i tak będzie czytał. Kto nie - szkoła mu w zrozumieniu dzieła nie pomoże. Kto potrafi uruchomić swoje małe szare komórki do tego stopnia, by niuans wyszukać - da sobie radę. Jeśli się nie chce, nie zmusisz.

Aha, jasne. Problem w tym, że edukacja szkolna w próbach zainteresowania młodego człowieka literaturą leży na całej linii. Kto lubi, i tak będzie czytał. Kto nie - szkoła mu w zrozumieniu dzieła nie pomoże. Kto potrafi uruchomić swoje małe szare komórki do tego stopnia, by niuans wyszukać - da sobie radę. Jeśli się nie chce, nie zmusisz.

Prawda, święta prawda. Odkrywania piękna w literaturze nie da się nauczyć, ba, nie powinno się nawet próbować (a interpretacje wierszy to zbrodnia na poezji, ale to już problem na nowy temat). Odkrywać dzieła należy samemu i choć darzę sympatią moją byłą polonistkę - edukacja szkolna w zakresie literatury SUX.



żeby nie było, że offtop, uwielbiam Shakespeara. Nawiązując do poprzedniej części wypowiedzi, "Macbeth" (tępili mnie za tę pisownię ) obrzydł mi dokumentnie przez szkolne omówienia, ale "Hamlet", "Król Lear", czy "Poskromienie złośnicy", które miałem przyjemność czytać bez przymusu, są dla mnie absolutnymi klasykami, do których chętnie wracam.



Hamlet: Lady, shall I lie in your lap?



Ophelia: No, my lord.



Hamlet: I mean, my head upon your lap?



Ophelia: Ay, my lord.



Hamlet: Do you think I meant country matters?



Ophelia:. I think nothing, my lord.



Hamlet: That's a fair thought to lie between maids' legs.



Ophelia: What is, my lord?



Hamlet: Nothing.



Ophelia: You are merry, my lord.



Hamlet: Who, I?



Cudo, cu-do!

Wiktor Wilhelm pisze:
Prawda, święta prawda. Odkrywania piękna w literaturze nie da się nauczyć, ba, nie powinno się nawet próbować (a interpretacje wierszy to zbrodnia na poezji, ale to już problem na nowy temat). Odkrywać dzieła należy samemu i choć darzę sympatią moją byłą polonistkę - edukacja szkolna w zakresie literatury SUX.

Niestety, szkoła musi coś robić. Tylko niektórych nauczycieli mi żal. Zbyt się angażują.



Co myślicie o filmowych interpretacjach? Osobiście znam 'Romea i Julię' z lat '60 czy 70, z nieprawdopodobnie śliczną dziewczyną w roli Julii - mało odkrywcze, ale trzyma się klimatu Szekspira.

I jest jeszcze nowy tworek, uwspółcześnione... 'Romeo+Julia' bodajże. Widziałam pierwsze kilka scen i było... ciekawe. To chyba właściwe słowo.



Offtop - podczas omawiania 'Romea...' oglądaliśmy po kawałku film. Za każdym razem, kiedy na ekranie pojawiał się Romeo, mój znajomy obracał się w stronę nauczycielki i radośnie pytał: 'Ms, he's gay, right?' Nazwijcie mnie pustą, ale to mnie rozbraja.

Ironią losu jest, że najlepszą filmową ekranizację Szekspira zrobił Japończyk (podobnie jest z Dostojewskim). Chodzi mi o "Tron we krwi" (na podst. "Makbeta") w reż. A.Kurosawy. Myślę, że wbrew pozorom i osadzeniu w tak odmiennych realiach, ten obraz trzyma się klimatu pierwowzoru.