Latest post of the previous page:

Ja mam takie pytanie, gdzieś już raz je zadałem, ale widać w złym miejscu.mniejsza z tym.



Otóż, czy wydawnictwa, zlecają tematy?Tzn; czy wydawca np dzwoni i mówi, przydałoby się coś historycznego,bo teraz modne. Czy też nie wiem, coś o religii.Zdaję sobie sprawe, że nie mówią konkretnie co trzeba napisać,ale tak w zarysie.Bo gdzieś czytałem, że tak jest.



A, jeżeli, tak jest to należałoby się ćwiczyć w pisaniu takowym. Tzn; tak mi się wydaje.

Nie, z książkami nie, ale przy antologiach owszem, jeśli ma to być np. antologia tematyczna, jak choćby AD XII. Tam motywem przewodnim były anioły/demony. A pisania "tematycznego" na Fahrenheicie uczą.

Takie pytanie: czy nigdy, wysyłając swój tekst, nie bał się Pan plagiatu ze strony wydawcy (w sensie "No, fajne to, ale nazwisko mało znane. Podsuniemy [nazwisko innego autora]!"?



I drugie: czy kiedykolwiek zrezygnował Pan z jakiegoś powodu z oferowanej publikacji książki?

Serpe pisze:Takie pytanie: czy nigdy, wysyłając swój tekst, nie bał się Pan plagiatu ze strony wydawcy (w sensie "No, fajne to, ale nazwisko mało znane. Podsuniemy [nazwisko innego autora]!"?

Nie, taka ewentualność to science - fiction Możliwe są plagiaty pomysłów, tekstów tylko na krótki dystans - tzn. ktoś może wziąć cudzy tekst i opublikować np. w Sieci, póki właściciel się nie wkurzy i nie da znać na policję ( jest specjalna jednostka do ścigania naruszeń prawa autorskiego przy Komendzie głównej). W przypadku wydawcy, pozostawałyby przecież pliki w komputerze prawdziwego autora z datą utworzenia i wiele innych śladów. Tylko ostatni głupek zaryzykowałby coś takiego, na pewno nie wydawnictwo, gdzie musi być jakiś prawnik przynajmniej na przychodne. Nie bałem się Zresztą ja współpracowałem tylko z poważnymi firmami: SFFiH, NF, Fabryką Słów, Powergraphem.

Serpe pisze:I drugie: czy kiedykolwiek zrezygnował Pan z jakiegoś powodu z oferowanej publikacji książki?

Tak. Tuż po tym jak nawiązałem kontakt z Fabryką, zgłosiło się do mnie inne wydawnictwo ( poprzez redakcję NF), któremu spodobał się jeden z moich tekstów zamieszczony w tym piśmie. Zaproponowali mi rozwinięcie opowiadania w powieść lub zbiór opowiadań. Ze względu na rozpoczętą wcześniej współpracę z FS, musiałem odmówić.

Cześć Adam. Ciekaw jestem, czy Twoje spojrzenie na własną twórczość zawsze spotyka się ze spojrzeniem redaktorów i czytelników? Czy bywało tak, iż pomysł wydawał Ci się rewelacyjny, pisało się lekko jak liścik do dziewczyny, a reakcje okazały się, powiedzmy... obojętne. Lub męczyłeś się nad tekstem jak nad zeznaniem podatkowym, a czytelnicy zasypali Cię komplementami?

Jednym słowem - czy ufasz swemu nosowi w ocenie własnych tekstów?

Jacek Skowroński pisze:Jednym słowem - czy ufasz swemu nosowi w ocenie własnych tekstów?

Generalnie tak, ale do pewnej granicy. Myślę, że mogę stwierdzić, kiedy mój tekst jest niezły/dobry. Jednak na ile dobry - nie. To już muszą ocenić czytelnicy Zresztą ja dopiero zaczynam pisać "profesjonalnie", więc trudno mi się wypowiadać autorytatywnie w takich kwestiach. Aha - nie męczę się nad tekstami, piszę je z przyjemnością ( jeśli chodzi o samo tworzenie). Tzn. pomijam tu fakt, że pisanie samo w sobie jest wyczerpujące fizycznie i psychicznie, kiedy trzeba to robić regularnie.

To ja z innej beczki:



Jakie książki czytasz na przestrzeni roku? Jak dużo? I jak często? No i jaka jest tematyka tych książek?

Jestem nałogowym "czytaczem", czytam zawsze i wszędzie. W dodatku w związku z pracą naukową, musiałem nauczyć się technik szybkiego czytania, czytam ok. 1000 słów na minutę, tak więc sporo tego przerabiam Czytam codziennie, różne książki. Np. mam takie które czytam czesto, ciągle te same. Trylogię Sienkiewicza, Odyseję, "Mistrza i Małgorzatę", teksty Eliadego i wiele innych. Czasem, jak jest ciężko, sięgam po inny zestaw: "Colas Breugnon" Rollanda, Platona, Kanta, filozofię Dalekiego Wschodu. Na codzień czytam różne różności: od beletrystyki, poprzez książki naukowe i popularno - naukowe, po czarny kryminał, obyczajowe, fantastykę.

Nowa Fantastyka 8/2008 z moim opowiadaniem "Wilczy Legion" już w kioskach

Co sądzisz o prozie Waldemara łysiaka? Miałeś z nim osobisty kontakt?

Nie miałem kontaktu z łysiakiem Moje znajomości "literackie" ograniczają się na razie głównie do kregów fantastycznych. Proza jest dobrej jakości, choć jak ktoś czyta wszystko, lub prawie wszystko łysiaka, jak ja, w pewnym momencie powtarzanie pewnych chwytów warsztatowych i melodyki narracji ( w sumie identycznej we wszystkich książkach) zaczyna nieco nużyć. Jeszcze inną sprawą są historyczne uproszczenia, a także zapożyczenia od innych pisarzy np. napoleonisty Macdonella. Chapeau bas za "Malarstwo białego człowieka" które nie jest jedynie cyklem z dziedziny historii czy krytyki sztuki. Tyle w skrócie

A jaka jest Twoja ulubiona powieść łysiaka?

"Flet z mandragory".

:( Dlaczego Flet z Mandragory? Język Fletu jest jeszcze niewyrobiony, wszak to jedna z pierwszych powieści łysiaka (chyba czwarta). Moja miłość do literatury i do wyszukanego języka zaczęła się od "Statku", mniej więcej w wieku 17 lat. Wtedy zakochałem się w tej stylistyce, retoryce i "blaskomiotności"

Epejos22 pisze::( Dlaczego Flet z Mandragory?

Ogólnie - za klimat, nastrój i nienachalne jeszcze głoszenie poglądu, że wszystkie kobiety to k...y. Niestety w późniejszych książkach już tak dobrze z tym nie jest.

Epejos22 pisze:
Język Fletu jest jeszcze niewyrobiony, wszak to jedna z pierwszych powieści łysiaka (chyba czwarta).

Nie, IMO język jest wyrobiony, ale nie nazbyt wyrobiony. Jest mniej barokowych wodotrysków niż w późniejszych powieściach i dobrze.

Epejos22 pisze:Moja miłość do literatury i do wyszukanego języka zaczęła się od "Statku", mniej więcej w wieku 17 lat. Wtedy zakochałem się w tej stylistyce, retoryce i "blaskomiotności"

Dobre pisanie nie polega na stosowaniu wyszukanego języka. IMHO. Oczywiście nie chodzi tutaj o pisanie równoważnikami zdań, ale nadmierna ornamentacja to blichtr. Często okrywa on braki warsztatowe: papierowe postacie, kiepskie dialogi itp. Tak rzuca się w oczy, że te braki są mniej widoczne, ale przecież nadal istnieją. Przy dobrym warsztacie nadmierna stylizacja języka przesuwa środek ciężkości z akcji/ treści/przesłania na język właśnie. Nie jestem oczywiście za jakąś siermiężną prostotą, ale właśnie retoryka, nadmiernie napuszony styl ( czasem nawet nie tyle napuszony co górny, taki, który byłby stosowny nawet, ale z rzadka) po pewnym czasie drażnią. I u łysiaka i innych autorów.

Jest mniej barokowych wodotrysków niż w późniejszych powieściach i dobrze.

Mnie właśnie te "barokowe wodotryski" wprawiają (a raczej wprawiały kiedyś, bo czytałem tak często, że się przejadłem) w niepohamowany zachwyt estetyczny. Poza łysiakiem jeszcze tylko Nietzsche i Bruno Schultz wywoływali we mnie podobne fale emocjonalnego wzburzenia. Przy czym nie treść je wywoływała, a język, kompozycja słów. Bo na mnie zawsze głębiej oddziałuje kompozycja słów, niż kompozycja myśli. I u łysiaka ta tendencja zdaje się być podobna.



Drażnią cię "barokowe wodotryski", ale zważ na to, że łysiak jest werbalistą. U niego fabuła nigdy nie odgrywała kluczowej roli, była tylko pretekstem, do filuteryjnych zabaw językowych. Pan łysiak już nawet nie dba o to, czy te same myśli powtarzają się w jego książkach, czy nie, bez przerwy pisze o tym samym, z taką różnicą, że kompozycja słów nieznacznie się zmienia (na przykład chłopiec bawiący się na plaży i zabrany z niej przez fale, pojawia się i w "Statku" i we "Flecie z mandragory").



I teraz zmierzam do sedna. Pan łysiak jest z wykształcenia Architektem i Urbanistą, jego umysł jest ukierunkowany na tworzenie kompozycji przestrzennych. Wydaje mi się, że z tego powodu został poniekąd pisarzem, bo tworzenie kompozycji z powtarzalnych elementów graficznych, to nic innego jak nieco inny rodzaj kompozycji architektonicznej.

Ktoś taki zawsze będzie przedkładał słowa nad myśli, będzie się skupiał na kompozycji werbalnej, a nie na tym, co się za nią kryje. Innymi słowy: bardziej będzie interesowała go fasada, a nie wnętrze budynku.



Pan łysiak jest werbalistą, a nie fabularystą (wiem, mało szczęśliwe pojęcie).



W ten sam sposób można dokonać podziału czytelników. Jedni chcą obcować z językiem, na którym mogli by się wzorować w codziennym, namacalnym życiu, a inni z fabułą, którą mogli by przeżywać i przepuszczać przez filtr własnych doświadczeń.



Ja jestem czytelnikiem werbalnym, a nie fabularnym. Dlatego tak bardzo lubię "barokowe wodotryski" w każdej, wybitnie napisanej prozie.



Można by nawet powiedzieć, że Pan Waldemar łysiak jest poetą. Nie tworzy powieści w dosłownym znaczeniu tego słowa, lecz coś w rodzaju rozpoetyzowanej prozy. Mnie, jako werbaliście, bardziej to odpowiada niż sucha fabularna powieść, która się ciągnie w nieskończoność bez prawdziwej, romantyczno-barokowej wirtuozerii.

Dodane po 2 minutach:

P.S.



Fabularysta = pisarz fabularny (tak lepiej brzmi).