Frunę. Czy wysoko? Na tyle, by spojrzeć na was z góry, byście musieli zadzierać głowy, by dostrzec na niebie moja sylwetkę. Wiatr sprawia, że nawet nie słyszę waszych okrzyków i westchnień, tylko szum dookoła mnie, we mnie, wszędzie. Frunę. Ciepło napełnia moje kolory, jestem teraz czerwona i błękitna, i zielona, i żółta. Ach! Widzę otwarte usta dzieci, ich palce, które wskazują na mnie, oczy przepełnione zachwytem. Powietrze kołysze mną, czuję jego objęcia, jego dłonie? A za mną nieskończony barwny sznur. Frunę. Patrzycie wciąż na mnie, czy myślicie, że zdołacie uchwycić się mego ogona? Wiruję, obracam się dookoła, raz i drugi. Staję twarzą w twarz ze słońcem, wyciągamy do siebie ręce. Jeszcze trochę, jeszcze parę milimetrów. Czy ja wciąż jestem? Widzisz mnie jeszcze? Czy wciąż jestem barwną plamą, w którą się wpatrujesz? Frunę. Jeszcze, ciągle przed siebie, rozgarniam słoneczne powietrze i prę do przodu. Dokąd? Powiedzcie mi! Dokąd fruną latawce?

Sympatyczna impresja, na tyle krótka i lekko podana, by nie znudzić i zostawić wrażenie owej lekkości...

Najbardziej podobają mi się dwa ostatnie zdania.



Trzymaj się!

Fajne - lekkie i krótkie. Mały twist na końcu zrobił na mnie wrażenie, i natychmiast cały tekst objawił sie w zupełnie innym świetle - to lubię!

Końcówka najlepsza. Strasznie krótkie, aż się rzuciłam do przeczytania.



Przeczytałabym coś dłuższego twojego autorstwa.

Na podstawie tak krótkiego tekstu trudno cokolwiek powiedzieć o twoim stylu. Ta miniatura - jak powiedział Jacek - jest lekka i pozostawia miłe uczucie lekkości. Ale w sumie nic poza tym.

Nie jestem w stanie nic ci poradzić.

Chętnie natomiast przeczytałabym coś dłuższego w twoim wykonaniu - opowiadanie na przykład. Opowiadanie z rozpoczęciem, środkiem i zakończeniem. Opowiadanie z akcją i fabułą.



pozdrawiam

O! Dziękuję za miłe komentarze. Nie ma to jak poczytanie trochę dobrego o sobie po ciężkim dniu :wink:

Przeczytałabym coś dłuższego twojego autorstwa.

Za parę dni coś rzucę