wierszykiem owym natchnął mnie post jednego z forumowiczów, którego pozdrawiam



~Niedomyślność~



Dla Ciebie muszę zostać geniuszem

Ja taki niedomyślny raczej

Choć żyjąc wiecznie cierpię katusze

W swej bezradności cicho zapłaczę



Wymagasz ciągle bym coś sam robił

Ale co? Nie wiem. Wszystko zrobione!

Dom lśni czystością, stos drwa już stoi

No chyba po to człowiek ma żonę?



Wyrachowana jesteś naprawdę

Chcesz czegoś? Przecież po prostu poproś

Że mi się nie chce? No wybacz, Skarbie

Możesz otoczyć większą miłością



Musisz zrozumieć Pana Artystę

Który natchnienia szuka w bilardzie

Poszuka jeszcze latek czterysta

I prawnuk jego napewno znajdzie



Wszystko zrobione! Nie ja zrobiłem?

Tu ważny cel jest a nie metoda!

Sama to przecież ciągle mówiłaś!

Szkoda, że nie pamiętasz, szkoda!



Chora że jesteś? No ja się martwię

Widzę to przecież nie jestem ślepy!

Poszłabyś znowu na operację!

Lepiej niż gadać, naprawdę lepiej!



Że nie masz za co? Mówiłem chyba?

Tamten z przeciwka to fajny facet

Napewno mógłby nas utrzymywać

Słyszałem - gościu ma dobrą pracę



Myślę i myślę jak dbać o Ciebie

Nie mogę myśleć gdy mam coś robić

Strasznie mi w brzuchu burczy przez Ciebie

Obiad gotowy, czy chcesz mnie dobić?



Czy coś zrobiłem? No właśnie. Nic.

A tu mnie kara nagle spotyka

Nic nie zrobiłem a chcesz mnie zbić?

Kobieta gorsza jest od sputnika



Nie może człowiek się naodganiać

Masz, czego chciałaś! No to wychodzę!

Przynieś mi moją koszulę z prania!

Dlaczego pytasz w jakim kolorze?



Pachnącą, świeżą, wyprasowaną

No tą niebieską, tą ulubioną!

Co mi kupiłaś w sobotę rano

Chyba się możesz domyślić, żono?!