Latest post of the previous page:

A owszem Dzięki mojemu synowi np. napisałam pewne opowiadanie na pewien konkurs i... zwyciężyło. Poza nim napisałam jeszcze kilka luźno zainspirowanych przez moje dzieci. Teraz zresztą jestem w trakcie pisania jednego z takich tekstów.

Co najśmieszniejsze, dzieci mogą zainspirować w pośredni sposób nie tylko ciepłe i miłe historie, ale i te mniej sielankowe, a nawet opowieści grozy, co udowadnia ten tekst, który właśnie znajduje się u mnie w produkcji

Ja mam ten sam problem ale mój ma jeszcze bardziej skondensowaną naturę. Potrafię wszystko zawrzeć w 5 stronach

Witaj więc

Tiaaa. Mnie wychodzi 3 albo 6. Jak mi raz wyszło 60, to samej nie chciało mi się tego czytać. W moim wypadku zresztą nikt by nie przebrnął przez więcej. Klub jest więc już dość liczny. Na tyle, żeby przestać nazywać to problemem, a brać się za "inicjatywy oddolne" :-) i tworzyć klub elitarny krótkoprozatorów.

Witam!

Lorelay pisze: <Chcę pisać z kilku prostych i banalnych powodów:

1. bo mam ochotę robić to, co lubię i jednocześnie na tym zarobić, bo jestem materialistką>



Uwielbiam szczerych ludzi, czasami aż do bólu

Witaj Lorelay



Jeżeli pisanie daje Ci satysfakcję i przyjemność, czemu więc tego nie robić?

A po co mam farmazony ludziom wciskać, że ze mnie szalona artystka, natchnienie mnie rozpiera i pisanie jest dla mnie wzniosłym ideałem romantycznym?

Ja bym tak napisał. Nie pisze się bezkarnie.

Wybacz, ale nie bardzo zrozumiałam... Czego nie pisze się bezkarnie? I jaka kara jest przewidziana za owe pisanie?

Nie jestem pisarzem, mogę li tylko mniemać. Pokazując swoja pracę, natchnienie, coś, czym chcemy się podzielić z innymi - naszą małą sztuką bierzemy też całą odpowiedzialność za to, co rozdajemy. Chcąc niechcąc już stajemy się artystami. Być natchnionym - banał, komunał, z którego każden się śmieje, lub przynajmniej uśmiecha. Ale to ma sens i określony cel w twórczości pisarza, filmowca, aktora.

Cóż, jak mówiłam, nie jestem artystą, a ty tylko to potwierdzasz. Nie piszę by zbawiać świat i nie mam takich wzniosłych celów. Co czytelnik zrobi po przeczytaniu mojej pracy, też jakoś mnie za bardzo nie frapuje. Piszę, bo lubię i już. Wyszkolę warsztat na tyle, by jeszcze na tym zarobić - super, bo fajnie jest żyć z tego co się lubi. Piszę dla własnej satysfakcji - nie dla wzniosłych ideałów. Miłości bliźniego na odległość jest we mnie tyle co kot napłakał. Ja mam swoje życie, a mój obecny czy przyszły czytelnik - swoje, ani mi do niego, ani jemu do mnie. Chce czytać - niech czyta, reszta mnie nie interesuje. Tak, jestem egoistką i jestem z tego dumna, bo tylko egoiści dożywają w zdrowiu psychicznym, fizycznym, szczęściu i dostatku późnej starości.

bo tylko egoiści dożywają w zdrowiu psychicznym, fizycznym, szczęściu i dostatku późnej starości.

Słusznie, u nas krypty są pełne egoistów.

Bardzo smaczni, jak tylko trochę odleżą i skruszeją



Palce lizać.

Zuz

A to mnie skusiłaś! Muszę popróbować innych, mi podobnych, egoistycznych smakowitości. Dotąd żywiłam się tylko altruistami. Ale kościści oni jacyś tacy i żylaści.

U nas altruistów jak mrówków, ale po prawdzie wyznam: nie są to prawdziwi, z kościami altruiści. Altruista prawdziwy to obiekt tak rzadki jak jednorożec. Zgoła... mitologiczny.



Może to efekt altruistożerców, podobnych Tobie?

Ale nie martw się. Weber tnie kosą wszystkich równo. Altruista, egoista, pisarz, kmiotek, weryfikator - wszyscy są równi w jego pustych oczodołach

Zuz

Zuz pisze:Ale nie martw się. Weber tnie kosą wszystkich równo. Altruista, egoista, pisarz, kmiotek, weryfikator - wszyscy są równi w jego pustych oczodołach

... zapomniałaś o poetyfikatorach



Ja ze swojej strony również witam i zapraszam nie tylko do działów z prozą a i do tego bardziej upoetycznionego

I ja też, i ja też zapraszam do poezjodziału. My tam pożeramy rymując (albo posypując cukrem pudrem na biało), to jeszcze bardziej wyrafinowana tortura. Welcome!