Siedzą jak dawniej

nad brzegiem jeziora.

Ona na jednym -

on na drugim kamieniu.

Pomiędzy nimi

biały gołąb lata

przenosząc listy przezroczyste

milczenia, samotności,

żaru co wygasa,

co ledwo się tli...

Listy, które kiedyś

ledwo unieść mógł,

dzisiaj przenosi z łatwością.

Patyk zanurzony w wodzie

nadaje ostatnie SOS.

Coraz większe kręgi

malują łzy.

Więc tak umiera miłość?!



Stary diabeł wypuszcza psy-

znudzenia, żalu i śmierci.

Podnieśli się-

serca spłoszone jak ptaki.



Nie wolno stracić tej miłości!

Zaczęli biec.

Łączą się brzegi a sercom

ledwie starcza tchu...

Nie wolno niszczyć tej miłości!

"Nie wolno niszczyć tej miłości!"

Wiedziałaś, kiedy uderzyć mnie tym tekstem. Akurat, jak porzuciłem całą nadzieję... ech... ten wiersz już mnie zainspirował do nowych przemyśleń.

Hmm ... może obiektywnie to i ładny ten wiersz , ale subiektywnie rzecz ujmując nie przemówił do mnie . Mam troszkę inne spojrzenie na pewne sprawy ..

A do mnie nie przemówił ani o- ani su-biektywnie. Pewnikiem my za starzy, Cazpianie, i w nery by nam wiało na tym kamieniu. Ciągnie od wody i słońce jakoś tak łzawo zachodzi. Marik Vao młody, może tak i noc całą przesiedzieć do rana i świtu nie spostrzec.

Ona na jednym -

on na drugim kamieniu.

a jaki zamysł z tym myślnikiem? Dla mnie myślnik jest jak "czyli".

Z tym gołębiem, co ma trudności z ciężarem listów mi się podobało, ale jakby tak latał między nimi, skoro siedzą obok siebie na kamieniach, to by biedaczek skrzydełkami się zatrzepotał na śmierć. Więc to jest patos, który mnie rozbawia, a temat był raczej smutnawy.

Stary diabeł wypuszcza psy-

znudzenia, żalu i śmierci.

Podnieśli się-

serca spłoszone jak ptaki.

oba myślniki są tu dla mnie nie na miejscu, ale diabeł z psami mi się podobał. Na szczęście nie gryzły nikogo.



Może teraz coś skocznego bardziej? Wiosna...