Jak jesieni czas

jesteś pełna ciepłych barw.

Czasem wychodzi z ciebie

dziecko

naiwne i pełne miłości.

Miłości

bezkresnej i bezinteresownej.

Jesteś jak dziecko, które

wybiega na powitanie.



Składasz się też z drżeń,

ruchów pajęczyn na wietrze,

delikatna jak babie lato.



Drzemie też w tobie zwierzę.

Prężysz się jak kot, dotykana

pieszczotliwie dłońmi.

Namiętność twa jest jak

kwiat orchidei.

Eksploduje zapachami,

eksploduje chwilami.



W twoich jasnych włosach

słońce ślizga się leniwie.

Kąciki ust twoich

kodują doznane pieszczoty.

Lazur oczu twoich

zawstydza spojrzenie nieba...



Obraz twój tak żywy,

by wciąż rozpamiętywać...

Jakieś rymy niezdecydowane tam się zaplątały gdzieś. Musisz się zdecydować czy rymujesz cy z rymu rezygnujesz No bo wtedy to już białej poezji nie będzie;)

Ok. A co z treścią?

Nie wtącam się co do kwestii rymów, to mnie nie interesuje, znowu zagłębiam się bardziej w treść i sens, no... muszę powiedzieć, że jakoś tekst jest zbliżony opisowi mojej osoby, oprócz tych jasnych włosów. Miło napisane. Podoba mi się:) Pozdrawiam

Pierwsze czytanie - podoba mi się. Potem zagłębię się jeszcze w stronę techniczną, ale treść i przekaz do mnie trafiły od razu.

Bogata treść. Jak dla mnie to ok A tak z ciekawości spytam: Dużo masz wierszy wszystkich?

Kiedyś pisałam sporo, pod wpływem chwili. Moja wrażliwość to cierpienie (frazes). Teraz mniej piszę.

Wiem, że mam dość babską wrażliwość. Ale do jasnej ch... babskie nie znaczy złe.

Ja tak nie powiedziałem a poza tym kto powiedział, że wrażliwość to coś złego? Wrażliwym ciężko się żyje ale za to dostrzegają dużo ale to dużo więcej niż inni

Gdyby tak pozbyć się właśnie tych rymów, i powtórzeń, i przeredagować utwór troszeczkę, to podobałby mi się bardziej.

Takie jest moje zdanie, bo treść intryguje.