Fantazja.



Chcę być obłokiem

zwróconym twarzą ku niebu.

Niech wiatr unosi mnie wysoko

leciutką

beztroską

radosną.

Niech obłok wygina się w łuk

ręce, nogi, niech opadają zwiewne

i unoszą się

zgodnie z podmuchami wiatru.



Niech słońce zagląda mi w twarz.



Kocham słońce i wiatr,

powietrze i lekkość.

Unoszę się samotnie.

Jest mi lekko,

czuję się swobodna.



Niczego wokół nie ma,

jestem sama.

Za mną tylko słońce i wiatr.

One nie są - przenikają.



Niech słońce zagląda mi w twarz.



Kocham być przenikana.

Jakby mnie nie było

jakbym nie istniała.



Jesteśmy

ale nas nie ma.

Nie widać nas.

Tylko my

ale nas nie ma.



Kocham niebyć.



Unoszę się wysoko, jeszcze wyżej.

Niczego się nie boję i nie lękam.

Swobodna

lekka

beztroska.

Kocham to.

Nirwana.





Kalina Skarica

Ale fajne:) Podoba mi się bardzo, pozytywne i normalnie lepiej jakoś mi się zrobiło. Miły wiersz, taki.... orzeźwiający.... świeży... podoba mi się.

Pozdrawiam

Pisz więcej

Mnie by się może i podobało, ale ilość "unoszenia" zaburzyła mój odbiór. Co krok potykałam się o to jedno słówko, dla którego naprawdę można znaleźć synonimy, i - moim zdaniem - trzeba.

Ładne ale trochę za długie i za dużo.

etam... ja lubie dużo

ja też lubię dużo i dzięki temu wierszowi choć lekkko poczyłem cień uczucia, jakie chciałbym poznać.