Poezja nigdy nie była mi bliska, ale zawsze trzeba próbować nowych rzeczy



Nienawidzę.



Nienawidzę herbaty pitej w samotności,

jednak twoja obecność wcale nie poprawia jej smaku.



Nienawidzę uśmiechu, jakim mnie obdarzasz,

czasami widzę w nim tylko kpinę.



Nienawidzę twojego spojrzenia, kiedy patrzysz gdzieś obok,

nienawidzę go również, gdy patrzysz na mnie (przeze mnie).



Nienawidzę twojego głosu, który brzmi jak morze.



Nienawidzę prezentów, które mi dajesz,

jeszcze bardziej nienawidzę, gdy tego nie robisz.



Nienawidzę twoich dłoni, sunących po klawiszach fortepianu

i tych pięknych słów, które nimi piszesz (do mnie).



Nienawidzę twojego spokoju,

który nigdy nie spływa na mnie.

Nienawidzę też twojego gniewu,

którego nigdy nie okazujesz.



Nienawidzę twojego mądrego spojrzenia,

tak łatwo odkrywającego wszystkie wady (we mnie).



Nienawidzę twojej prawdomówności,

bo sama wciąż nie potrafię przestać kłamać.



Nienawidzę twojej obecności,

choć nienawidzę również, kiedy cię nie ma.



Nienawidzę twojej doskonałości,

uwidacznia tylko moją miernotę.



Nienawidzę łez.

Nienawidzę chaosu.

Nienawidzę ciebie.

Ponad wszystko zaś nienawidzę siebie za tę nienawiść.





A mimo to…

super

bardzo dobrze oddaje normalne rozterki uczuć i łatwo się wczuć w rolę podmiotu lirycznego. Staranna interpunkcja, przemyślana konstrukcja.

niby proste , a wywoluje skomplikowane emocje. Podoba mi się.

Dziękuję za miłe słowa.

0_o

ja nie mogę! Dlaczego wszystkie wiersz, które tu czytam pasują zawsze do mojej sytuacji życiowej? Niesamowite!



A co do samego wiersza: Bardzo do mnie przemówił. Wszystko jest zrozumiałe, choć nie ma zbyt dużo do interpretacji. Nie jest to wielką wadą, bo mimo prostoty zmusza do refleksji. No i bardzo dobre zakończenie: "A mimo to…" jest bardoz otwarte na interpretacje. Bardzo dobre. Każdy może sobie sam dopisac zakończenie, które samo się nasuwa. Ja co prawda widziałem tylko jedno, bo tylko takie w moim życiu zagościło, ale i tak mogłoby być tu dosłownie wszystko. Podoba mi się.

Zabrzmi to trochę dziwnie, ale ten wiersz wierz lub nie - jest przydatny! To nie jest ironia, ale ja w wierszu widzę poradnik "Jak postępować z kobietą, żeby było dobrze?" Troszkę ten pretensjonalny ton(no wiem, że tak tu pasuje, ale pretensje są fe!) w rozterkach nie przypadł mi w 100 % do gustu, ale ogółem nieźle. Łatwo, prosto i przyjemnie!

Na plus.

Pozdrawljaju!