Latest post of the previous page:

A czy to nie jest uproszczeniem droga Piko?

Bynajmniej. Bo to podsumowanie odnosiło się do ostatniej części (akapitu) mojej wypowiedzi A z tym dyskutować się raczej nie da

Hmmm. No raczej W tym miejscu się zgadzam, ale co do reszty będę uparcie bronił swoich przekonań. Szczerze mówiąc nie spotkałem się w innych religiach z np. "O boże!" albo "na boga!" Chyba że mało jeszcze wiem bo i taka opcja wchodzi w grę. W grę!!! Haahaha!! Sorki... Nie no żart taki

Szczerze mówiąc nie spotkałem się w innych religiach z np. "O boże!" albo "na boga!"

Są i ludzie niereligijni Ci mogą sobie wołać nawet do boga waty cukrowej

No ale skoro są niereligijni to nie powinni chyba wyznawać jakichkolwiek bogów Trzeba być konsekwentnym

Oni nie wyznają. Oni tylko używają figury stylistycznej Poza tym, nie każdy, kto nie wierzy w jakiegoś boga nie wierzy również, że w ogóle nie istnieje jakaś siła w przyrodzie (czy poza nią). Może ją na swój, czy wierszowy użytek nazwać jak mu się podoba.



Taki zwrot może mieć wiele zastosowań, nieść wiele treści i różne interpretacje.



Taki bóg waty cukrowej na przykład może być metaforą (i dziesiątkiem innych rzeczy) w odpowiednim otoczeniu.



To jest temat na dłuższą dyskusję a pisanie na forum postów-elaboratów mija się z celem czyt. mi osobiście się nie chce XD

Ja wierzę w różowego niewidzialnego jednorożca to mój bóg i uważam, że mam prawo wołać "na boga" a czasem z szacunku dla jednorożca czy w chwilach wielkiej grozy (i jak się zapomnę) napiszę nawet "na Boga'

Czy możemy porozmawiać o rytmie w poezji? Kiedy kończy się częstochowska skakanka, a zaczyna wiersz rymowany? Jakie muszą być spełnione warunki?

Bardzo - moim zdaniem - skomplikowany temat. Choć na pierwszy rzut oka problem wydaje się być dosyć jasny. Trzeba wyjść od tego czym jest rym częstochowski. Pozwólcie, że podeprę się wikipedią.

banalne (oklepane, częstochowskie) – utworzone z wyrazów często zestawianych ze sobą w pozycjach rymowych, tworzą ciąg wyeksploatowanych skojarzeń, np. „dal – żal”

Więc co do tego kiedy zaczyna się prawdziwy rym - patrząc na powyższy cytat można uznać, że rymujemy naprawdę, gdy stoi to w opozycji do rymowania częstochowskiego. Ale moim zdaniem diabeł pogrzebany jest w definicji "prawdziwego" rymu. Co dla mnie jest raczej złożonym zjawiskiem. Dla mnie priorytetem jest wystrzeganie się rymu "na siłę", żeby nie zalatywało grafomanią. Nawiasem co składa się na "dobre" rymowanie, a co nim nie jest?(nie biorąc pod uwagę częstochowizmu i grafomanii) A co do rytmu ściśle z tym związanego - hm... w sumie to ja się kieruję poradą Gry co by kierować się równą liczbą sylab w wersie. Ewentualnie jeszcze ustawienie wyrazów(różniących się pod względem liczby sylab)/szyku zdania. Ale to czynię całkowicie na wyczucie toteż jakiejś lapidarnej wskazówki nie jestem w stanie udzielić.

całkowicie na wyczucie

właśnie W.. Pies w szczegółach. Ja nigdy nie podchodziłam do swoich wierszy sylabowo. Zawsze na "ucho". Pierwszy raz zastanowiłam się nad sylabami, gdy zwrócił mi uwagę Findalander. Nawet nie myślałam o takich błahostkach. Wtedy liczba sylab była zgodna, a coś nie Grało. Rytm :-)

A dlaczego dal-żal to zły rym, prawda? Całkiem miły, pod warunkiem, że nie naprasza się nachalnie co trzy sylaby z przytupem. Czy to ważne dla Was, żeby wierszyk sobie "wystukać" przy czytaniu? Dla mnie bardzo.

Myśleliście może o bitwach wierszowanych, coś na wzór bitew prozatorskich? Jak sądzicie wyszłoby coś z tego? Moim zdaniem pomysł fajny i sam chętnie bym się zabawił w coś takiego, ale sądzę, że chętnych byłoby mało. Choć bitwy mogą być humorystyczne, ale wierszowane - dla każdego. Nikt nie musiałby (bez przymusu) wzbijać się na wyżyny intelektu. Ot takie makabreski, humoreski, mini poeticum - co kto lubi. Co o tym myślicie? Kolejna "utopijka"?

robiliśmy cioś takiego na forum.medytacja.pl

bitwy na haiku i formy haikowate. jedna osoba pisała trzy haikoidalne linijki, po czym ktoś w odpowiedzi dopisywał swoje trzy itd.

fajnie czasami wychodziło. a poza tym to bardzo pouczająca sprawa - zobaczyć, jak różnie rozumiemy słowa i jak odmienne filmy na temat "rzeczywistości" lecą w naszych głowach

Jestem za. Założę Wam wątek.

padaPada said:

To jest ciekawe, ale zauważyłem w sobie pewną umiejętność wyłapywania "rdzenia" w wierszu. Czytam i wydaje mi się, że wiem, jak brzmiało pierwsze zdanie, które później wywołało resztę słów autora, ale to pierwsze zdanie jest zawsze najważniejsze. Reszta słów, to najczęściej tylko wypełniacz, lub wprowadzenie do tego kluczowego miejsca. Też tak macie?
Chociaż może to po po prostu zależy od wiersza

Zapraszam do dyskusji.

Odpowiem sam sobie

Być może wynika to ze sposobu budowania wiersza. Najczęściej mam tak, że w głowie pojawia mi się jakieś zdanie. Najczęściej staje się tematem, wokół którego buduję resztę. Może to zdanie, które wyskakuje z jakichś głębokich pokładów nieświadomości, jest najmocniejsze, bo intuicyjne. Reszta, słów, to już intelektualna obróbka. Nie jest już tak dobra. Takie zdanie chyba wybija się na tle innych i może dlatego potrafię je wyłowić. Może jest lepsze, a może po prostu inne.

A jak u was?

To tak jak z Rzeką Heraklita Szymborskiej. Wiersz zbudowany na jednej metaforze. O coś takiego ci chodzi?

Gra pisze:Czy możemy porozmawiać o rytmie w poezji? Kiedy kończy się częstochowska skakanka, a zaczyna wiersz rymowany? Jakie muszą być spełnione warunki?

Wydaje mi się, że nie sposób, inaczej niż intuicyjnie, ocenić czy wiersz jest już "częstochowską rymowanką" (swoją drogą wie ktoś dlaczego akurat Częstochowa sobie zasłużyła na taką "sławę" ) czy jeszcze płynnie napisanym, wierszem rymowanym. Dlaczego? Bo nie istnieją, jak sądzę, odpowiednie definicje. A nawet jeśli ktoś je stworzył to i tak pozostają bardzo subiektywne i dla mnie niemiarodajne. Po pierwsze zupełnie co innego bajka dla dzieci a co innego elegia... Wiele fantastycznych bajek Brzechwy (bo już Tuwima są chyba bardziej wysmakowane), które uwielbiam od dziecka po dzień dzisiejszy mają budowę tak prostą i nieraz rym tak oczywisty, że można by go uznać za częstochowski a jednak nie powinno się tego robić. Bo deprecjonowało by się naprawdę dobrą literaturę - tyle, że dziecięcą. Natomiast taka składnia w sonecie Mickiewicza została by odebrana jako grafomańska...

Ogólnie cechą "częstochowskiej rymowanki" będą: rymy AABB, bardzo dokładne ale niewyszukane, gramatyczne (te same części mowy) i co chyba najważniejsze - uboga składnia czyli co wers to nowe zdanie - taka wyliczanka. Natomiast tak jak napisałem wiele z tego ujdzie w w jednej formie literackiej a nie uchodzi w innej.