na tekturowym pudełku zapałek
widać jeszcze zapiski Umberta
i obrazek miasta jakie jest nocą

nasłuchuję czy czasem nie wyskoczy kukułka
z wąsatego zegara czerwonej baszty
białe domy z kreseczkami okien są jak dachowce
cicho mruczące pod czarnym sklepieniem
z drewnianym bogiem i zbiorami gwiazd

zza dymu wiśniowej fajki dziadka
już nie widzę czy to synagoga czy kościół
ktoś na blaszanym jasnoniebieskim rowerze
zadzwonił przypiętymi dzwoneczkami

nie usłyszałbym gdyby nie noc

latarnie i zielone balkony powyginane
w łuki obrośnięte metalowymi różami
wyszły poza pudełko zapałek

Wybacz, że tak bezceremonialnie, ale ten kawałek gawędy jest po prostu kawałkiem gawędy. Gdyby napisać to bez cięcia enterem - jest zwyczajnym tekstem. Nie o to chodzi w białym wierszu. Ani w żadnym. Dla mnie to nie poezja - to proza gawędziarska.