Istnieją rzeki, które nie maja nurtu.
Za każdym razem, gdy się do nich wchodzi
Są takie same. Martwe i milczące.
Nigdy nie przemijają.
Nie mają ujścia, ani źródeł.
Nie pokazują kierunku.
Mijając je, nie powiesz, idę w górę rzeki lub
Idę w dół rzeki.
Są straszne,
O spokojnej tafli,
Obojętne na działania wiatru i mrozu.
Bezimienne,
Bo gdyby miały imię i tak każdy bałby się je wypowiadać.
Są martwe,
Pozbawione życia i duszy oraz swej natury.
Antonimy żywiołu.
Są jak szare wstęgi,
Jak blizny, które są śladem po straszliwych ranach.
Zawsze niewzruszone,
Obojętne
Chłodne.
Rzeki pozbawione nurtu…

nie wiem o czym jest ten wiersz, ale jest w nim coś ciekawie mhrocznego, a to mi się nawet podobało:

Lady Kier pisze:gdyby miały imię i tak każdy bałby się je wypowiadać.

Bardzo mi się podoba i raczej wiem, co chciałaś przekazać. W każdym razie łatwo mi subiektywnie zinterpretować.

Nigdy nie przemijają.

nie dajesz nadziei :-)
Dla mnie to bardziej proza poetycka, niż biały wiersz, ale nie będę się czepiać. Jeśli sama zdecydujesz o zmianie gatunku - przeniosę.

Bardzo proszę o przeniesienie. Przepraszam za pomyłkę

Za dużo wyliczania, odejmuje to walorów estetycznych temu utworowi.

Bardzo mi się podoba za to klimat jaki zbudowałaś - faktycznie, mroczny, tajemniczy. Myślami od razu przeniosłem się do mitologicznego Styksu.

Wywaliłbym ostatnie zdanie - jest już w pierwszym wersie, moim zdaniem niepotrzebnie jest ono tam wstawione. Niby ma dodać zamyślenia, ale końcówkę proponowałbym zrobić w troszkę inny, wymyślniejszy sposób.

Zdania lepiej brzmiałyby dłuższe, gdybyś posklejała to co pourywane, zastosowała przenośnie - nabrało by jeszcze więcej klimatu i poetyki, płynniej by się czytało.
Mam też wrażenie że na wiele sposobów opisujesz to samo - robi się trochę masło maślane - wystarczy coś raz powiedzieć, zawrzeć w kilku słowach.

Jest parę ciekawych momentów, jest klimat, da się wyczuć jaka treść płynie zza słów - a więc jest niedosłowna. To na duży plus dla utworu.