~Alea iacta est~

Księżycem mi zapachniało.
Grubym spoconym miesiącem.
Srebrzyście ponętne ciało
gwiazdy sprosiło na koncert.

Słuchają gwiazdy, ja słucham,
Ty jesteś, chociaż Cię nie ma…
Gdzieś z Raju spływa do ucha
łzawy lunarny poemat.

„Alea iacta est!” – szepczesz.
„Gracz w kości decyzją już rzucił”.
Zachłannie swe piwo „Los” chłepczesz.
Wiesz? Długo oj, będziesz się cucił.

Ból. Kłują Cię w oczy dwie drogi
tak brzaskiem wrzaskliwe. Nad ranem
udajesz, że jesteś ciut srogi…
„No cicho już. Cicho… Zostanę.”


gsc/08/08/09

I treści i wykonanie - bardzo mi się podoba. Wiersz jest klimatyczny, wciąga w swój własny, wyważony rytm. Pierwsza strofa najbardziej "szeleściła" mi w uszach. Takie pościelowe szepty - wrażenie intymności. Uśpiłaś mnie. Zakończenie jest świetne, bo najpierw "brzask wrzaskliwie" wybił mnie z transu, w jaki wprowadził mnie nastrój wiersza a potem ostatni wers z powrotem mnie uspokoił.
Ale ty to wszystko wiesz...

Jednym słowem - świetne. Aleś mną poGrała

nie Tobą chciałam :-) To przez nieprzypadek się stało, naprawdę, przepraszam :-)
Dziękuję. Bardzo.