No nic, kolejny utworek poezji autobusowej.
I jest z nim mały problem. Podoba mi się on i sądzę że się udał prócz jednego, no właśnie, czego?

Czasem piszę wiersze,
Aby na ich wietrze,
Wznieść się ponad świat.

I przez chwile, tak w górze,
Gdy nikomu nie służę,
I nie liczę już strat.

Oddech nabrać głęboki,
Wciągnąć w płuca obłoki,
Utonąć w błękicie.

Poczuć w ustach smak słońca,
I tak mógłbym bez końca,

Lecz znów mnie wołasz.
Życie.


Co tu jest nie tak?

Namrasit pisze:Oddech nabrać głęboki,

nabrać można powietrza a oddech wziąć , tak mi się wydaje
po za tym OK

na ich wietrze

nie da się tak. Z wiatrem można, gonić wiatr można, można być przez wiatr gnanym, ale na wietrze, to można jedynie łopotać, a wznosić się np. na chmurze gonionej przez wiatr ufff

przez chwile

"ę"

Oddech nabrać głęboki,

biorę lub wziąłbym, albo chciałbym nabrać zamiast samego nabrać (to samo dalej z wciągnąć i utonąć), ale CośTamPiszę ma rację z tym powietrzem.

Lecz znów mnie wołasz.

"lecz ty znowu mnie wołasz" będzie rytmiczniej.

Pozdrawiam

Gra