gniecie mnie myśl o tysiącach światów
nad nami
pod nami
i pośród

podejrzenie
że w wielu pudełkach na zapałki
kryją się niezliczone rzesze
maleńkich ludzi z własnymi
wielkimi problemami

dla których jesteśmy kosmicznie wielcy
i powolni jak potwory morskie

Gniecie mnie myśl o tysiącach światów: nad nami, pod nami i pośród. (Gniecie mnie) podejrzenie, że w wielu pudełkach na zapałki kryją się niezliczone rzesze maleńkich ludzi z własnymi, wielkimi problemami. (Ludzi) dla których jesteśmy kosmicznie wielcy i powolni jak potwory morskie.

Nah... Toż to nie wiersz W najlepszym razie proza poetycka, ale powiem szczerze, że nie bardzo interesująca. Te tysiące światów (metaforycznie rozważane) i ich mieszkańcy (razem z ich problemami) są niezbyt oryginalną metaforą społeczeństwa. Takie ujęcie tematu nie wywołuje już w czytelniku emocji, nie wzbudza myśli typu "Och! Rzeczywiście!", bo jest maglowane na każdym kroku (między innymi w popularnych stwierdzniach "mój mały wszechświat", "mój świat, moje kredki", "zamknął się w swoim świecie", "spojrzał na mnie jak na obcego" etc., etc.). No nie wiem - jak dla mnie jest to podsumowanie oczywistej oczywistości w trzech zdaniach stylizowanych na wiersz. Nie trafia do mnie.

do mnie też nie trafia i nie bardzo jest tu materiał do rozważań

A ja z Poetyfika czymś tam się nie zgodzę. Temat do rozważań jest i to ciekawy. Ale wg mnie nie ma wiersza.
Jest tekst, nawet nie proza poetycka, tylko zwykła proza podzielona enterem ot tak żeby wersy były.
Myśl całkiem fajna ale zrób z tego wierszydło a nie straszydło.
Ja jestem na nie zdecydowanie.