leśny szlak od dziecka przemierzasz
najmniejszy liść po twojej jest stronie
srebrzysta maść i węch przewodnika
wyostrzysz słuch intruza przegonisz

stanowcza zieleń przeszywa źrenice
a w norze kochanka do śmierci jedna
nocą spowiedź do boga księżyca
i łapa w sidłach ugrzęzła przednia

nie wiedzieć czemu mądrzejsi ludzie
mówią żeś diabeł co mami echem
gdy jeden zły krzyknijcie chórem
wilk wilkowi człowiekiem

Hm, wilk to piękny temat ale wiersz piękny mi się nie wydaje. Technicznie się nie znam, są tu fachowcy od rytmów, rymów i innych cudów. Wygląda mi to zresztą na napisany rymami jakimiś częstochowskimi wiersz, który zachowawczo wrzuciłaś "do białej", żeby się tych rymów nikt nie czepiał.

No, ale zasadniczo ja tylko o treści:

Wiersz jest banalny. Jest dziwną wyliczanką cech - i wcale nie są to olśniewające metafory, zaskakujące lecz ciekawe informacje lub rzeczy, które na długo zapadają w pamięć ze względu na to coś, jak brzmią, co znaczą. Tu mamy jakiś dziwny, mdły opis: srebrzysta maść i węch przewodnika
wyostrzysz słuch [brak jakiegoś znaku interpunkcyjnego] intruza przegonisz
stanowcza zieleń przeszywa źrenice [WTF?]

nie wiedzieć czemu mądrzejsi ludzie

Ależ bardzo dobrze wiedzieć i ja z kolei nie wiedzieć, czemu ty nie wiedzieć, jeśli chcesz pisać wiersz o wilku.

Puenta - nic nowego.

Zerknij może na coś lepszego o wilkach i spróbuj zobaczyć różnicę:

"Wilk Stepowy" - fragment

Ja, wilk stepowy gnam bez końca,
Świat pod całunem śniegu legł,
I nigdzie sarny ni zająca,
A nawet kruk z gałęzi zbiegł.
W sarenkach jestem zakochany,
Ach, gdybym chociaż jedną miał,
Wziąłbym ją w zęby, wziąłbym w łapy,
I przy niej rozkosznie się grzał.
Ach, jaki byłbym dla niej czuły,
W jej uda kłami bym się wpił,
Jej krew chłeptałbym do syta,
A z żalu bym po nocach wył.
Wystarczyłby mi nawet zając,
Kawałek grzbietu, jeden skok;
Czyż wszystko mnie już opuściło,
Co rozwesela życia mrok?
Siwieje mi już włos ogona,
I bystrość oka przyćmił czas,
Przed laty zmarła moja żona,
Więc gnam za sarną w ciemny las.
O sarnach marzę i zającach,
Pragnienie gaszę lodu krą,
Zimowy wiatr po nocach pląsa,
Zanoszę diabłu duszę mą.

Hermann Hesse

Fragment książki "Wilk Stepowy"
w przekładzie Gabrieli Mycielskiej

albo:

Zbigniew Herbert – Wilki (fragment)

[...]
przegrali dom swój w białym borze
kędy zawiewa sypki śnieg
nie nam żałować – gryzipiórkom -
i gładzić ich zmierzwioną sierść

ponieważ żyli prawem wilka
historia o nich głucho milczy
został na zawsze w dobrym śniegu
żółtawy mocz i ten trop wilczy