Zdrastfujtie, good evening, czyli po prostu witam i o zdrowie pytam

Zatem na imię mi Marta, ale przywiązałam się do innego, które sobie upatrzyłam - Marybeth.

Proszę sobie wyobrazić 172 centymetrową dziewczynę z lekka rozczochranymi włosami sięgającymi ramion. Ubrana jest w przydużą, czarną koszulkę Led Zeppelin i ciemne spodnie. Nie wyróżnia się niczym specjalnym. Okulary z czarno-czerwonymi oprawkami, plecak i adidasy z pałętającymi się sznurówkami, których nie chce się jej zawiązywać. Zwykle można ją spotkać w bibliotece, a jak się uda to nawet tej większej oddalonej kilka kilometrów od jej szkoły. Słucha wszystkiego, co wpadnie jej w ucho. Od metalu poprzez pop i kończąc na klasyce. Po prostu wszystkiego. Czyta tyle, że robi sobie własną listę dotyczącą książek już przeczytanych. Od czasu do czasu zagląda do niej dopisując co nowsze tytuły. W szafce pod biurkiem chowa również własny świat. Ma mnóstwo kartek zapisanych drobnym maczkiem, które trudno rozczytać. Oczywiście ona nie ma z tym problemu. Gorzej było z jej mamą, która w ogóle nie miała pojęcia, co jest tam zapisane. A co jest? Jej własna powieść, z której jest niezmiernie dumna. Dumna, gdyż po raz pierwszy to, co zaczęła, dokończyła. Lecz nie spoczywa na laurach. Od miesiąca tworzy kolejną pseudo-opowiastkę, której fabuła toczy się w XVIII-wiecznym Londynie. Ma już za sobą prolog, jeden rozdział i jest w trakcie pisania kolejnego.
Rozważna i romantyczna - tak można o niej powiedzieć. Chociaż publicznie zawsze wyśmiewa romanse, sama kiedyś nie jeden stworzy. Chyba nawet w jej nowej powieści będzie wątek miłosny. Poczekamy, zobaczymy.
Marzyła o Archeologii na studiach, ale teraz śni się jej po nocach Religioznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ale wszystko się może jeszcze zmienić. A czas pokaże.
Na swoim koncie ma jak na razie tylko jedno osiągnięcie w kierunku pisarskim: zajęła pierwsze miejsce na szczeblu powiatowym w konkursie Mój Anioł. W tym roku również bierze udział. Po niedzieli zanosi świeżo wydrukowaną pracę.

Tak, to by było pokrótce.

Witam gorąco! Mam nadzieję, że po 10 stycznia pochwalisz się nam kawałkiem swojej twórczości

Hmm... Chciałabym Ale co jeśli przerażę kogoś ilością moich błędów? Zwykle pisałam dla siebie, dla własnej satysfakcji, a jakoś ostatnio chciałabym dać komuś coś mojego do przeczytania i do oceny.

Strach przed tym, jak inni ocenią to, co piszemy - i owszem - jest. Ale poza tym jest też przecież ciekawość A co do robienia błędów... hmm... najwyższa pora, żeby ktoś nam pomógł się z tego wyleczyć

U mnie najgorzej może być z tymi przecinkami. Błędów ortograficznych nie robię, chociaż kto wie, może jakiś się gdzieś znajdzie.
Tak, ciekawość jest. Pamiętam jak kiedyś dałam mojej starszej siostrze do przeczytania jeden z moich pierwszych tworów. Spytała się mnie, czy sama to wszystko napisałam, a ja potwierdziłam. Teraz nie potrafiłabym jej dać do ocenienia czegoś mojego. Po prostu... nie umiałabym. Zaraz zalałaby mnie pytaniami A skąd wpadłaś na taki pomysł?, A co ci przyszło do głowy pisanie?i takie tam. Jak to rodzeństwo.

Ja z kolei ciekawa jestem tej pierwszej powiastki, bo sama swoją pierwszą skończyłam nie dawno ;-)

Serdecznie witam!

A mi się wydaje, że raczej nie, aaes Wcześniej pomysł napisania tej pierwszej powieści wydawał się mi całkiem, całkiem. Teraz natomiast stwierdziłam, że jest do niczego Stanowczo wolę swoją nową powiastkę, bo pomysł na nią kołatał mi się w głowie już od jakiegoś czasu. Myślę, że będzie lepsza od poprzedniej

Witam, witam. Gratuluje dokonań. Miło cię czytać.

Mam na swoim koncie na razie tylko jedno większe dokonanie i udział w kilku innych konkursach. Wczoraj oddałam pracę do kolejnego konkursu i zobaczymy jak to będzie
Miło cię czytać, a mi miło to słyszeć