~Grzech~


Grzech się odciska honorem. Prawdą, dążeniem, uporem.
Niech z drogi wracać nie pragnie. Śmiech echem dźwięczy.
Tak ładniej.

Pośpiech Mu staje się wrogiem. Pechowi lepiej za progiem.
Miech parę tłoczy dla myśli i cech snów, które Grzech (ów i ten) wyśni.

Ech… czy to warto się dręczyć? Technicznie umysł wciąż męczyć?
Trzech Grzechów w jednym tym siedzi. Zdechł jeden?
Dwóch niech się biedzi.

Mech pokrył miękko mózg Grzecha. Spod strzech wyziera uciecha.




gra/15/01/2010
na pocieszenie Grzechowi

doskonale napisane, na pociechę Grzechowi - tak przemyślane, niezwykle rytmiczne przesłanie. W sensie grzechu czy Grzecha tak samo świetnie wychodzi. Bardzo ciekawy utwór zwłaszcza gdy tłumaczę go tak w kontekście osoby jak i osobowości

Dziękuję, Grzech też się ucieszył. I pocieszył troszkę. :-)

Ale cholernie trudny do wyrecytowania, taki stół z powyłamywanymi nogami albo szedł szewc szosą suchą czy jakoś to tak

Gratuluję, pani Gro

miał być właśnie trudny do przeczytania, cieszę się, że zauważyłaś, Zuz, bo dzięki temu zabiegowi Grzech musiał się uśmiechnąć.