Zdziry, czerwone pantofle
Woda święcona grzechu nie zmywa
-Idź lepiej obieraj kartofle!
Już rękę twą zmarszczka pokrywa

Jesteś larwą i spinaczem
Pamiętasz chwil kilka
Zaraz się rozpłaczesz
To wywoła z lasu wilka

Dotykasz mej skroni
Pot spływa po niej
Dotykasz mej dłoni
Nie sięgaj głębiej

Patrzyłem na obraz Mariana
Miał trzydzieści kropli krwi
Patrzyłem na dzieło Beaty
Zabiłem ucho, wybiłem kły

a to niespodzianka! Bardzo dobry kawałek poezji, metaforyczny i ciekawy. Są momenty, gdzie rym się gubi i rytmika też, ale też czasem bardzo nadrabiasz nieoczekiwanym rozwiązaniem rytmicznym. Podoba mi się. Dopracowałabym jeszcze na przykład tę strofę

Dotykasz mej skroni
Pot spływa po niej
Dotykasz mej dłoni
Nie sięgaj głębiej