Latest post of the previous page:

Sagę o Kanie teoretycznie powinno się czytać od "Pajęczyny utkanej z ciemności".

Pewnie dlatego.

Frank Black pisze:Sagę o Kanie teoretycznie powinno się czytać od "Pajęczyny utkanej z ciemności".

Pewnie dlatego.

Wiesz, to nie moje, nie ja to kupowałam Zresztą nie widać, że to nie jest pierwsza część. A poza tym i tak czytam to dla zabicia czasu, bo czekam na i tak już spóźnioną kasę, żeby se kupić drugi tom Pustynnej Włóczni Petera V. Bretta.

Ostatnio przeczytałem dwie książki z Conanen Barbarzyńcą w roli głównej, czyli "Conan z Cymmerii" i "Conan: droga do tronu". Szczerze polecam, jeśli ktoś jeszcze nie czytał - a wydaje mi się bardzo prawdopodobne owo nieczytanie. Większość ludzi zadowala się ogólną wiedzą o tym, kim Conan był plus ewentualnie obejrzeniem filmu (ja tak miałem dopóki mi owe niepozorne książeczki wpadły w łapki), a naprawdę warto poczytać sobie o przygodach primo barbarzyńcy del mundo.

Sama jakoś literacka przygód Conana jest... em... taka sobie, delikatnie mówiąc - ot, chodzi i zabija wszystko, co się rusza. Ale - albowiem zawsze jest jakieś "ale" - ważne jest w jakim stylu imć Conan Cymmeryjczyk to robi i jakim językiem jest książka napisana - już dla tego drugiego warto się z nią zapoznać. Poszukajcie sobie wydania z roku 1968 bodajże - język tego wydania jest tak naszpikowany archaizmami, że aż miło.


Z innej beczki - czytałem też niedawno "Cień Wiatru" i muszę przyznać, że książka jest bardzo dobra i mogę ją z czystym sercem polecić. W ogóle dużo ostatnimi czasy czytam... ach... wakacje.

Ostatnio wpadła mi w łapy gdzieś lista "100 książek które musisz przeczytać przed śmiercią" i była tam "Miłość w czasach zarazy". Może za dużo sie spodziewałam ale po przeczytaniu byłam szczerze zawiedziona.
Teraz czytam "Zadziwiający Maurycy i jego uczone szczury" Pratchett'a. Pomysłowa i pełna poczucia humoru książka. Na prawdę warta polecenia:)

Polecam "Shoguna" Jamesa Clavella.
1135 stronicowy majstersztyk. Można się naprawdę zauroczyć Japonią

Niedawno skończyłem i wciąż jestem pod wrażeniem.

Miałam se dziś kupić księgę drugą Pustynnej Włóczni Petera V. Bretta, ale nie było jej w sklepie, w którym byłam, więc zaopatrzyłam się w Zbuntowane anioły Libby Bray, czyli drugi tom trylogii Magiczny krąg. Uwielbiam to po prostu, ten specyficzny klimat... To taki wiktoriański Harry Potter

Jakiś czas temu chciałam poczytać Misiaelowe opko i kupiłam numer Fantastyki . Był tam dodatek, książką Poula Andersona Stanie się czas. Sposób przestawiania głównego bohatera oraz związanych z nim zdarzeń przypomina mi dzieło Olafa Stapledona Odd John co bardzo mi przypadło do gustu. Obawiałam się nudnych fragmentów, lecz historia jest ich pozbawiona i wciąga niesamowicie, polecam.

Dominium Bentleya Little'a. Tak sobie z nudów pożyczyłam od mamy.

Bastion Kinga. Do jednej trzeciej trochę się męczyłem, dopiero gdzieś od połowy mnie wciągnęło. Zdecydowanie lepsze niż jego nowość "Pod kopułą".

A ja właśnie jestem w trakcie czytania książek Pratchett'a. Mam nadzieje, że dzięki temu podszlifuje troszkę warsztat i może zaczerpnę z nich troszkę magicznych inspiracji.

"Hańba" Coetzeego. Przekombinowane i nudne, chyba sobie odpuszczę.

Księga Innych Ludzi - zbiór opowiadań różnych autorów. Zaskoczyły mnie komiksy, pojawiają się co jakiś czas i są powiązane z treścią.

Necrosis: Przebudzenie Jacka Piekary. Polowałem na tom Sługa Boży, ale nie było, więc wziąłem tę pozycję. Czy nie pożałuję: czas pokaże.

Skończyłem "Hańbę". Łzawe toto pod koniec i nijakie, nie polecam.

Teraz biorę się za "Zapisane w kościach" Becketta, ciekawe czy trzyma poziom części pierwszej i trzeciej.

Czytam jakieś siedem książek naraz. Taa, wiem. Ale jedna mi się w końcu spodobała... "Podaj dalej" Catherine Ryan Hyde.

"Swięty Leibowitz i Dzikokonna" Waltera M. Millera - mnich przestaje się kisić w zakonie i wyrusza w wielki świat. Są morderstwa, seks, polityka, wojny, tylko klimat poprzedniczki gdzieś wyparował. Pewnie przez "dokańczacza" książki Terry'ego Bissona.

"Wielkie sekretne widowisko" Clive'a Barkera - ani straszno, ani śmieszno, ani obrzydliwie. Nudy. Plus paskudna okładka.

"Diuna" Franka Herberta - ach te czarne charaktery, na czele z demonicznym baronem Vladimirem Harkonnenem (łaa!), który wali takimi tekstami, jakby uciekł z bajki Disneya.

"Tomie" Junjiego Ito - dobry horror. Tak dobry, że aż wczoraj zbudziłem się w środku nocy i... już nie zasnąłem. Konieczna jest jednodniowa przerwa dla uspokojenia nerwów.