Thomas leżał bezwładnie na łóżku. Jego oczy panicznie błądziły po suficie. Czuł ból którego jego umysł nie był w stanie ogarnąć. Głowa mu pękała, a jednak nie miotał się, lecz leżał jakby tylko na chwilę się położył spać.
Po krótkiej chwili poczuł ogromny impuls, który przeszedł prze jego ciało, pomyślał że za chwilę umrze. Oblicze nadchodzącej śmierci było przerażające a zarazem, dawało poczucie ukojenia, ze to wszytko nareszcie się zakończy.
Przestanie cierpieć. Odejdzie nie żegnając się z rodziną, która tak bardzo kochał.
Zrobiło mu się żal, że nie zobaczy więcej wschodu słońca, nie poczuje delikatnego powiewu wiatru.
Czym sobie zasłużył na taką śmierć ? Czy jego życie było aż tak nie dobre ?
Oczy same mu się zamknęły. Zobaczył rodzinne Benin, poczuł trzaskający ogień w kominku, ujrzał zasłany stół, na którym stało mleko i świeżo pieczony chleb.
Jego myśli spowił cień, zaczynał tracić ze wzroku te piękne, na ta chwilę, tak proste oblicza wiejskiego życia.

Nagle znów poczuł coś dziwnego, nienaturalny ból w lewej ręce. Otworzył oczy. Nie błądziły już po suficie lecz spoglądały prosto przed siebie.
- Co z nim ? - usłyszał ciepły kobiecy głos. - doktorze… - dodała błagalnym wzrokiem. Oczy miała pełne łez. Thomas rozpoznał te rysy twarzy. To jego matka ubolewała na jego niedoszłą śmiercią. A jednak ocalał.
- Nic mu nie będzie - powiedział stanowczym tonem doktor Scott, który na co dzień opiekował się rodziną. - ukąszenie grzechotnika pustelnego jest bardzo groźne, ma szczęście że w ogóle żyje. Za kilka dni wydobrzeje.
Na twarzy kobiety widać było wyraźną ulgę, której nie dało się opisać. Już jej syn był bliski odejścia z tego świata, a jednak dostał druga szansę, a jednak przeżył.

Mijały kolejne dni, Thomas czuł się co raz lepiej. Znów dostrzegał widoki których tak bardzo pragnął.
Był ranek, chłopiec wstał wcześnie i wybrał się na pobliską łąkę gdzie wsłuchiwał się w szum wiatru, śpiew ptaków w pobliskim lesie. Starał się zauważyć każdy szczegół, każdą drobnostkę które zdawała mu się tak doskonała.
Każdy bowiem człowiek po przeżyciu śmierci klinicznej staje się inny. Thomas także od tej pory dostrzegał w świecie to, czego inni nie potrafili zauważyć.
Mimo ze stracił ojca w młodości, nie miał żalu, nie tęsknił, chociaż był tak blisko by spotkać go -Tam, na górze gdzie sam, kilka tygodni temu zmierzał.
A jednak jego przygoda okazała się zupełnie inna. Był wyjątkowy, co pozwoliło mu przez kolejne lata, wrócić do życia jakie zawsze pragnął mieć.

Tekst jest straszny.
W całym tym tworze spodobało mi się tylko jedno określenie: 'myśli spowite cieniem'. Wszystko inne jest do poprawy lub wywalenia. Historia o niczym, nie rozczula, nie wywołuje refleksji, a jednak męczy, denerwuje nawet. Totalny brak interpunkcji, często zgubione ogonki i kropki, spacje przed znakami przystankowymi. Nie podoba mi się również budowa tekstu. Patrzy się na całokształt i wygląda to po prostu... Odpychająco.

Harry pisze: Jego oczy panicznie błądziły po suficie.

Harry pisze:Otworzył oczy. Nie błądziły już po suficie lecz spoglądały prosto przed siebie.

Pomijam przecinki, bo zajęłoby mi to ze dwie godziny. Te zdania mnie przerażają, ponieważ każą mi wyobrazić sobie oczy błądzące po suficie. Może raczej chodziło ci o wzrok?

Harry pisze:Czuł ból którego jego umysł nie był w stanie ogarnąć.

Wywal 'jego' i zmień 'ogarnąć' na coś innego. W tym tekście, który próbuje być smutny, użycie takiego młodzieżowego określenie totalnie mi nie brzmi.

Harry pisze:lecz leżał jakby tylko na chwilę się położył spać.

'Jak gdyby', a nie 'jakby'. Całe zdanie koślawe.

Harry pisze:Odejdzie nie żegnając się z rodziną, która tak bardzo kochał.

Może to tylko ja, ale mi to zabrzmiało na błąd logiki. Zdanie wcześniej mówisz o uldze, którą odczuwa umierający chłopak, a zaraz potem piszesz o samotnej śmierci. Coś tu jest nie tak.

Harry pisze:nie dobre

Niedobre.

Harry pisze:Zobaczył rodzinne Benin, poczuł trzaskający ogień w kominku, ujrzał zasłany stół, na którym stało mleko i świeżo pieczony chleb.

Trzaskający ogień, z racji zastosowania onomatopei, mógł raczej usłyszeć. A chleb 'pieczony' jakoś mi nie brzmi, może 'wypieczony' albo 'upieczony'?

Harry pisze:zaczynał tracić ze wzroku te piękne, na ta chwilę, tak proste oblicza wiejskiego życia.

Sens tej części zdania uleciał razem z ogonkami i przecinkami. A poza tym, co to za wyrażenie: "tracić ze wzroku"?

Harry pisze:Nagle znów poczuł coś dziwnego

Wywal 'znów'.

Harry pisze: - doktorze… - dodała błagalnym wzrokiem.

Od kiedy to oczy mówią? Ten fragment mnie rozśmieszył, ale to dopiero początek:

Harry pisze: To jego matka ubolewała na jego niedoszłą śmiercią. A jednak ocalał.

To prawdziwe apogeum bezsensu. Ze zdania wynika, że jego matka ubolewa, iż ten przeżył, przynajmniej według mnie. Niedoszła śmierć, a to dobre!

Harry pisze: co raz

Coraz.

Harry pisze:wybrał się na pobliską łąkę gdzie wsłuchiwał się w szum wiatru, śpiew ptaków w pobliskim lesie

Wiem, co chciałeś przekazać, ale czytelnik może to zdanie zrozumieć jako sprzeczność - chłopak wybrał się na łąkę, a wsłuchiwał się w szum wiatru w pobliskim lesie?

Harry pisze:by spotkać go

Spotkania z nim może? To brzmi niestrawnie.

Harry pisze:A jednak jego przygoda okazała się zupełnie inna

Nie nazwałbym tego przygodą. Może lepiej: "A jednak jego historia potoczyła się zupełnie inaczej"?

Harry pisze:Był wyjątkowy

Niby czemu? Śmierci kliniczne się zdarzają. A jeśli coś innego sprawia, że jest wyjątkowy, przedstaw to.

Jak widać, trochę tego jest. Muszę przyznać, że wyżyłem się nieco. Uważam to jednak za stosowne, gdyż widzę, że nie poświęciłeś korekcie tekstu ani chwili. Nie poprawiłeś przecinków, błędów ortograficznych, nie dodałeś ogonków. Wygląda to tak, jakbyś to wypluł w pięć minut i od razu wrzucił na Weryfikatorium. A tak się po prostu nie robi. Długa droga przed tobą, ale nie poddawaj się. Chętnie jeszcze coś twojego poczytam, tylko włóż trochę pracy w swoje własne teksty.
Pozdrawiam.

Weryfikacja zatwierdzona przez Adriannę

Mam takie wrażenie, że tekst nie był wogóle poddany sprawdzeniu przez autora.
Tematyka mało ciekawa, napisana moim zdaniem w sposób ciężki z licznymi błędami.
Może lepiej porusz inne tematy

Zgadzam się z przedmówcami, ale chciałbym dodać coś od siebie. Opisujesz jak bohater umiera (pomijam póki co fakt, że jednak przeżył), a szczerze mówiąc śmierć zwykłego statysty w marnym filmie klasy B wywołuje we mnie więcej emocji niż Twój opis. Powinieneś poruszyć czytelnika, by ten jakoś poczuł to, że chłopiec umiera, by wzbudziło to w nim jakieś emocje - współczucie, żal, smutek, cokolwiek. Żeby następnie odczuł jakoś pozytywnie, że bohater jednak przeżył. Nie oddałeś też praktycznie emocji bohaterów. Po przeczytaniu tego, nie odczułem nic, brzydko mówiąc - w dupie miałem czy on umrze czy nie, bo nawet nie zainteresowała mnie jego osoba, bo i co miało mnie zainteresować? Wiemy, że umiera bo ukąsił go wąż, jak sam napisałeś (bo rozumiem to tak jak spankie), matka ubolewa, że jednak przeżył. I jeszcze to na koniec -

To jego matka ubolewała na jego niedoszłą śmiercią. A jednak ocalał.

- Mam wrażenie, że zrobił jej na złość.

Thomas także od tej pory dostrzegał w świecie to, czego inni nie potrafili zauważyć.

- 'Zajechało mi tu 6 zmysłem jakimś'.

Teraz może się czepiam, ale wyjaśnij mi to:

Mijały kolejne dni, Thomas czuł się co raz lepiej.

Tam, na górze gdzie sam, kilka tygodni temu zmierzał.

Najpierw minęło kilka dni odkąd spotkała go śmierć kliniczna, dwie linijki dalej to jest już kilka tygodni - czyżby zasiedział się na łące?

co pozwoliło mu przez kolejne lata, wrócić do życia jakie zawsze pragnął mieć.

Wyjaśnij mi to. Wracać można do życia jakie się miało. Można dążyć do życia jakiego się pragnie. Ale wracać do życia jakie się pragnie mieć? Jakoś mi to nie brzmi.

I prawie na koniec - jeżeli używasz jakiś nazw, sprawdź najpierw jak się je pisze:

grzechotnika pustelnego

To jest grzechotnik pustynny!

I na sam koniec muszę powiedzieć, że nie szanujesz czytelnika. Jak wyżej wspomniano, wrzuciłeś tu jakąś roboczą wersję. Taka ilość literówek, błędów na tak krótki tekst to jakiś żart, przecież teraz jest tyle różnych opcji automatycznego sprawdzania błędów na komputerze. Poza tym tekst przed wrzuceniem czyta się kilkakrotnie, żeby był czytelny, bo takie coś możesz wysłać koledze na gg - dzięki Ci chociaż za polskie znaki.

Wybacz mi, że mówię prosto z mostu, ale przynajmniej kiedyś na tym forum nikogo się nie głaskało po głowie. Musisz ćwiczyć, dużo ćwiczyć jeśli chcesz pisać dobre teksty. Oczywiście jak na pewno wydedukowałeś - sprawdzić kilkakrotnie tekst przed wrzuceniem do internetu, a już na pewno przed wrzuceniem tu!

Pozdrawiam, Hansu

Po poprzednikach ciężko coś jeszcze dodać - opinie trafne na wszelkich możliwych płaszczyznach. Coś tam wypisałam sobie podczas czytania...

Harry pisze:Jego oczy panicznie błądziły po suficie.

Ło matko... To ma być miniatura o umieraniu, czy horror? ;] Błądzić po suficie to może raczej wzrok...

Harry pisze:Po krótkiej chwili poczuł ogromny impuls, który przeszedł prze jego ciało, pomyślał że za chwilę umrze.

Jeśli już to "silny" to raz. A dwa to sama konstrukcja zdania. Jak się uprzesz przeczytać z przecinkami, to się zacinasz, jak polecisz za szybko, to wstawisz sobie w miejscu drugiego przecinka "i"... I mamy pięknego babola.

Harry pisze:ujrzał zasłany stół

Zasłane może być łóżko. Stół to raczej "zastawiony".

Harry pisze:Jego myśli spowił cień, zaczynał tracić ze wzroku te piękne, na ta chwilę, tak proste oblicza wiejskiego życia.

Tracić ze wzroku? Na ta chwilę?
Literówki, formy zupełnie nie po polsku... W ogóle to sprawdziłeś?

Harry pisze:Nagle znów poczuł coś dziwnego, nienaturalny ból w lewej ręce.

Ciekawe. Najpierw mówisz, że czuje ogólnie straszliwy ból i w ogóle. A tu nagle coś co zabolało w lewej ręce i tak się na tym skupia... Coś tutaj nieuporządkowane

Harry pisze:- doktorze… - dodała błagalnym wzrokiem.

to się nazywa wymowne spojrzenie

Ja mam szczerze mówiąc w ogóle wątpliwości co do samego nazwania tego "śmiercią kliniczną". Bo śmierć kliniczna to nie jest "dowolne" umieranie. Wiąże się z zatrzymaniem wszelkiej aktywności organizmu, poza funkcjonowaniem mózgu. A na tak dramatyczny stan nie wskazują reakcje matki, a zwłaszcza doktora. To jest stan, z którego (jeżeli potrwa odrobinę za długo) można wyjść z poważnym uszkodzeniem mózgu chyba nawet doprowadzeniem do stanu wegetatywnego. A tutaj jakaś spokojna akcja lekarza standardowo zajmującego się rodzinką, czyli pewnie internisty. Ja tego nie kupuję.

Opis umierania rzeczywiście taki, że zupełnie umyka z głowy i nie rusza ani trochę. Próbujesz wymieszać strach z ulgą, z żalem, potem jeszcze z nadzieją na spotkanie ojca. O wszystkim informujesz, zamiast odpowiednio i dramatycznie opisać.

Od strony technicznej żal mówić. Po prostu, albo nie znasz języka polskiego, albo olałeś czytelników na Wery (stawiam na to drugie). Przecinki, literówki, orty i niewłaściwe użycie słów - to tak na początek. Później pracuj nad klimatem i płynnością tekstu.

Pozdrawiam,
Ada