„Pewien mężczyzna bardzo chciał napisać książkę, miał już nawet pierwsze zdanie i zeszyt z czystymi kartkami. Sąsiadów, listonosza i wszystkich ludzi, których spotykał nie interesowało jednak, że jest pisarzem. Koledzy za to śmiali się z niego i mówili:
- ej Ty, Paulo Coelho.
Dlatego pisarz przestał być pisarzem i prawie zapomniał swojego pierwszego zdania. Potem zapuścił długą brodę, usechł i był jeszcze mniej ciekawy dla listonosza i sąsiadek. Ktoś jednak przeczytał to zdanie, i uznał za najprostsze i najpiękniejsze na świecie.”

Pod tą notatką, wypełnioną starannym pismem mojego syna widniała sporych rozmiarów czerwona jedynka i równie dokładnie zapisana adnotacja nauczycielki „porozmawiać z rodzicami, pilne”. Rodzicem jestem ja, i dlatego przyszedłem do klasy numer czterdzieści jeden, aby odbyć rozmowę, na którą uprzejmie zostałem zaproszony telefonicznie, kiedy oglądałem z kolegami mecz Polska – Kamerun. Już nie lubię tej kobiety, ubrana jest starannie, jest też młoda i na pewno zaczytywała się w Alchemiku na co wskazuje fantazyjny szal, ubrany w ciepłe, wrześniowe popołudnie.
- Rozumie pan moją sytuację, Tomek to zdolne dziecko, ale przyzna pan, że to dość dziwna praca, skoro jej temat brzmiał „Opisz swojego ulubionego superbohatera”.
Baba uśmiecha się do mnie z udawanym zakłopotaniem.
- Chce mi pani powiedzieć, że zadaje dzieciom opisanie superbohatera i superbohater mojego syna jest nieodpowiedni?
Specjalnie pastwię się nad słowem superbohater, nad tą bzdurą, którą zaraz wytłumaczy mi jako nową metodę pracy z młodzieżą.
- Wie pan, trudno teraz zachęcić dzieci do czytania, pisania, wydawało mi się to ciekawe.
Teraz jest prawdziwie zakłopotana.
- Dobrze, dobrze, a w takim razie, co złego napisał mój syn.
- Mam nadzieję, że rozumie pan, te… postaci opisane przez dzieci są zazwyczaj silne, posiadają niezwykłe moce, rozumie pan, młodym chłopcom nie imponuje ktoś taki.
- Czyli mam rozumieć, że gdyby superbohater (oj, jak cudownie znów podkreślić to słowo) mojego syna plułbym ogniem i latał nie musiałbym się martwić?
- Jeśli nie widzi pan, chciałam tylko żeby… chciałam oddać to pod pańską rozwagę, naradzić się.
Szkoda mi tej kobiety, wprowadza nowe metody, jest zaraz po studiach, pewnie i chce dobrze a tu nagle przychodzę ja, trudny rodzic spoza podręcznika.
- Czy dzieci nie lubią mojego syna? Uważają go za przemądrzałego bufona?
- Oczywiście, że nie…
- W takim razie nie ma się czym martwić – przerywam – dziękuje za spotkanie.

Polonistka ponarzeka dziś koleżanką i chłopakowi na brak zrozumienia, myślę z radością wracając do domu niebieskim tramwajem. Dobrze, że dla tramwajów w tym mieście wybrano właśnie ten kolor.

Otwieram drzwi i mówię cześć wieszając kurtkę, a Tomek nie odpowiada. W domu jest dość ciemno, przynajmniej na korytarzu. Sąsiad spod dwunastki znów ćwiczy melancholijne melodie na skrzypcach, a spod jedenastki dzieci ćwiczy w dobrym zachowaniu przy kolacji. Jest dość zimno, ubieram kapcie i idę przez mrok do pokoju syna. Otwieram drzwi i siadam na krześle tuż obok niego chwytając pada, który już na mnie czeka.
- Cześć mówiłem.
- A cześć tata, w słuchawkach przecież siedzę.
Odpalamy nowy meczyk w NBA 2k11, w grze o której polonistce nawet się nie śniło, uśmiecham się na widok mojego składu, Rondo, Allen, Pierce, mój ulubiony Kevin Garnett i Shaq. Naprzeciw znienawidzeni Lakers, ukochani niestety przez syna.
- Dzisiaj wygram.
- Pff, nie wygrałeś od 96 roku.
- Chyba kpisz.
- A pewnie.
Wygadany jak na trzecioklasistę, to prawda, ale jak gra może obyć się bez drobnego trashtalkingu?
- Miałem kłopoty przez to, że opisałeś mnie w wypracowaniu.
- Skąd wiesz?
- Pani mnie wezwała – mówię pakując do kosza Garnettem z podania kozłem Rondo.
- Nie rozpraszaj mnie teraz tato.
- Dobrze, wiesz… dziękuje ci za bycie superbohaterem, ale chyba muszę zgolić brodę i pójść na siłownię, skoro jestem… „uschnięty”, tak to było?
- Daj spokój, tato, musiałem jakoś cię ubarwić.
Mecz przegrałem czterema punktami, Kobe i Tomek znów zatryumfowali.

Zak pisze:dziś koleżanką

koleżankom

Podjąłeś ciekawy temat. Podobała mi się też myśl przewodnia puenty - że dla Tomka superbohaterem jest tata.

Czasami coś mi zgrzyta w budowie zdań.
np.

Zak pisze:Odpalamy nowy meczyk w NBA 2k11, w grze o której polonistce nawet się nie śniło, uśmiecham się na widok mojego składu, Rondo, Allen, Pierce, mój ulubiony Kevin Garnett i Shaq.

To zdanie rozbiłabym na dwa albo na trzy.

Sąsiad spod dwunastki znów ćwiczy melancholijne melodie na skrzypcach, a spod jedenastki dzieci ćwiczy w dobrym zachowaniu przy kolacji.

To zdanie w ogóle nie brzmi. Dobrze byłoby rozbić je na dwa, odpuścić sobie dziwną inwersję i raczej zastąpić to drugie ćwiczy.

Może np. Sąsiad spod dwunastki znów ćwiczy melancholijne melodie na skrzypcach. Ten spod jedenastki szkoli dzieciaki w dobrym zachowaniu przy stole

Kilka innych zdań też możnaby rozbić i dopieścić. W paru miejscach brakuje przecinków.

Poza tym bardzo przypadło mi do gustu. Masz wciągający, lekki styl, który zachęca do czytania. Nieźle wykładasz też informacje nakreślając sugestywny obraz rodzica i syna. Rozmowa przy padzie była dobrym pomysłem.

Dzięki za przyjemną lekturę!

Jestem pod wrażeniem :-) Bardzo prawdziwe opowiadanie, nie ma w nim nic nienaturalnego. Poprawiło mi humor. Mam nadzieję, Zak, że wrzucisz na forum takich więcej ;-)

Pozdrawiam.

Dziękuje za uwagi, "koleżanką" to faktycznie wstyd, a nad zdaniem z ćwiczącymi sąsiadami zastanawiałem się czy faktycznie jakkolwiek to brzmi. A zdania o NBA zdecydowanie bym nie rozbijał.

Kucu.qu pisze:że gdyby superbohater (oj, jak cudownie znów podkreślić to słowo) mojego syna plułbym ogniem

Gdyby pluł, albo jeśli plułby. Gdyby plułby - nie.

To tyle w kwestii błędów, których jeszcze nikt nie wychwycił. A co do samego opowiadania i jego wydźwięku ogółem - ja to kupuję, naprawdę fajne.

Jednym słowem: zaje...ste. Zaczyna się naprawdę w sposób intrygujący. Dalej jest wcale nie gorzej. Trochę końcówka osłabła, ale i tak jeśli o mnie chodzi pełen szacun. Chciałbym umieć tak fajnie konstruować teksty .
No i gratuluję pomysłu!

Sama rozmowa z nauczycielką: trochę powierzchownie potraktowana i zbyt łatwo to poleciało. Ale z drugiej strony: to miniaturka przeciez, a nie epos

Żałuję, że tekst mi się podoba, bo gdyby mi się nie podobał to na pewno znalazł bym coś, do czego bym się przyczepił i skąd wrzeszczałbym na Ciebie za błędy. A tak... sugeruj się tym, co napisali moi przedmówcy

Ps. W sumie dwie uwagi mam, ta druga znacznie ważniejsza:

- Wie pan, trudno teraz zachęcić dzieci do czytania, pisania, wydawało mi się to ciekawe.
Teraz jest prawdziwie zakłopotana.

Powtórzenie.

Zak pisze:- Pff, nie wygrałeś od 96 roku.

W tekście jest napisane, że syn jest trzecioklasistą. A skoro grają w NBA 2k11, to wychodzi na to, że ojciec grał z synem, zanim syn jeszcze się urodził, no nie?

A może to jakiś "powrót do przyszłości"?

Jeśli chodzi o 1996 rok, to jest to tylko takie powiedzenie, nie odnosi się do konkretnej daty, sam zazwyczaj tak mówię, chociaż też oczywiście nie grałem w NBA w tym czasie.

Z pluciem to kolejna głupia literówka, dzięki za uwagę.
A powtórzenie jest akurat celowe.

hm... Pierwszy raz słyszę takie powiedzenie. No ale jeśli faktycznie jest takie, to musisz to trochę zmienić, by wiadomo było, że to takie powiedzenie. Wyszło tak, że chodzi o konkretny rok... A, no i właśnie. Albo zapisz słownie a nie cyframi, a jeśli już cyfry, to z apostrofem przed nimi (np. '96)

Tego "celowego" powtórzenia też nie czaję. Czytałem zdanie z 10 razy i nic.
Jedyne przypuszczenie jest takie, że zastosowałeś zbyt drastyczny skrót myślowy. Przemyśl sprawę

Już nie lubię tej kobiety, ubrana jest starannie, jest też młoda i na pewno zaczytywała się w Alchemiku na co wskazuje fantazyjny szal, ubrany w ciepłe, wrześniowe popołudnie.

Ponieważ występują tu dwa tory narracji (jeden dotyczy uczuć, drugi opisuje ubiór), trzeba to zdnie podzielić. Poza tym, zmiana czasu na teraźniejszy brzydko wygląda. Na koniec zobacz:
fantazyjny szal, ubrany w ciepłe, wrześniowe popołudnie.
Oczywiście, szal włożyła bohaterka, nie zaś on ubrał się w "co"? Po zmianach:
Już nie lubię tej kobiety. Ubrana starannie, do tego młoda i na pewno zaczytywała się w Alchemiku, na co wskazuje fantazyjny szal, który włożyła w ciepłe, wrześniowe popołudnie.
Na koniec dodam, że zdanie z Alchemikiem i powiązanie z szalem jest mi zupełnie obce.

Tomek to zdolne dziecko,

Tomek jest zdolnym dzieckiem.

Baba uśmiecha się do mnie z udawanym zakłopotaniem.

Dlaczeg zakłopotanie jest udawane? Sytuacja zaiste jest kłopotliwa, a z reakcji kobiety wynika, że po prostu głupio jej było i tyle. Wiec wstawka o udawaniu wydaje się zbędna.

- Czyli mam rozumieć, że gdyby superbohater (oj, jak cudownie znów podkreślić to słowo) mojego syna plułbym ogniem i latał nie musiałbym się martwić?

komentarz narratora-bohatera wydziel myślnikami. Wszak nie występuje w dialogu, a jest myślą.

Otwieram drzwi i mówię cześć wieszając kurtkę,

Otwieram drzwi i mówię "cześć" wieszając kurtkę,

Przesłanie w miniaturce jest mocne - ale jeszcze mocniej zostało przydeptane przez słabe wykonanie, niezbyt dobre dialogi i skromnie przedstawione postaci. Tak naprawdę, po mocnej przeróbce tekstu, nawet z tym skromnym stylem, całość mogłaby robić piorunujące wrażenie. Ale brak ci wprawy - co dobitnie widać na samym końcu. Tam występuje w roli głównej gonitwa, jakbyś chciał na szybko zakończyć, postawić kropkę, będąc już w połowie zadowolony ze swojej pracy. Ponadto, nie upilnowałeś narratora-bohatera (ojciec), który nie wiadomo skąd wtrąca akapit o polonistce, mającej być tu tłem dla relacji ojciec-dziecko. Przesłanie mocne, ale tekst napisany bardzo słabo.

Zak pisze:na pewno zaczytywała się w Alchemiku

w cudzysłowie albo kursywą.

Zak pisze:- Rozumie pan moją sytuację, Tomek to zdolne dziecko, ale przyzna pan, że to dość dziwna praca, skoro jej temat brzmiał „Opisz swojego ulubionego superbohatera”.
Baba uśmiecha się do mnie z udawanym zakłopotaniem.

Tu odczułam trochę zgrzyt - w powyższej wypowiedzi nie ma nic, czego nauczycielka powinna się wstydzić (tzn. ona jeszcze nie wie...) , w końcu to dopiero początek rozmowy.

Zak pisze:Specjalnie pastwię się nad słowem superbohater

w cudzysłowie

Zak pisze:- Dobrze, dobrze, a w takim razie, co złego napisał mój syn.

znak zapytania na końcu

Zak pisze:Polonistka ponarzeka dziś koleżanką i chłopakowi

koleżankOM!

Już dawno czytałam to opowiadanie i od razu mi się spodobało. No, może nie od razu, po pierwszych zdaniach spodziewałam się tylko katastrofy Zbyt oszczędny styl. Jednak ten minimalizm w końcówce akurat mi się podobał. Nie ma po co rozwlekać fragmentu, w którym już wszystko stało się jasne. Natomiast mało pozytywnie myślę o rozmowie nauczycielki z ojcem. Zgadzam się z opiniami powyżej, że odbyła się ona za szybko, za krótko. Niechby to była jakaś pyskówka, jakaś drażliwa wymiana zdań. A nauczycielka wątpi w swoją nieomylność, zanim się rozmowa dobrze zaczęła. I jedno pytanie do tej pory chodzi mi po głowie: co w końcu stało się z tą nieszczęsną jedynką? Poprawiona?

Przyjemne opowiadanie, bez jakichś szczególnie głębokich (lub pseudogłębokich) myśli, wszystko pokazane przez wydarzenia.

Pozdrawiam.