~Gość~



Strach
Jest tym gościem, którego się obawiam
Nie jakoś szczególnie
Ale
Nie lubię
Może trochę
Się już przyzwyczaiłam
W końcu
Bywa tu często
Nie mniej
Jednak wolałabym
Przynajmniej
Żeby zmienił sposób
Patrzenia
I jedzenia
Bo patrzy
Jakby
Chciał mnie
Zjeść
A już na pewno
Nie chciałabym
Żeby tu ze mną
Zamieszkał
Na stałe
Nie jest męski




gsc/14/05/2011

Wszystkich tych, którzy z wypiekami na twarzy i ukrytą tożsamością czytają moje wiersze, informuję, że to nie jest wiersz o miłości. W miłości nie obawiam się niczego. To jest wiersz o nieuchronności wyborów losu. I o fizycznym przemijaniu.

No i zepsułaś zabawę tym drugim wpisem. A czytając raczej nie Miłość chodziła mi po głowie, więc raczej nie masz czego się obawiać w tej materii (jakkolwiek to "obawiać" zabrzmi w tym temacie )

dochodzą mnie sygnały, że czegokolwiek bym nie napisała, to się niektórym kojarzy z moją miłością, więc na wszelki wypadek wyjaśniłam :-)

Witaj,

Twój pierwszy wiersz, jaki skomentuję.
Powiem tak, moim zdaniem jest OK., ale wersyfikacja momentami jest dla mnie chybiona. Fajna, ciekawa, interesująca, cóż więcej powiedzieć? Ale też męcząca chwilami.

wersyfikacja jest bardzo głęboko przemyślana. Ani jeden wers nie mógłby ulec zmianie, żeby nie zmienić zamysłu. To bardzo trudny wiersz i wszędzie czai się strach :-)
Pozdrawiam
Gra

Bardzo trudny...

...Twój wiersz..., dlatego decyzja należy do Ciebie. ;P

na obronę powiem, że jest bardzo rhythmiczny, mimo, ze biały :-)