~Koncert na duet w zmiennym rhythmie~

to taki koncert
który pamiętam
teraz i będę
potem
już zawsze

w zasadzie
duet
wolność i motor
i ryk silnika
jak harmonijka

wiatr w jego włosach
grał takie solo
improwizował
wznosił
opadał

i nagle jakoś
nareszcie śmiało
zagrało ciało
i nie przestało

to taki koncert
że nie zapomnę
teraz i nigdy
będzie na potem

zaczęłam śpiewać
znowu próbuję
poskładać nuty
w uczuć symfonię

dym papierosów
nie dusi wcale
omdlewam tylko
a łzy?
rozkoszne



gsc/01/07/2011/Montreux

How does it feel?

Wow, zerknąłem tylko i mnie wciągnął. Bardzo fajny wiersz, klimatycznie klawy. Nie mam wiedzy zbytniej, żeby uzasadnić czemu mi się tak spodobał.

dziękuję bardzo :-) Emocjonalnie się napisał jako biały. To u mnie niezbyt częste zjawisko, ale zawsze treść wymusza formę, nigdy odwrotnie.

Jak na biały, to strasznie "zgrzytnęło" to:

nareszcie śmiało
zagrało ciało
i nie przestało

Rymowane w tym miejscu okropnie. No ale jak napisane emocjonalnie, to można się spodziewać takich wpadek.

Treść całkiem klimatyczna (i rzeczywiście w stylu Fauxa). Trochę zamotana jest sprawa z tym duetem. Najpierw nam piszesz, że:

w zasadzie
duet
wolność i motor

Ale o dźwiękach wolności w ogóle nie wspominasz. Jakby była ona tylko asystentką iluzjonisty, która ma stać, ładnie wyglądać i odwracać uwagę od ewentualnych wpadek. Ale na tym nie koniec. Po chwili w duecie pojawia się solo!

wiatr w jego włosach
grał takie solo

I tym oto sposobem z duetu zrobiło się trio. http://weryfikatorium.pl/forum/template ... /icon9.gif

Treść i uczucia, jakie przekazujesz są całkiem przyjemne i miło się to czytało po raz pierwszy. Ale za drugim razem, gdy zwracało się uwagę na formę, już nie było tak sielsko.

Będę się bronić :-) Rym być musiał. Jak powiesz głośno, zamknąwszy oczy, powinieneś usłyszeć, co ja słyszałam pisząc i dojść do sensu tego rymu, który właśnie "zgrzyta" - to bardzo dobre słowo. Dzieli też wiersz na dwie części, jako architektoniczny przerywnik.

Co do duetu, nie zwróciłeś uwagi na zwrot "w zasadzie". W zasadzie duet...

Bo solo wiatru jest właśnie składową dźwięków wolności. Dla mnie :-) A już napewno wiatru we włosach :-D

Dziękuję za precyzyjną analizę. Wielką przyjemność sprawia mi polemika na temat poezji :-D