Trochę cierpliwie idzie mi czekanie
jak zresztą co roku
nigdy nie wiem czy się spóźnisz
czy kaprys masz odmienny zgoła
a zresztą lubię Twoje niezdecydowanie

Czekam
a wyobraźnia niefrasobliwa
na inny spacer się zgodzić nie chce
jak zresztą co roku:

Z Tobą tańczę lekko smutny
depcząc Ci z kasztanów buty
i zerkając wcale nie niechcący
na rozcięcie z liści sukni

Park parkietem jest dziś naszym
wiatr przygrywa na gitarze
deszcz fałszuje niemożliwie
a parasol szary duży
w tańcu chce mi odbić Ciebie

Nazajutrz skacowani
śpiąc w kałuży do południa
rozmawiamy

Taki spacer
lipiec dwa tysiące jedenaście.

to materiał na dobry wiersz, ale interpunkcja i nieścisłości logiczne powodują, że czuję się, jakbym czytała wolne zapiski na rogu serwetki. Nad tym trzeba jeszcze sporo czasu spędzić.
I... BARDZO nie podoba mi się fraza

skacowani
śpiąc w kałuży

. Absolutnie gryzie się z resztą, która jest - bądź co bądź - romantyczna.

A więc: na szlifierkę proszę.

A co jest niby takiego nieromantycznego w spaniu w kałuży? Bo nie rozumiem. Rozmowy dzień po, na kacu też noszą taką niezwyczajną, romantyczną aurę.
Nie twierdzę, że uniknąłem błędów logicznych, ale prosiłbym, w celach edukacyjnych, o ich wskazania palcem.
Ogólnie utwór powstał szybko, masz rację. Miał być lekki i przyjemny, taki w sam raz na rozgrzewkę.
Dziękuje za ocenę i liczę na kolejne opinię.

poczekajmy aż się z nim zmierzysz za parę tygodni, dobrze? Nie lubię wskazywać palcem. Jak powiedziałam wcześniej: to materiał na dobry wiersz, a także dobrego wierszotwórcę, więc niech sam podejdzie krytycznie do swojego dzieła. Ale nie "na gorąco" właśnie, tylko za chwilę. Pojęcie romantyzmu, choć względne, jakoś jednak kałuży do spania i kaca chyba w sobie nie zawiera :-)