żyli krótko, lecz cierpieli całe wieki

a gdy zamknęli już strudzone powieki

ona wciąż żywa przy jego martwym ciele

- drodzy przyjaciele -

to był dopiero początek ich męki



Za życia byli przez los rozdzieleni

dziś dzieli ich nędzna sterta ziemi

i gniją w niej, gniją lat już wiele

- drodzy przyjaciele -

i nikt nie lituje się nad niemi



Wiją się w nich wilce, wiją jak wnętrzności

te same, co drzewiej same wiły się z miłości

wiją się i kwiczą, każde w innym ciele

- drodzy przyjaciele -

i za jedynych cmentarnych robią gości



Oczy już zapadnięte, wszy mają we włosach

wszy i robactwo – oto, w co odziana Izold Jasnowłosa!

leżą w tej ziemi, leżą lat już wiele

- drodzy przyjaciele -

a trawę, co z nich wyrasta, pokrywa rosa



Nic z nich nie zostało, jeno dwa uschnięte truchła

skóra zlazła, mięśnie skisły, krew już zeschła

nic po tej urodzie, co zwalała z nóg

i w ekstazie raduje się jedynie głóg



------|+|------



Te skisłe mięśnie mi coś nie pasują.

Hah, fajne ale miejscami tak sie "prawie" nie rymuje.

Po pierwsze nie podoba mi się temat, nie trafia do mnie Tristan i Izolda, nawet tak dosłownie wzięci, tj. jako rozkładające się trupy.

Po drugie z samą formą jest całkiem w porządku, ale te 'drodzy przyjaciele' to dla mnie straszne pójście na łatwizne.

Po trzecie te 'skisłe mięśnie' nie są wcale takie złe.

Po czwarte jakoś tak zbyt drastycznie się skończyło, żadnej puenty, ani nic w tym rodzaju.

Po piąte mnie nie zaciekawiło, ale pod względem formy nie jest najgorzej.



Pozdrawiam.